Ξένοι οι βλάκες, εμείς οι έξυπνοι;

Φυσικά και το λέμε ειρωνικά, όμως οι Κουτόφραγκοι, όπως αποκαλούμε τους ξένους, είναι χρόνια μπροστά από εμάς, που ζούμε στον δικό μας ψευτόκοσμο.

Είναι κορόιδα, λοιπόν, οι οπαδοί της Γιουνάιτεντ που δεν μπήκαν στο γήπεδο για να πανηγυρίσουν τον τίτλο; Είναι κορόιδα οι οπαδοί της Σίτι που έκατσαν στις θέσεις τους και χειροκροτούσαν; Είναι κορόιδα οι οπαδοί της Ντόρτμουντ που αν κι έκαναν προσπάθεια να μπουκάρουν στο γήπεδο, τελικά δεν ενόχλησαν τους παίκτες και υπάκουσαν στις εντολές των σεκιούριτι;

Και είναι έξυπνοι οι δικοί μας οπαδοί; Κι αναφερόμαστε σε όσα αισχρά κι εμετικά έχουμε δει (και) φέτος από τυφλωμένους οπαδούς σχεδόν όλων των μεγάλων ομάδων, αλλά κι από κάποιες μικρομεσαίες.

Είναι χαρακτηριστικό ότι σε κανένα παιχνίδι δεν είδαμε αστυνομία. Μόνο σεκιουριτάδες. Στο Γουέμπλεϊ; Δίχως να υπάρχουν κάγκελα ουδείς διανοήθηκε να κουνηθεί από το κάθισμά του μετά το σφύριγμα της λήξης. Οι οπαδοί της Σίτι πετούσαν από την χαρά τους και πανηγύριζαν, οι οπαδοί της Στόουκ ήταν πικραμένοι, αλλά τραγουδούσαν με περηφάνια. Τρομερές εικόνες κι από τις δυο μεριές.

Στο Μπλάκμπερν – Γιουνάιτεντ ήταν κι εκεί κόσμια η διαγωγή των οπαδών της Μάντσεστερ και ο Φέργκιουσον με τους παίκτες του χάρηκαν με την ψυχή τους την κούπα.

Στην Ντόρτμουντ έγινε προσπάθεια από οπαδούς και πήδηξαν τα κάγκελα για να βρεθούν κοντά στους παίκτες. Η ομάδα περιφρούρησης, όμως, τους κράτησε επί μισή ώρα πίσω από το τέρμα! Δίχως να ανοίξει μύτη. Κι έτσι όλα κύλησαν ομαλά. Μετά από αρκετό διάστημα ξέφυγαν κάποιοι, όμως πανέξυπνα οι εκπαιδευμένοι σεκιούριτι κατάφεραν (μέσα σε δευτερόλεπτα!) και τους κράτησαν λίγο έξω από την μεγάλη περιοχή. Και οι παίκτες συνέχισαν να πανηγυρίζουν άνετα κι ωραία.

Πολύ σημαντικό, επίσης, ότι για αρκετή ώρα έμειναν στην γιορτή και οι φίλοι, αλλά και οι παίκτες της Αϊντραχτ. Συγκλονιστικό! Ενώ οι άνθρωποι έκλαιγαν για τον υποβιβασμό τους, ωστόσο δεν άρχισαν καραγκιοζιλίκια, ούτε την κοπάνησαν από την πίσω πόρτα. Δεν χάλασαν, δηλαδή, την γιορτή της Ντόρτμουντ. Εξαίσια συμπεριφορά από την Αϊντραχτ. Και μπράβο της.

Στο δικό μας ποδόσφαιρο ήρθε η στιγμή να καταλάβουν όλοι τους ρόλους τους. Ο ρόλος του παίκτη είναι να αγωνίζεται στο χόρτο. Κι έχει το δικαίωμα να πανηγυρίσει έναν τίτλο, να φωτογραφηθεί, να κάνει τον γύρο του θριάμβου σε ένα σκηνικό όμορφο. Δίχως να τον ξεβρακώνουν, να τον αρπάζουν από το λαιμό και να τον κυνηγάνε οι οπαδοί τραβώντας τον σαν λάστιχο, δήθεν επειδή τον αγαπάνε. Είναι δυνατόν να στερείς από τον πρωταγωνιστή την δυνατότητα να ευχαριστηθεί μια επιτυχία του;

Και οι οπαδοί έχουν τον ρόλο να κάθονται στην εξέδρα και να χαίρονται ή να στεναχωριούνται ανάλογα με το αποτέλεσμα. Να φωτογραφίζουν τους νικητές παίκτες τους ή να εμψυχώνουν με ένα σύνθημα τους ηττημένους ποδοσφαιριστές τους, διότι και μετά από μια εβδομάδα πάλι αυτούς θα βλέπουνε.

Τι να περιμένει, όμως, κάποιος από ένα ποδόσφαιρο που οι ρόλοι έχουν μπερδευτεί απ’ όλους.

Υπάρχουν παράγοντες ΠΑΕ που νομίζουν ότι είναι επικεφαλής της ΚΕΔ, υπάρχουν προπονητές που νομίζουν ότι είναι μάνατζερ παικτών, υπάρχουν παίκτες που νομίζουν ότι είναι παραθεριστές και κάνουν μπαρότσαρκες, υπάρχουν διαιτητές που νομίζουν ότι είναι ισχυρότεροι από τον Ομπάμα, υπάρχουν οπαδοί που νομίζουν ότι παίζουν κι αυτοί στο ματς ή ότι είναι απόγονοι του Τάισον και γι’ αυτό κάνουν ντου στο χόρτο, υπάρχουν δημοσιογράφοι που νομίζουν ότι είναι πρόεδροι ΠΑΕ και θέλουν να επιβάλλουν την άποψή τους, υπάρχουν σεκιούριτι που νομίζουν ότι είναι θεατές. Μέσα σε ένα διαστρεβλωμένοι σκηνικό που ο καθένας έχει μπερδέψει τον ρόλο του, τότε τι καλύτερο να περιμένουμε; Χορτάσαμε ποδόσφαιρο σήμερα, χορτάσαμε γιορτές. Κι από αύριο ξανά στη μιζέρια μας, στην κακομοιριά μας και στα άδεια γήπεδά μας.