Κάτι παραπάνω από μία απλή νίκη!

Ο Πεπ Γκουαρντιόλα είχε δύο επιλογές-έκπληξη, τους Τιάγκο Αλκάνταρα και Κρίστιαν Τέγιο, οι οποίοι βγήκαν από τη Μασία. Επίσης, ο Ζεράρ Πικέ ήταν εκτός ξανά.

Ο Ζοσέ Μουρίνιο ήταν γενναίος με τις επιλογές του στην ενδεκάδα, βάζοντας τους ίδιους 11 που αγωνίστηκαν και κόντρα στην Μπάγερν Μονάχου και δεν τα πήγαν καλά. Αυτό σημαίνει πως ο Φάμπιο Κοεντράο ήταν ξανά αριστερό μπακ.

Όπως και η Τσέλσι μεσοβδόμαδα έτσι και η Ρεάλ έπρεπε να παίξει αρκετά πίσω με την Μπαρτσελόνα, η οποία δεν τελείωνε καλά τις φάσεις. Ωστόσο, συνολικά οι ευκαιρίες που δημιούργησε η Μπάρτσα ήταν περιορισμένες και η Ρεάλ ήταν πιο αποτελεσματική ομάδα.

Ο σχηματισμός της Μπάρτσα

Ενώ η Ρεάλ Μαδρίτης έπαιξε το συνηθισμένο της 4-2-3-1, οι επιλογές του Γκουαρντιόλα έκρυβαν εκπλήξεις. Προσπάθησε να παίξει ένα 3-4-3, το οποίο σήμαινε πως ο Ντάνι Άλβες ανέβαινε ψηλά, ο Τέγιο από την άλλη πλευρά και ο Αντριάνο ήταν αριστερά στην τριάδα των αμυντικών. Αυτό ήταν το επιθετικό στοίχημα του Γκουαρντιόλα. Είχε πει μόνος του στο παρελθόν πόσο επικίνδυνο είναι να παίζεις με τρεις στην άμυνα όταν δεν έχεις τον έλεγχο του αγώνα.

Κατά ένα τρόπο, οι επιλογές του Γκουαρντιόλα έδειξαν την έλλειψη εμπιστοσύνης που έχει στην επιθετική γραμμή της ομάδας του. Αισθάνθηκε πως χρειαζόταν και τις δύο πλευρές του για να πιέσει κι έναν επιπλέον μέσο, ώστε να έχει τον έλεγχο του κέντρου. Έτσι ρίσκαρε με την αμυντική σταθερότητα της ομάδας του και η Μπαρτσελόνα ήταν ευάλωτη στα πλάγια.

Η αμυντική τριάδα/τετράδα

Φυσικά κάθε φορά που παίζουν στην Μπαρτσελόνα με τρεις πίσω, πάντα σκέφτονται πως παίζουν με τέσσερις. Ο άνθρωπος που γυρνούσε πίσω ήταν ο Σέρχιο Μπουσκέτς, ο οποίος γινόταν κεντρικός αμυντικός, όταν η Ρεάλ έβγαινε στις αντεπιθέσεις από τις πτέρυγες, και ένας από τους άλλους αμυντικούς έβγαινε στο πλάι. Επίσης, ήταν ο μέσος που έπαιζε πιο πίσω όταν η Μπαρτσελόνα είχε την μπάλα στην κατοχή της.

Ο Μπουσκέτς ήταν ατομικά πολύ σωστός στο ρόλο του, αλλά υπήρχαν δύο προβλήματα στην άμυνα της ομάδας του τη στιγμή που η Μπάρτσα έπρεπε να αμυνθεί, το βασικό λόγω της ταχύτητας με την οποία η Ρεάλ έκανε επιθέσεις. Το πιο εμφανές ήταν πως η Μπαρτσελόνα είχε μεγάλα κενά στις πτέρυγές της, αλλά υπήρχε ένα ακόμη πρόβλημα, ότι ο Μπουσκέτς αναγκαζόταν να αφήσει τον Μεσούτ Εζίλ, όταν οπισθοχωρούσε. Έδινε στον Γερμανό χρόνο με την μπάλα και έτσι ο τελευταίος περνούσε πάσες στους επιθετικούς. Ο συνδυασμός αυτών των παραμέτρων έδωσαν στη Ρεάλ τη νίκη.

Η άμυνα της Ρεάλ

Η Ρεάλ εφάρμοσε την προηγούμενη στρατηγική της, να πιέζει δηλαδή ψηλά και στη συνέχεια να οπισθοχωρεί. Ωστόσο, η αρχική πίεση δεν ήταν τόσο μεγάλη ούτε γυρνούσε τόσο πίσω. Ήταν όλα υπό έλεγχο. Ο Μουρίνιο φαινόταν χαρούμενος με τη συγκεκριμένη μορφή πίεσης της ομάδας του, οι τέσσερις που βρίσκονταν μπροστά πίεζαν, αλλά οι δύο μέσοι έμεναν πίσω για να είναι σίγουροι πως δεν θα υπάρξει πρόβλημα στην άμυνα. Είναι κάτι που χρησιμοποίησε ο Μουρίνιο πολύ τελευταία, όπως και με την Μπάγερν, και παρόλο που δε φαίνεται ιδανικό και ήταν ενάντιο στη συνηθισμένη του εμμονή να είναι συμπαγής η Ρεάλ, το ενέκρινε. Εν τέλει λειτούργησε ως ένα βαθμό, αφού η Μπάρτσα έκανε κάποια λάθη.

Ειρήσθω εν παρόδω, ως ένα βαθμό η Ρεάλ ήταν συμπαγής, επειδή δεν έπαιζε τόσο πίσω. Ο Μουρίνιο το 2010 κόντρα στην Μπαρτσελόνα είχε δώσει οδηγία στους παίκτες της Ίντερ να είναι πολύ κοντά στην εστία τους, σχεδόν στο ύψος του πέναλτι. Αυτή τη φορά η Ρεάλ ήταν πιο γενναία στις τοποθετήσεις της και έβγαλε τους παίκτες της Μπαρτσελόνα οφσάιντ πέντε φορές. Μόνο με την είσοδο του Σάντες φάνηκε πως η Μπαρτσελόνα είχε έναν ποδοσφαιριστή να απειλήσει ψηλά.

Δεν ήταν, όμως, μία μάχη συστημάτων βασιζόμενη στο να δοθεί χώρος σε έναν παίκτη ή στο να κυριαρχήσει έξυπνα κάποια ομάδα στη μεσαία γραμμή. Η Μπάρτσα είχε περισσότερους στο κέντρο, αλλά η Ρεάλ έδινε χώρους, τους άφηνε να παίξουν και είχε πίσω έξι παίκτες. Η Μπαρτσελόνα είχε κατοχή μπάλας στο 72%, αλλά αυτό δεν πείραζε τον Μουρίνιο. Έκανε τους παίκτες του να είναι συγκεντρωμένοι στο να κόβουν την μπάλα στο τελευταίο τρίτο του γηπέδου και απλώς ήλπιζε πως η Μπαρτσελόνα θα έκανε επιθέσεις και θα άφηνε πολλούς χώρους στα μετόπισθεν.

Τρεξίματα

Ήταν μεγάλη έκπληξη ότι ο Γκουαρντιόλα περίμενε ως το 69ο λεπτό για να κάνει την πρώτη του αλλαγή, παρόλο που θα πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας πως ο Αλέξις Σάντες ήταν τραυματίας. Από τη στιγμή που ο Σάντες μπήκε στον αγωνιστικό χώρο βοήθησε πολύ, όχι μόνο με το γκολ που πέτυχε, το οποίο ήταν μία επίμονη προσπάθεια, αλλά με τα συνολικά του τρεξίματα προς τα δεξιά (ακριβώς το ίδιο έκανε και στο προηγούμενο παιχνίδι με τη Ρεάλ). Αυτό αποπροσανατόλισε την άμυνα της Ρεάλ και άφησε τον Μέσι να έχει κάποιους χώρους αριστερά, απ' όπου δημιούργησε μία ευκαιρία.

Η Μπαρτσελόνα ήθελε περισσότερα τρεξίματα. Χρειαζόταν τόσο την κάθετη κίνηση των μέσων όσο και τη διαγώνια κίνηση των επιθετικών για να διασπαστεί η άμυνα της Ρεάλ. Μέχρι εκείνη τη στιγμή οι κεντρικοί αμυντικοί της Ρεάλ είχαν ένα εύκολο βράδυ. Ο Μέσι έπαιζε στην κορυφή της επίθεσης, αλλά δεν είχαν πρόβλημα, αφού ακόμα και όταν ο ένας κεντρικός αμυντικός έπρεπε να τον αντιμετωπίσει αμέσως τον κάλυπτε ο άλλος. Η μόνη εξαίρεση ήταν η φάση του Τσάβι, όταν τέσσερις παίκτες της Ρεάλ πήγαν πάνω στον Μέσι. Αυτό θα έπρεπε να έχει συμβεί περισσότερες φορές.

Οι επιθέσεις της Ρεάλ

Δεδομένου πως πρόσεχε την άμυνά της οι επιθέσεις της Ρεάλ ήταν εξαιρετικές. Έχοντας την μπάλα στην κατοχή της σε ποσοστό 28% έκανε έξι σουτ προς το τέρμα, τα διπλάσια από την Μπαρτσελόνα. Δε χρειάστηκε έναν παίκτη να κάνει ό,τι ο Ραμίρες την Τετάρτη, επειδή η Μπαρτσελόνα δεν έπαιζε με φουλ μπακ. Αντιθέτως, οι αντεπιθέσεις της ήταν πιο επικίνδυνες από αυτές που έκανε στο Μόναχο και ανέβαζε τέσσερις παίκτες. Ακόμα και όταν ο Μπουσκέτς γινόταν αμυντικός η Ρεάλ έβγαζε επιθέσεις τέσσερις εναντίον τεσσάρων και ο Εζίλ ήταν έτοιμος να οργανώσει το παιχνίδι της ομάδας του.

Οι αντεπιθέσεις είναι ένας τρόπος για να χτυπήσει κανείς την Μπαρτσελόνα. Το άλλο τους μεγάλο πρόβλημα είναι τα στημένα και παρόλο που παίζουν εξαιρετικά την άμυνα ζώνης και το περιορίζουν κάπως, όταν λείπει ο Πικέ έχουν μεγάλο θέμα. Ο Ερίκ Αμπιντάλ, επίσης, βοηθούσε σε αυτές τις καταστάσεις, όπως και ο Σεϊντού Κεϊτά. Η Ρεάλ ήταν απειλητικά στα κόρνερ και με αυτόν τον τρόπο πήρε το προβάδισμα. Επίσης, είχαν επτά κόρνερ έναντι τεσσάρων της Μπαρτσελόνα. Ίσως να μην ήταν μέρος της στρατηγικής τους, αλλά είναι σπάνιο μία ομάδα να έχει τόσα κόρνερ στο Καμπ Νόου.

Δείτε τα "χτυπήματα" στα πρωτοσέλιδα του διεθνή Τύπου για τη νίκη της Ρεάλ επί της Μπαρτσελόνα μέσα στο "Καμπ Νόου".

Αλλαγές

Ο Μουρίνιο ήταν απόλυτα ικανοποιημένος από το σχηματισμό της ομάδας του και βασικά έκανε μόνο αλλαγές προσώπων. Η μόνη εξαίρεση ήταν η αλλαγή του Εστεμπάν Γκρανέρο στη θέση του Ντι Μαρία, λόγω της οποίας ο Εζίλ πήγε δεξιά, απ' όπου δημιούργησε το γκολ του Ρονάλντο.

Ο Γκουαρντιόλα έκανε τρεις αλλαγές. Η πρώτη ήταν να μπει ο Σάντρες στη θέση του Τσάβι. Πήγε μπροστά και ο Μέσι οπισθοχώρησε λίγο, μετατρέποντας το σύστημα σε 3-1-3-3. Στη συνέχεια ο Πέδρο αντικατέστησε τον Αντριάνο κάνοντας το σύστημά του πιο επιθετικό θεωρητικά, αλλά ο Άλβες έμενε πιο πίσω. Ο Πέδρο προσέφερε ελάχιστα περισσότερα από τον Άλβες, ο οποίος είναι καλύτερος όταν βγαίνει μπροστά κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού και όχι όταν παίζει από την αρχή μπροστά. Τελευταία αλλαγή ήταν η είσοδος του Σεσκ Φάμπρεγκας στη θέση του Τέγιο. Ο Ινιέστα πήγε στην τριάδα της επίθεσης, αλλά εκείνη τη στιγμή η Μπαρτσελόνα φαινόταν πως είχε χάσει την αυτοπεποίθησή της.

Συμπέρασμα

Η Ρεάλ θα πανηγύριζε την ισοπαλία σα νίκη. Όπως είχε παραδεχτεί πριν το παιχνίδι ο Γκουαρντιόλα, μία ισοπαλία θα τελείωνε τις ελπίδες της Μπαρτσελόνα για τίτλο. Ωστόσο, το σημαντικό είναι να μην υποτιμηθεί αυτή η νίκη της Ρεάλ. Αν η Ρεάλ κατακτούσε τον τίτλο και δεν είχε νικήσει την Μπαρτσελόνα θα μπορούσαν κάποιοι να πουν ότι πήρε το πρωτάθλημα, επειδή ήταν καλύτερη με τις μικρές ομάδες. Ωστόσο, πλέον δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως η Ρεάλ ήταν πιο αποτελεσματική ομάδα φέτος.

Το νικητήριο τέρμα σήμαινε πως έχουν κάνει τόσα πολλά όλη τη σεζόν. Διέσπασαν γρήγορα την άμυνα και έβγαλαν τον Ρονάλντο σε θέση βολής παρόλο που άρχισε την προσπάθειά του από τα αριστερά. θύμισε, επίσης, το εκτός έδρας γκολ με τη Βαλένθια, το οποίο έδειξε την ικανότητα που είχαν στις αντεπιθέσεις όλη τη σεζόν.

Αυτή η αμεσότητα στο παιχνίδι λείπει από την Μπαρτσελόνα, όπως και η κίνηση των επιθετικών, η οποία ήταν τόσο σημαντική από τη στιγμή που ανέλαβε ο Γκουαρντιόλα. Στο συγκεκριμένο παιχνίδι ήταν υπερβολικά εξαρτημένοι από τον Μέσι, ο οποίος δεν υποστηρίχτηκε από κανέναν.