Πλάκα έχει και το πώς ξεκίνησε η ιδέα της ύπαρξης μίας «καινούργιας» διοργάνωσης όπου θα έπρεπε ν’ αναμετρηθούν η κάτοχος του τότε Κυπέλλου Πρωταθλητριών, με την κάτοχο του άλλοτε Κυπέλλου Κυπελλούχων για ν’ αποδειχθεί ότι η πρώτη είχε δίκαια αναδειχθεί η καλύτερη στην Ευρώπη. Άσχετα εάν δεν συνέβη πάντα, αλλά αυτή ήταν η αρχική πρόθεση.

 Βρισκόμαστε στις αρχές της δεκαετίας του ’70 στο Άμστερνταμ. Την πόλη του Άγιαξ, του Κρόιφ, του Μάριους «Ρίνους» Μίχελς και του «total football». Του ολικού ποδοσφαίρου, των μακρυμάλληδων παικτών που μπορεί να ντύνονταν casual και να έμοιαζαν με ροκ σταρς, αλλά με τη μπάλα στα πόδια έκαναν ό,τι ήθελαν. Και όπου και να εμφανίζονταν, σχηματίζοντας ουρές από ανθρώπους, αλλά κυρίως πανέμορφα κορίτσια.

 Την πόλη όμως και της εφημερίδας «De Telegraaf» από την οποία, μία ωραία ημέρα ταχυδρομήθηκε στη Βέρνη -ακόμη έδρα της Uefa, πριν μετακομίσει, το ‘95 στη Νιόν- μία επιστολή για τον τότε πρόεδρο Αρτέμιο Φράνκι, και με αποστολέα τον Άντον Βίτκαμπ. Ήταν ο δημοσιογράφος που ήθελε να παρουσιάσει στην ευρωπαϊκή Ομοσπονδία την ιδέα του ν’ αναμετρώνται, κάθε χρόνο η πρωταθλήτρια με την κυπελλούχο Ευρώπης. Αλλά και ένας τρόπος για ν’ αποδείξει στον κόσμο ότι ο Άγιαξ, νικητής τότε τριών συνεχόμενων Πρωταθλητριών άξιζε να κατακτήσει κι άλλους, κι ακόμη περισσότερους τίτλους.  

          

 Ο Φράνκι διάβασε την επιστολή με προσοχή, αλλά απέρριψε αμέσως την ιδέα γιατί εκείνη τη χρονιά, ο Άγιαξ θα έπρεπε να παίξει με την τότε κυπελλούχο Ρέιντζερς, η οποία όμως είχε τιμωρηθεί με ετήσιο αποκλεισμό από την Ευρώπη λόγω επεισοδίων που είχαν προκαλέσει οι οπαδοί της. Ο Βίτκαμπ ούτε πτοήθηκε, ούτε το’ βαλε κάτω. Έστειλε νέα επιστολή, στον Άγιαξ προτείνοντας να παίξουν το ίδιο με τη Ρέιντζερς με αφορμή την, τάχα μου δήθεν επέτειο των 100 χρόνων από την ίδρυση της σκοτσέζικης ομάδας. Ο Άγιαξ τη θεώρησε εξαιρετική ιδέα, η Ρέιντζερς το ίδιο, οι διπλοί αγώνες προγραμματίστηκαν και οι Ολλανδοί νίκησαν τόσο (2-3) στη Γλασκόβη, όσο στο Άμστερνταμ (3-1).

 Στο μεταξύ η Uefa το ξανασκέφτηκε, και παρόλο που δεν αναγνώρισε ποτέ το Άγιαξ- Ρέιντζερς ίδρυσε, επίσημα πλέον τη νέα διοργάνωση το ’73. Η οποία όμως, λόγω έλλειψης ελεύθερων ημερομηνιών έγινε τον Ιανουάριο του ’74: Μίλαν- Άγιαξ 1-0, Άγιαξ- Μίλαν 6-0. Το ’74 έπρεπε να παίξουν η Μπάγερν Μονάχου με την ανατολικογερμανική, Μαγδεμβούργο, αλλά ακυρώθηκε για ευνόητους (λόγω του Τείχους του Βερολίνου, αλλά και τον πόλεμο κατασκοπίας), πολιτικούς λόγους. Ενώ ακυρώθηκαν και οι διοργανώσεις του ’81, Λίβερπουλ- Ντιναμό Τιφλίδας, γιατί δεν βρέθηκαν ημερομηνίες και του ’85, Γιουβέντους- Έβερτον γιατί οι αγγλικές ομάδες, λόγω «Χέιζελ» είχαν αποβληθεί πέντε χρόνια από την Ευρώπη.

 Μέχρι το ’99 η πρωταθλήτρια Ευρώπης διεκδικούσε το τρόπαιο από την κυπελλούχο, αλλά η διοργάνωση είχε χάσει το ενδιαφέρον της και η Uefa, «γάτα» του marketing, πρώτα σκέφτηκε να καταργήσει το Κυπελλούχων και να το αντικαταστήσει με το Europa League και ύστερα, από το 2019 να καθιερώσει και ένα ιδιαίτερα (τώρα μάλιστα!) υψηλό χρηματικό έπαθλο: 5εκ. ευρώ, για τη νικήτρια, 3.8εκ. ευρώ για την ηττημένη.   

  

 Και φτάνουμε στο πέρυσι, στο «Καραϊσκάκης», όπου η Μάντσεστερ Σίτι είχε λυγίσει 5-4 στα πέναλτι τη Σεβίλλη κατακτώντας το πρώτο της ευρωπαϊκό Super Cup και 4ο (μετά τα δύο με τη Μπαρτσελόνα, το ένα με τη Μπάγερν Μονάχου), στην καριέρα του Πεπ Γκουαρντιόλα. Ενώ απόψε στη Βαρσοβία, στο Ρεάλ Μαδρίτης- Αταλάντα, ο Κάρλο Αντσελόττι θα προσπαθήσει να κατακτήσει το 5ο του προσωπικό ύστερα από τα δύο με τη Μίλαν, δύο και με τις «Merengues». Απέναντί του θα βρει τον συμπατριώτη του, Τζανπιέρο Γκασπερίνι που, άσχετο, όχι όμως και τόσο, από το ’99, έως το 2001 υπήρξε βοηθός του Αντσελόττι στη Γιουβέντους. Α, τελικά πόσα Super Cup έχουν γίνει: 48…     

Αντσελόττι Σούπερ Καπ Ευρώπης Αταλάντα Γκασπερίνι Ρεάλ Μαδρίτης