Το δεύτερο είναι ακόμα πιο σημαντικό, διότι πρόκειται για μαραθώνιο και κυρίως, διότι έχει να τα βάλει με τα δύο μεγαθήρια της γης. Ξέρεις, τι είναι να έχεις απέναντί σου τη Ρεάλ με τη Μπαρστελόνα και να τους τρως και τους δύο λάχανο;
Η εμφάνιση που έκανε προχθές με τη Μπαρτσελόνα καθήλωσε όλους τους ποδοσφαιρόφιλους και απέσπασε τον γενικό θαυμασμό. Αμυντική λειτουργία για σεμινάριο και όταν έβγαινε στην κόντρα ήταν ισοπεδωτική. Ομως, για να τα λέμε σύκα, σύκα, δεν είναι ακόμα η μεγάλη πανμέγιστη ομάδα. Ούτε και ο Σιμεόνε είναι ακόμα ο μεγάλος παμμέγιστος προπονητής. Τόσο η ομάδα, όσο και ο κόουτς, δεν ε΄χουν μέσα τους τον χαρακτήρα, τη νοοτροπία και το αστραφτερό μεγαλείο που έχει πράγματι ένας μεγάλος. Αυτό, δηλαδή, που έχουν έντονα μέσα τους, η Ρεάλ, η Μπάρτσα, η Μπάγιερν και η Μίλαν στα καλά της..
Και το λέω αυτό, με την εκπληκτική εμφάνιση που έκανε προχθές η Ατλέτικο, έπρεπε να βάλει στη Μπάρτσα τέσσερα και πέντε γκολ και όχι να αρκεσθεί στο ένα και να την φάει η αγωνία και το άγχος, μήπως ισοφαριστεί στο τέλος. Αν στη θέση της Ατλέτικο ήταν η προ διετίας Μπαρτσελόνα, θα είχε βάλει τουλάχιστον τέσσερα γκολ. Διότι πράγματι είναι σε όλα μεγάλη ομάδα. Και δεν έχει σημασία που η Ατλέτικο είχε τρία δοκάρια. Ας έβαζε τις τόσες άλλες κραχτές ευκαιρίες που έχασε απέναντι σε μια τραγική άμυνα και σε ένα πατσαβουράκια τερματοφύλακα.
Θα μου πείτε, ρε, Γεωργίου. Το εμβαθύνεις πολύ το πράγμα, αλλά συγγνώμη, αυτή είναι η πραγματικότητα. Αλλά για να μην παρεξηγηθώ σαν εμπαθής, θα το πω για άλλη μια φορά. Μέσα από την ψυχή μου θέλω να τα πάρει και τα δύο η Ατλέτικο και ο Σιμεόνε. Και το Τσάμπιονς Λιγκ, και το πρωτάθλημα. Η προσπάθεια που έχουν κάνει και οι δυνάμεις που έχουν καταναλώσει είναι εξωπραγματικές.
Πηγή: real.gr