Του λιμανιού και του σαλονιού

Άλλες χρονιές ήταν οι ισοβαθμίες. Τις δύο τελευταίες, το «μάρμαρο» της κακής εκκίνησης στην κούρσα, που παρά το σούπερ ντεμαράζ του «σπρίντερ» το χάντικαπ μένει ακάλυπτο. Σε κάθε περίπτωση ο Ολυμπιακός πληρώνει μονίμως ένα «τίμημα» στο Champions League.

Άλλοτε φταίει η γκίνια του – όπως τότε, το 2005 επί Μπάγεβιτς, με τη Λίβερπουλ στο «Άνφιλντ», που με συγκομιδή 10 βαθμών έμεινε εκτός διοργάνωσης! – κι άλλοτε ο «καταραμένος» μήνας Σεπτέμβριος.

Τέτοια εποχή, που οι «ερυθρόλευκοι» αναζητούν ακόμα τα «πατήματα» και τη συνοχή τους, στο ξεκίνημα της περιόδου και μετά… το πουλάκι πετάει, για να αναφωνούν στον επίλογο: Στερνή μου γνώση, να σε είχα πρώτα.

Πέρυσι ήταν η Μαρσέιγ φιλοξενούμενη στην πρεμιέρα των ομίλων. Φέτος η Σάλκε. Ήττα και στις δύο περιπτώσεις με κόστος τον αποκλεισμό από τους «16». Για μια ομάδα που το βάπτισμα πυρός της σεζόν απέχει… έτη φωτός με την αγωνιστική εξέλιξη και πορεία της.

Οι πρωταθλητές Ελλάδας έκαναν τρεις νίκες – δύο εξ’ αυτών (Μονπελιέ, Άρσεναλ) κατόπιν ανατροπών κι όταν μάλιστα η Σίτι των σαουδαραβικών πετροδολαρίων… κατάφερε να κάνει τρεις ισοπαλίες ίσα ίσα!– έπαιξαν στα ίσια στο Λονδίνο και το Γκελσενκίρχεν χάνοντας άδοξα και στις λεπτομέρειες, με τον τελικό απολογισμό τους να… αναθεματίζει την ανετοιμότητα της πρώτης ποδοσφαιρικής τους παράστασης.

Ο Ολυμπιακός έκανε απόψε 15 τελικές (10 στην εστία), είχε 55% κατοχή μπάλας και με αντεπίθεση διαρκείας στο 2ο ημίχρονο προσφέροντας χορταστικό ποδόσφαιρο, «μίκρυνε» - για τρίτη φορά – την «πελάτισσά» του, υποχρεώνοντας την να έρθει δεύτερη και… καταϊδρωμένη με μόλις ένα βαθμό πιο πάνω από την ελληνική ομάδα.
Η Άρσεναλ στη μία και μοναδική φορά που πάτησε με αξιώσεις περιοχή, εκμεταλλεύθηκε το τεράστιο κενό στο κέντρο της άμυνας – γιατί σε τέτοιους αγώνες η έλλειψη αυτοσυγκέντρωσης και πειθαρχίας απαγορεύεται ακόμα και για κλάσματα δευτερολέπτου – και προηγήθηκε.

Η τάξη αποκαταστάθηκε μετά την ανάπαυλα και η απόδοση δικαιοσύνης έστεψε την «κόκκινη» ανωτερότητα, η οποία πέρα από την αριθμητική στατιστική εκφράστηκε μέσα από ένα 45άλεπτο εξαιρετικού ρυθμού, ποιοτικού και φουλ επιθετικού ποδοσφαίρου.

Και μην ακούσω τα περί… αδιαφορίας των «κανονιέρηδων» ή αναπληρωματικού σχήματος από τον Βενγκέρ, που μπορεί να διατυπώνονται από τα κέντρα κακεντρέχειας, εμπάθειας και ζήλειας.

Γιατί το κίνητρο της πρωτιάς για τους Εγγλέζους, το πρεστίζ τους, τα οικονομικά οφέλη, η κλήρωση της επόμενης φάσης και, κυρίως, οι αντιδράσεις του Αλσατού από τον πάγκο σε όλο το ματς, αλλά και το πάθος των «αναπληρωματικών» του, είναι η πιο αποστομωτική απάντηση στο αντί-Ολυμπιακό μένος ορισμένων.

Και στο κάτω-κάτω, μήπως οι «ερυθρόλευκοι» δεν είχαν απουσίες (Χολέβας); Δεν ξεκούρασε παίκτες (Μοντέστο) ο Ζαρντίμ ενόψει ντέρμπι;

Κοντολογίς και κρίνοντας μεμονωμένα το αποχαιρετιστήριο παιχνίδι των «ερυθρολεύκων» στη διοργάνωση, αλλά και συνολικά την πορεία του, το αδιαφιλονίκητο συμπέρασμα είναι ότι η θέση τους βρίσκεται στο Champions League. Οι μόνιμοι πρωταθλητές Ελλάδας είναι οι αδιαμφισβήτητοι πρώτοι στη χώρα και οι άξιοι πρεσβευτές της στο ευρωπαϊκό στερέωμα.

Είναι ο Θρύλος του λιμανιού και του σαλονιού!

Υ.Γ.: Αν ήταν τυχερός θα μιλούσαμε για… «το άγγιγμα του Μίδα». Επειδή όμως είναι απλά… Killer, μιλάμε για τον Κώστα Μήτρογλου.

Υ.Γ.1: Κι όμως… χωράνε. Αν βρουν χημεία μεταξύ τους, Τζεμπούρ και Μήτρογλου, σμπαραλιάζουν οποιαδήποτε άμυνα στην Ευρώπη!

Υ.Γ.2: Το τελευταίο μου άρθρο που εξυμνούσε τον Αμπντούν λοιδορήθηκε από αρκετούς, θεωρήθηκε υπερβολικό ακόμα και από ορισμένους φίλους των «ερυθρολεύκων». Τον είδατε πάλι; Επιμένετε;