Μόνος στόχος η καθιέρωση

Δεν χρειάζονται πάντως αυτομαστιγώματα. Αν στην αρχή της σεζόν η ομάδα δεσμευόταν ότι θα περάσει στους «16» και θα παίξει στα ίσια στο «Ολντ Τράφορντ» την πρόκριση στους «8», λίγοι θα δήλωναν απογοητευμένοι από την εξέλιξη.

Πριν αρχίσει το ματς στο «Οντ Τράφορντ» είχα ακούσει διάφορες διακηρύξεις στις οποίες δεν πίστευα. Ο Τσόρι είπε ότι ο Ολυμπιακός θα προσπαθήσει να κρατήσει την μπάλα στο ματς με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ περισσότερο από όσο στο Καραϊσκάκη. Ο Αβραάμ Παπαδόπουλος είπε ότι η ομάδα δεν πάει να παίξει καταστροφικό ποδόσφαιρο γιατί κάτι τέτοιο ούτε το ξέρει, ούτε το θέλει. Ο Μίτσελ επαναλάμβανε στερεότυπα ότι στόχος είναι το γκολ. Πίστευα ότι όλα αυτά είναι στάχτη στα μάτια των Αγγλων και περίμενα το συνηθισμένο ταμπούρι που παίζουν οι ελληνικές ομάδες στα γήπεδα αυτά. Αλλά προπονητής και παίκτες προσπάθησαν να κάνουν ό,τι ακριβώς υποσχέθηκαν. Αποκλείστηκαν παίζοντας ποδόσφαιρο. Αν μιλάμε για ελληνική ομάδα δεν είναι και λίγo.

Πρόσφατα

Δεν θέλω να κάνω συγκρίσεις με ό,τι έκαναν φέτος ή και γενικά τα τελευταία χρόνια στις ευρωπαϊκές τους υποχρεώσεις οι παραδοσιακοί αντίπαλοι του Ολυμπιακού: δεν έχει και νόημα - κι άλλωστε π.χ. τα ματς του ΠΑΟΚ με την Μπενφίκα είναι πρόσφατα. Στην περίπτωση του Ολυμπιακού, ούτε κατενάτσιο είδαμε στο «Ολντ Τράφορντ», ούτε κοτίσιες συμπεριφορές, ούτε αποβολές λόγω ταραχής, ούτε σκληρά φάουλ. Κάποιος θα έλεγε ότι κάτι από όλα αυτά μάλλον χρειαζόταν. Εγώ λέω ότι οι φυσιογνωμίες των καλών ομάδων πρέπει να είναι σταθερές κι όχι να μεταβάλλονται κατά περίσταση. Ο Ολυμπιακός παραμένει μια μυστήρια ομάδα με οπαδούς που έχουν κι αυτοί τις ιδεοληψίες τους. Εχουν όνειρα τρελά βέβαια, αλλά και μια σοβαρή απαίτηση: να προσπαθεί η ομάδα να παίζει παντού και πάντα ποδόσφαιρο. Φέτος ο Ολυμπιακός, ειδικά στα εκτός έδρας του ματς το έκανε. Τα τελευταία χρόνια και μετά την έλευση του Μαρινάκη, το κάνει παντού: χωρίς άλλοθι για αποτυχίες, παίζει παντού όσο καλύτερα μπορεί. Είτε στο Ντόρτμουντ, είτε στο Παρίσι, είτε στη Μασσαλία, είτε στο Μάντσεστερ.

Αρχή

Ο Ολυμπιακός έπαιξε φέτος ένα Τσάμπιονς Λιγκ με μια ομάδα που συστάθηκε από την αρχή το περασμένο καλοκαίρι. Απέκλεισε την τεράστια Μπενφίκα, κοίταξε στα μάτια θηρία όπως η Παρί κι η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, την οποία δεν είχε κερδίσει ποτέ, ούτε αυτός ούτε και κάποια άλλη ελληνική ομάδα. Φεύγοντας από τη διοργάνωση πρέπει να κρατήσει αυτή τη νοοτροπία και να κάνει έναν καλό απολογισμό αδυναμιών και δυνατοτήτων.

Απολογισμός

Αυτός ο απολογισμός δεν είναι πάντα εύκολος. Τι λέει ο δικός μου; Οτι πρώτα-πρώτα στο φετινό Τσάμπιονς Λιγκ βελτιώθηκαν εντυπωσιακά κάποιοι παίκτες. Ο Ρομπέρτο, ο Μανωλάς κι ο Σιόβας, ο Κάμπελ, που δεν είχε ποτέ του αγωνιστεί σε αυτό, ο Μήτρογλου που αν και σκόραρε σε ένα μόνο ματς, εκτόξευσε την αξία του, ο Σάμαρης φυσικά, έμαθαν πολλά: αυτός πρέπει να είναι ο σκοπός κάθε χρόνο. Η εφετινή σεζόν δείχνει πως ακόμα κι αν προσθέσει στο ρόστερ του δεκαπέντε καινούργιους παίκτες ο Ολυμπιακός έχει τη δυνατότητα να αποκτήσει γρήγορα και ομοιογένεια και χαρακτήρα. Ο Ολυμπιακός άλλαξε πολύ από το πρώτο ματς που έδωσε κόντρα στην Παρί, αλλά ήταν πάντα αξιόμαχος. Ακόμα και στο δύσκολο «Ολντ Τράφορντ», όπου λόγω συγκυριών βρέθηκε με έναν μόνο κυνηγό στον πάγκο του.

Ρόστερ

Το μάθημα του εφετινού Τσάμπιονς Λιγκ πρέπει να είναι ότι το μεγάλο ρόστερ πρέπει να είναι το βασικό ζητούμενο και το μεγάλο όπλο. Δεν θέλει ο Ολυμπιακός «ένα-δυο παίκτες που κάνουν τη διαφορά»: αυτές είναι λογικές της προηγούμενης δεκαετίας. Αυτό που χρειάζεται για να αντεπεξέλθει στη δυσκολία είναι να έχει λύσεις - πολλές λύσεις. Αυτός πρέπει να είναι ο σκοπός του το επόμενο καλοκαίρι: να γεμίσει κι άλλο. Να έχει π.χ. τέσσερις σπουδαίους κυνηγούς, τρεις τουλάχιστον καλούς ακραίους, δυο ακόμα χαφ έτοιμα για την αρχική ενδεκάδα και σίγουρα ένα-δυο στόπερ παραπάνω – ειδικά αν κάποιος από τους τωρινούς πωληθεί. Χρειάζεται επίσης ένα μικρό ξεσκαρτάρισμα: για τον Ολυμπιακό που θέλει να φτάνει στους «16», όποιος δεν μπορεί να λογίζεται ως βασικός σε ματς όπως τα εφετινά με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, δεν χρειάζεται.

Υπάρχει

Ο αποκλεισμός μπορεί να είναι πικρός, αλλά είναι και διδακτικός. Το project υπάρχει κι η ομάδα είναι εύκολο να βελτιωθεί. Το βήμα μπροστά δεν το κάνεις αν βρεθείς μια φορά περιστασιακά στους «8»: το 'χουν κάνει πολλοί αυτό. Το κάνεις αν αρχικά καθιερωθείς στους «16». Κι αν τρομάζεις ομάδες σαν τη Γιουνάιτεντ κάθε χρόνο...

Γκιγκς

Ωραiο μάθημα έδωσε, πάντως, σε όποιον μας θέλει να καταλαβαίνει το ποδόσφαιρο η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Μπροστά στην πιθανότητα να πάθει το μεγαλύτερο χουνέρι της ιστορίας της η πρωταθλήτρια Αγγλίας επιστράτευσε τον Γκιγκς, ένα παίκτη που αν βρισκόταν στην Ελλάδα θα τον κατηγορούσαμε γιατί δεν κόβει το ποδόσφαιρο, πόσα λεφτά ακόμα θέλει να βγάλει χωρίς να μπορεί να προσφέρει, πόσο ακόμα θα κόβει το δρόμο στα νέα παιδιά. Ο Ουαλός, που είναι μια από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες του βρετανικού ποδοσφαίρου, μπήκε στο γήπεδο για να κάνει πέντε-έξι σωστά γεμίσματα: κυνηγοί όπως ο Ρούνεϊ, ο Γουέλμπεκ κι ο Φαν Πέρσι, αν πάρουν την μπάλα κοντά στην αντίπαλη περιοχή ξέρουν τι να την κάνουν. Ο Γκιγκς τούς τροφοδότησε υποδειγματικά, χωρίς μάλιστα να αποφύγει να βγει και στο πλάι. Ακριβώς τα ίδια είχε κάνει και κόντρα στη Λεβερκούζεν, στο προηγούμενο ματς-κλειδί της πρωταθλήτριας Αγγλίας στο Τσάμπιονς Λιγκ.

Ακούω ότι η παρουσία του έπρεπε να προβληματίσει τον Μίτσελ και να τον οδηγήσει στο να παίξει με ένα χαφ ακόμα. Από τη στιγμή που ο Ολυμπιακός έπαιξε για να σκοράρει, κάτι τέτοιο δεν θα ήταν λογικό. Επιπλέον ο Γκιγκς δεν θα είχε ποτέ του πρόβλημα να βρει λίγο χώρο: την Τετάρτη, όταν είδε ότι δεν μπορούσε να πλησιάσει ανενόχλητος, πήγε πιο πίσω και γέμισε από τη μεσαία γραμμή, σαν κουόρτερμπακ σε ματς αμερικάνικου φούτμπολ. Αυτή την ικανότητα των σωστών γεμισμάτων και της γλυκιάς βαθιάς μπαλιάς την απέκτησε μεγαλώνοντας. Οταν δεν μπορούσε πια να σπριντάρει όπως ήθελε και να γίνει απειλητικός ντριπλάροντας, όπως μας είχε για χρόνια συνηθίσει, πρόσθεσε στο ρεπερτόριό του κάτι καινούργιο.

Οι μεγάλοι παίκτες είναι ανεξάντλητοι σε εμπνεύσεις και ξέρουν πάντα να είναι χρήσιμοι. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ σέβεται τις σημαίες της: οι ήρωές της τα γαλόνια τους τα 'χουν κερδίσει στη μάχη...