Είμαστε στην εποχή που, μετά τον βαρύ χειμώνα στην Ευρώπη, το (καταπονημένο από την υψηλή ένταση των δεκάδων αγώνων) μυϊκό σύστημα των ποδοσφαιριστών χορεύει ροκ-εν-ρολ ανάμεσα στο δέρμα και στον σκελετό τους. Ένας τρελός χορός. Η χειρότερη φάση, για τους φυσικοθεραπευτές. Περνάνε εκεί, στα πιτς των ομάδων, τη δική τους σιωπηρή πίεση. Όχι τόσο "διάσημη" όσο η πίεση των παικτών κι ακόμη περισσότερο των προπονητών, αλλ’ εξουθενωτική. Έχουν τα πάντα στη διάθεσή τους. Μαγνητικά πεδία γίνονται δεύτερο σπίτι τους. Έχουν τα πάντα, εκτός από ένα. Χρόνο. Χρόνο αποκατάστασης των τραυματιών. Κάποτε μου διηγήθηκε ένας, "δεν χρειάζεται ο κόουτς να σου πει κάτι" για να νιώσεις… συμπιεσμένος. "Αρκεί, πώς θα σε κοιτάξει μες στ’ αποδυτήρια". Τα καταλαβαίνεις όλα, μονομιάς.

Προ καιρού, για τους "23" της Ολλανδίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο, ο Φαν Χάαλ είχε δηλώσει "ένας είναι ο σίγουρος, και άλλοι 22 πρέπει να κερδίσουν τη θέση". Ο σίγουρος ήταν, όχι ο Ρόμπεν, ο Στρόοτμαν. Μετά, πριν ένα μήνα, η εικόνα του τραυματισμού του Στρόοτμαν σε ματς της Ρόμα. Ένα σοκ. Στα καλά καθούμενα. Δίχως να παίξει, κάπως, τη μπάλα. Δίχως να κοντράρει με αντίπαλο. Ολομόναχος. Τον τίναξε σύγκορμο, νόμιζες, ηλεκτρικό ρεύμα! Κόπηκαν όλα. Ένα θεριό, έξι μήνες νοκ-άουτ. Οσοι "πρέπει να κερδίσουν τη θέση" έγιναν, πλέον, 23.

Απ’ τη μια άκρη του κάδρου ως την άλλην, παντού ποδοσφαιριστές κλατάρουν ή είναι έτοιμοι να κλατάρουν. Η Παρί Σεν-Ζερμέν έπαιξε το πιο σημαντικό ματς της σεζόν, μια βραδυά κορώνα-γράμματα, δίχως τον Ιμπραχίμοβιτς. Έπαιξε κι έχασε. Ο δε Καβάνι, πού; Ο Καβάνι περνούσε τον τελευταίο καιρό του, τον πολύν τελευταίο καιρό του, μες στη γκρίνια ότι τα πράγματα στο Παρίσι δεν πάνε όπως τα περίμενε. Και τώρα, που του δόθηκε η ευκαιρία-ευθύνη;

Διάβασε περισσότερα στο gazzetta.gr

Champions League Ποδόσφαιρο SPORTS