Aναλυτικά το άρθρο του:

Με το 5-0 του Νοεμβρίου, το βάρος «κάτι να κάνει» (δεν ξέρω τι, ας κόψει τον λαιμό του, αυτή είναι η δουλειά του, και την καλοπληρώνεται…) έπεφτε στον Μουρίνιο. Μπορούσε να κατεβάσει η κούτρα του το ο,τιδήποτε. Το μόνο που δεν μπορούσε, ήταν να μη κάνει τίποτα. Να μείνει με τα χέρια σταυρωμένα και να περιμένει το μοιραίο. Την επανάληψη, για την ακρίβεια, του μοιραίου.

Ο Πορτογάλος έκανε «κάτι». Σκαρφίστηκε την ασπίδα με +1 κεντρικό χαφ, τον μακρυκάνη Πέπε. Όχι ιδιοφυές, ούτε καν πρωτοφανές, απλώς κάτι. Τον Πέπε εξάρι, αντί στόπερ, τον είχα πρωτοδεί στα πλέι-οφ της Πορτογαλίας με τη Βοσνία/Ερζεγοβίνη, Νοέμβριο του 2009, για την πρόκριση στο Μουντιάλ. Ήταν, τότε, ο καλύτερος παίκτης. Τώρα, για τον Πέπε, ο Μουρίνιο θυσίασε ένα απ’ τους 3+1 (του 4-2-3-1) μπροστά. Λειτούργησε. Και στο ματς του πρωταθλήματος και, ακόμη περισσότερο, στον τελικό του κυπέλλου.

Αυτομάτως, το βάρος (να κάνει κάτι) μετατίθεται στον ώμο του Γουαρδιόλα. Ετσι πάνε αυτά. Σαν μπαλάκι. Πινγκ-πονγκ. Κάτι να κάνει, εννοείται, πέρα από τα «αναγκαστικά» κόλπα πίσω. Κάτι, μπροστά. Να βάλει αυτός πλέον, ο Καταλανός, το επόμενο πρόβλημα στο τραπέζι. Γιατί απλούστατα, απ’ το 5-0 σε 90 λεπτά στο Καμπ Νου, φτάσαμε στα 210 λεπτά (κάμποσα εκ των οποίων σε συνθήκες «αριθμητικού πλεονεκτήματος») με ένα, όλο κι όλο, πέναλτι-γκολ. Η ισορροπία της σειράς, του multiclasico, άλλαξε.

Τα ρεκόρ του Μέσι είναι σούπερ, ενδεχομένως θα μείνουν ακατάρριπτα ως τον 22ο αιώνα, αλλά δεν είναι και για να τυφλώνει η λάμψη τους. Το ανακάτεμα, παρά τα ρεκόρ, επιβάλλεται. Διότι (ένας λόγος που ο Μέσι έφτασε τους αριθμούς του εκεί που τους έφτασε είναι ότι) η Μπάρτσα δεν παίρνει όσα «αντιστοιχούν» στην αγορά του Βίγια. Τον Βίγια δεν τον απέκτησαν, για να παίζει έξω αριστερά και να επιδεικνύει την αυτοθυσία του και την «ηθική» του. Αλλά για να παίζει σέντερ-φορ και να βάζει γκολ. Όπως στην Εθνική, όπου ο ρέκορντμαν της υπόθεσης είναι αυτός.

Επίσης, ο Μέσι έφτασε τους αριθμούς του εκεί που τους έφτασε διότι ο Πέδρο δεν είναι εφέτος αυτός που ήταν πέρυσι και πρόπερσι. Μια έξοχη ευκαιρία, λοιπόν, να περάσει έξω και να γίνει ένας super-sub. Είδος που αυτή τη στιγμή, και με τον τραυματισμό του Κρκιτς, μοιάζει να λείπει στον καταλανικό πάγκο. Ένα πιθανό σχέδιο αναδιάταξης των μπροστινών (Μέσι δεξιά, Ινιέστα αριστερά, Βίγια στην αιχμή) προς στιγμήν «προσκρούει» στον τραυματισμό του Ινιέστα. Αλλά, πάλι, τότε γιατί έφεραν τον Ιανουάριο τον Αφελάι απ’ το Αϊντχόφεν; Για την…ομορφιά του; Εάν, δε, ψάχνουν ένα δικό τους Πέπε, τον έχουν. Στον Κεϊτά. Ολίγον τι απείθαρχος, άτακτος με την κυριολεκτικά έννοια (απ’ το στερητικό «α» και την «τακτική»), σίγουρος για τη φθορά απ’ την κίτρινη, ή και την κόκκινη, κάρτα.

Πράγμα που μας οδηγεί, στο να το κλείσουμε όπως το ανοίξαμε. Γι’ αυτό υπάρχει προπονητής, και καλοπληρώνεται για να ‘ναι προπονητής. Για να κόβει τον λαιμό του και να επινοεί λύσεις. Το είχαμε σημειώσει απ’ την πρώτη στιγμή εδώ, ενόψει των τεσσάρων Ρεάλ- Μπάρτσα. Η διαδικασία, για όλους τους εμπλεκόμενους σε τούτη την κλιμάκωση, θα ‘ναι κάτι περισσότερο από εξουθενωτική. Πρωτόγνωρη. Η δοκιμασία ευρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη.

Πηγή: contra.gr

Ρεάλ Champions League Μπαρτσελόνα