Πρωταγωνιστές χωρίς άγχος

Περιμένοντας χθες τα ματς και τα αποτελέσματα των τριών εκπροσώπων μας στο Γιουρόπα Λιγκ και την κλήρωση του Ολυμπιακού στο Τσάμπιονς Λιγκ, σκεφτόμουν πόσο μεγάλη ήταν η πρόκριση του ΑΠΟΕΛ. Ο πρωταθλητής Κύπρου απέκλεισε με χαρακτηριστική ευκολία την Ααλμποργκ ολοκληρώνοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε από τον δεύτερο προκριματικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Πρωταγωνιστές του, δυο «δικοί» μας που έφυγαν από την Ελλάδα έχοντας δυσκολίες και βρήκαν στον ΑΠΟΕΛ καταφύγιο. Μιλάω για τον προπονητή Γιώργο Δώνη και τον μεγάλο Τόμας Ντε Βινσέντι. Που μοιάζουν πολύ σε κάτι απλό: γουστάρουν να είναι πρωταγωνιστές.

Στα δύο περάσματά του από δύο μεγάλες ελληνικές ομάδες ο Γιώργος Δώνης πέρασε δύσκολες μέρες, κυρίως γιατί οι ομάδες του δεν κατάφεραν να προκριθούν από καλοκαιρινούς προκριματικούς. Το καλοκαίρι του 2008 η ΑΕΚ του αποκλείστηκε από την Ομόνοια. Εκείνη η ΑΕΚ είχε κάνει κάμποσες λάθος εκτιμήσεις στις μεταγραφές, είχε χάσει τον Ριβάλντο και είχε πληρώσει 3 εκατομμύρια ευρώ στον Πανιώνιο για να τον αντικαταστήσει με τον Τζεμπούρ, αλλά παρέμενε μια ομάδα με ποιότητα. Ο Δώνης έπαιξε στην Αθήνα με βασικό τον Ζορμπά κάνοντας μια μάλλον λάθος εκτίμηση για τις ικανότητες του φιλότιμου επιθετικού. Η ΑΕΚ έχασε με 0-1 και δεν κατάφερε να γυρίσει το πράγμα στη ρεβάνς. Στον ΠΑΟΚ το πράγμα τού πήγε χειρότερα. Κληρώθηκε με τη Ραπίντ Βιέννης. Εκτίμησε πιθανότατα λάθος κι αυτός και ο ΠΑΟΚ ολόκληρος τις δυνατότητες της αυστριακής ομάδας. Αποκλείστηκε με μια βαριά ήττα στη Βιέννη, έπειτα από μία νίκη στη Σαλονίκη με 2-1. Οι καλοκαιρινοί αποκλεισμοί είναι σαν τον σταυρό του μαρτυρίου. Τους κουβαλάς όλη τη σεζόν και κάποια στιγμή σε αυτούς σε σταυρώνουν.

Ωραιότερο
Ο Ντε Βινσέντι είναι για μένα ένας από τους πιο ταλαντούχους παίκτες που έχω δει στη Super League, σε ομάδα που δεν κάνει πρωταθλητισμό. Ενα γκολ που έχει πετύχει ο Αργεντινός κόντρα στον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ, με σουτ πάνω στην κίνηση στέλνοντας την μπάλα στην αντίθετη γωνία, είναι από τα ωραιότερα που έχω δει στην Ελλάδα και αν το είχε βάλει ο Ζιοβάνι π.χ. θα λέγανε όλοι ότι είναι το ωραιότερο όλων των εποχών. Οι τρομερές του εμφανίσεις, που έστειλαν τον ΠΑΣ στην πρώτη πεντάδα του πρωταθλήματος, στάθηκαν αιτία για να τον αποκτήσει ο Ολυμπιακός. Δεν έπεισε πέρυσι τον Μίτσελ στην προετοιμασία, γύρισε στον ΠΑΣ, ήθελε να αλλάξει περιβάλλον και πήγε στην Κύπρο. Από τότε που πήγε, βάζει γκολ ασταμάτητα! Είναι ζήτημα αν δεν έχει σκοράρει σε δέκα ματς απ' όσα συνολικά έχει αγωνιστεί -φέτος έχει τρία γκολ στους καλοκαιρινούς προκριματικούς και δεν σκόραρε μόνο στο πρώτο ματς με την Ααλμποργκ. Ηταν ο παίκτης-κλειδί για την κατάκτηση του πρωταθλήματος και φυσικά αυτός που υπέγραψε την πρόκριση στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ.

Διαφορετικός
Η Ααλμποργκ δεν ήταν λιγότερο δυνατή από την Ομόνοια και τη Ραπίντ, που κατέστρεψαν με το καλημέρα τις πιθανότητες του Δώνη να κάνει καριέρα στην ΑΕΚ και στον ΠΑΟΚ. Αυτός που είναι διαφορετικός στις ιστορίες αυτές είναι ο Δώνης. Στην ΑΕΚ, όταν για πρώτη φορά βρέθηκε μακριά από το «θερμοκήπιο» της Λάρισας (με την οποία θυμίζω ότι είχε αποκλείσει κοτζάμ Μπλάκμπερν), έδειχνε ανασφαλής και έτοιμος να δεχτεί όποιον παίκτη του έφερναν ο Νικολαΐδης και οι συνεργάτες του. Κοιτώντας τι έγινε τότε, εκ των υστέρων μοιάζει απιστευτο ότι ο Δώνης δέχτηκε τότε παίκτες όπως ο Μπασινάς, ο Πλιάτσικας, ο Χετεμάι, ο Ρίκα, ο Μπερνς που ελάχιστη σχέση έχουν με το δικό του ποδόσφαιρο: στις ομάδες του Δώνη οι χαφ πρέπει να πατάνε περιοχή και να απειλούν, κι αυτοί μόνο αυτό δεν κάνανε. Στον ΠΑΟΚ του έκανε κακό ότι ήταν οπαδός της ομάδας. Νόμιζε πως αρκούσε αυτό, για να έχει χρόνο στη διάθεσή του και μοιραία ίσως φορτώθηκε περισσότερες ευθύνες από όσες άντεχε: στη Θεσσαλονίκη του χρέωσαν κάθε λάθος στις μεταγραφές, είχαν τρελές απαιτήσεις, έλεγαν ότι δεν κάνει για τον «ΠΑΟΚ του Σαββίδη». Φεύγοντας η ομάδα έγινε χειρότερη, αλλά έτσι κι αλλιώς και για τον ίδιο ήταν δύσκολο να την κουμαντάρει.

Εμπιστοσύνη
Ο Ντε Βινσέντι θέλει η ομάδα να ξεκινά από αυτόν. Θέλει να νιώθει πως όλα γυρνούν γύρω του και πως όλοι περιμένουν τις εμπνεύσεις του: στον Ολυμπιακό βλέποντας τον Ιμπαγάσα, τον Σαβιόλα, τον Τσόρι «ψάρωνε». Στον ΑΠΟΕΛ είναι ηγέτης και σκόρερ: ο καλύτερος όλων. Ο Δώνης, την ίδια στιγμή, απαλλαγμένος από το όποιο άγχος να πείσει για την αξία του, βρήκε τη σιγουριά του, αυτή ακριβώς τη σιγουριά που πολλούς ενοχλεί, αλλά που είναι τελικά αυτό που κάνει τους καλούς προπονητές να ξεχωρίζουν. Κι ο Ντε Βινσέντι, κι ο Δώνης δώσαν στον ΑΠΟΕΛ πολλά. Αλλά του χρωστάνε κιόλας: η ομάδα τούς βοήθησε να κάνουν ένα βήμα μπροστά στην καριέρα τους, δείχνοντάς τους μια εμπιστοσύνη που δεν τη βρίσκεις συχνά

Για ειδικό βραβείο
Όλη η Ευρώπη συζητεί από χθες το κατόρθωμα του Κοσμίν Μότζι, του στόπερ της Λουντογκόρετς, που παίζοντας στη διαδικασία των πέναλτι ως τερματοφύλακας έπιασε δυο πέναλτι των παικτών της Στεάουα. Η όλη ιστορία αποκτά διαστάσεις κόμικ, διότι πρόκειται για την πρώτη πρόκριση της Λουντογκόρετς στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, γιατί ο ήρωας Μότζι είναι Ρουμάνος και πρώην παίκτης της Ντιναμό Βουκουρεστίου, μισητής στους οπαδούς της Στεάουα! Οι Βούλγαροι νίκησαν 1-0 χάρη σε γκολ του Βραζιλιάνου Βάντερσον στο 90', ισοφάρισαν το σκορ του πρώτου αγώνα και το ματς πήγε στην παράταση.

Στο 119' αποβλήθηκε ο τερματοφύλακάς τους Στογιάνοφ, όλες οι αλλαγές είχαν γίνει (μόνο ο Φαν Χάαλ θα είχε να κάνει αλλαγή στο 119') και ο Μότζι που έκατσε στο τέρμα, φορώντας τη φανέλα του αναπληρωματικού τεραματοφύλακα Τσβόροβιτς έγραψε ιστορία, αρχικά σκοράροντας και στη συνέχεια πιάνοντας δύο πέναλτι.

Το μόνο κακό είναι ότι καθώς η σεζόν θ αρχίσει να τρέχει, το μοναδικό αυτό κατόρθωμα θα ξεχαστεί και είναι κρίμα. Στο τέλος της σεζόν, όταν όλοι θα μιλούν για τον Ρονάλντο, τον Μέσι, τον Ρόμπεν και τον Μουρίνιο κανείς δεν θα θυμάται τον πιο μεγάλο ήρωα της διοργάνωσης, τον καταπληκτικό αυτόν παίκτη που έκανε κάτι μοναδικό. Πιθανότατα στις βραβεύσεις που γίνονται στο τέλος της σεζόν για τον ΜVP της διοργάνωσης, τον καλύτερο προπονητή και την καλύτερη ομάδα να πρέπει να προστεθεί κι ένα ακόμα βραβείο: αυτό του ήρωα της μιας βραδιάς.
Ισως μάλιστα να έπρεπε και να ονομάζεται από δω και πέρα «βραβείο Κοσμίν Μότζι».

Ολοι φίλοι
Ηταν πολύ ωραία η ιστορία που κυκλοφόρησε δυο μέρες τώρα, ότι ο Ντελ Πιέρο ήταν έτοιμος να αρνηθεί 2 εκατ. ευρώ που του έδιναν κάτι Ινδοί και 1 εκατ. ευρώ που του δίνει η Χόνβεντ και να 'ρθει στην Κρήτη και στον ΟΦΗ γιατί είναι φίλος του Τζενάρο Γκατούζο. Αν αρκεί να είναι κανείς φίλος του Γκατούζο για να 'ρθει στον ΟΦΗ χωρίς λεφτά έπρεπε να προσπαθήσουν να πάρουν τον Μπουφόν, τον Πίρλο, τον Μπαλοτέλι, ή έστω να πείσουν τον Μπέκαμ, τον Μαλντίνι, τον Νέστα να επιστρέψουν στο ποδόσφαιρο και να πάνε στο Ηράκλειο. Ολοι φίλοι του Γκατούζο είναι.