Όσα γκολ είχε φάει σε ολόκληρη τη φάση των ομίλων της περυσινής διοργάνωσης, της οποίας στερήθηκε το νέκταρ του επιλόγου στην παράταση από τη Ρεάλ, την οποία μόλις προ μερικών 24ώρων την υποχρέωσε σε διαδικασία εσωστρέφειας και ενδοοικογενειακών καβγάδων, νικώντας την μέσα στο "Μπερναμπέου", της τα ...΄ριξε ο Ολυμπιακός σε ένα παιχνίδι!

Σε ποιά; Στη φιναλίστ του θεσμού, στην πρωταθλήτρια Ισπανίας και, αντικειμενικά και αποδεικτικά, σε μια από τις 4-5 κορυφαίες και πιο φορμαρισμένες (ήδη) ομάδες στην Ευρώπη. Ήταν μία (ακόμα) από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του Ολυμπιακού και του ελληνικού ποδοσφαίρου στο Champions League.

Ο πρωταθλητής με τα πολλά προτερήματα και τα πολύ λίγα μειονεκτήματα του -πολύ λιγότερα, ελάχιστα και αμελητέα θα έλεγα, από όσα θα ανέμενε κανείς και υπαγόρευε η λογική για μια τόσο νέα ομάδα, με τόσα πολλά νέα πρόσωπα στη σύνθεση της- έπαιξε έξυπνα, διαβασμένα, ρεαλιστικά. Γεφυρώνοντας ακόμα και την αντίφαση στην πρακτική επιβολή του, η οποία προήλθε από ένα πλάνο "μη ήττας" και "θέλω να κερδίσω".

Ισπανός "επιστήμονας"

Εδώ ακριβώς έγκειται η μαεστρία του Μίτσελ. Του αλτρουιστή και αβρόφρονα Ισπανού, ο οποίος χειρίζεται "επιστημονικά" τις επαγγελματικές γνώσεις του για το ποδόσφαιρο, μαζί με το κοουτσάρισμα στο "διάβασμα" της ροής των αγώνων, αλλά και την ψυχολογική προσέγγιση των "παιδιών"-αθλητών.

Ο "άρχοντας" του Ερυθρόλευκου πάγκου, για τον οποίο ήρθε -επιτέλους!- η στιγμή που έζησε την αποθέωση από την κόκκινη κερκίδα, ακούγοντάς τη να φωνάζει ρυθμικά και παρατεταμένα το όνομά του λίγο πριν τα μεσάνυχτα της Τρίτης και την υπόκλιση της Ατλέτικο στους πρωταθλητές Ελλάδας, μοίρασε όλη τη δόξα στους παίκτες του, ενώ πιθανά να ήταν και αυτός ο ίδιος ο MVP του θριάμβου.

Μέσα στο γήπεδο δύσκολα βρίσκεις έστω και ένα στέλεχος του Ολυμπιακού που να μην ξεπέρασε τον εαυτό του σε ψυχισμό, που να μην τα έδωσε όλα με αυταπάρνηση, πίστη και πάθος για τη νίκη.

Μέχρι και ο Ομάρ που ειδικά στο α΄ ημίχρονο είχε προβλήματα από δεξιά στην ανασταλτική δράση του -στο β΄ τον ντουμπλάρισε αποτελεσματικά στο μαρκάρισμα ο Μανιάτης και έκλεισαν οι τρύπες από τη δεξιά αμυντική πλευρά- δεν υστέρησε, προσφέροντας τρεξίματα και επιθετικές βοήθειες.

Ούτε για τον Μποτία που απέκρουε στα τυφλά, συχνά σε αντίπαλο μακριά από την περιοχή ευτυχώς (απέκρουε όμως) ή τον Αμπιντάλ που "έχασε" τον Μάντζουκιτς στο 2-1 και γενικά συνήλθαν και τα δύο στόπερ στο δεύτερο 45άλεπτο, επικρατεί η τελική εντύπωση ότι δεν πήγαν καλά και δεν έβαλαν σημαντικά πετράδια στο οικοδόμημα αυτής της τεράστιας ευρωπαϊκής νίκης.

Και ασφαλώς ο Τσόρι δεν ήταν μαγικός σαν άλλες φορές και σωστά διέγνωσε ο Μίτσελ ότι έμεινε από ...καύσιμα νωρίς και τον άλλαξε στο 57΄ με τον Φουστέρ, αναζητώντας πίεση και τρεξίματα τα οποία ο Αργεντινός δεν φαινόταν να είχε πια τη δυνατότητα πια να χαρίσει στην ομάδα. Ήταν όμως και πάλι -έστω και για ένα ημίχρονο- ο ηγετικός ποδοσφαιριστής της ομάδας, με συμβολή στο ένα τέρμα.

Ποιος ήταν ο πολυτιμότερος; 

Όλοι, μα όλοι τους, ήταν υπέροχοι! Υπήρξαν όμως τέσσερις ποδοσφαιριστές που ήταν συγκλονιστικοί, μοναδικοί, απίστευτοι. Και που συναγωνίζονται -οι τρεις από αυτούς ιδίως- για τον τίτλο του πολυτιμότερου παίκτη:

- Η "κολώνα", ο στιβαρός και επιτελικός Παϊτίμ Κασάμι, ο οποίος όργωνε το κέντρο, ήταν παντού και προπαντός ο δημιουργός του 3ου Ερυθρόλευκου γκολ. Του καθοριστικού στην έκβαση του ματς. Ό,τι χρειαζόταν, το ιδανικό σενάριο σε εκείνο το χρονικό σημείο που ο Ολυμπιακός είχε ξεπεράσει αποφεύγοντας την ισοφάριση ένα "μαρτυρικό" 15άλεπτο, μεταξύ 50΄-65΄ (αλίμονο, άλλωστε, αν ολόκληρη πρωταθλήτρια Ισπανίας δεν έπαιρνε και ένα δικό της πιεστικό τέταρτο για να φουλάρει για την ισοφάριση!). Ο Ελβετός έπαιζε σαν να ήταν από χρόνια στον Ολυμπιακό και στο Champions League κι ας μην είχε ...μυρουδιά από δαύτο!

- Το "εργαλείο" Μιλιβόγεβιτς, ο οποίος όρθωσε τείχος στο 2ο μέρος και έδωσε πνευμόνια (16 χιλιόμετρα έγραψε το ...ατομικό κοντέρ του λέει η ειδική στατιστική!), ανάσες και το κυριότερο, εμπόδια αναχαίτισης των παικτών της Ατλέτικο, μη επιτρέποντάς τους να πατάνε περιοχή από τον άξονα όπου δέσποζε η παρουσία του. Τολμώ να προβλέψω, βλέποντας τον Σέρβο να παίρνει άριστα στο πιο κρίσιμο και δύσκολο τεστ στο οποίο υποβλήθηκε, ότι δεν θα αργήσει ο καιρός που θα ξεπεράσει σε προσφορά τον Ορμπάιθ. Και αναφέρομαι σε έναν από τους πιο πειστικούς και αποτελεσματικούς κόφτες που είχε ο Ολυμπιακός τα τελευταία χρόνια.

- Ο "σκύλος" Μαζουακού ο οποίος διέπρεψε στα καθήκοντά του, από πάσης πλευράς -αμυντικά και επιθετικά, "τούρμπο" στην αριστερή πλευρά- και έβαλε και ένα γκολ για highlights, που θα το ζήλευαν δεκάδες μεγάλα ονόματα κανονιέρηδων της Ευρώπης.

- Ο φύλακας-άγγελος Ρομπέρτο, για τον οποίο επικρατούσε ότι η εντύπωση πως του έλειπε η πολύ μεγάλη επέμβαση φέτος, θυμήθηκε όταν χρειάστηκε τον γκολκίπερ κλάσης (που είναι) του περυσινού Champions League. Ο Ισπανός κέρβερος -να γιατί ο Μαρινάκης πλήρωσε 6 εκατομμύρια ευρώ για τερματοφύλακα- έκανε μέσα σε ένα λεπτό δύο αποκρούσεις σε σουτ του Γκρισμάν, στο φινάλε του 15άλεπτου "στραγγαλισμού" του Ολυμπιακού, λύνοντας αναίμακτα την εφιαλτική πολιορκία των συμπατριωτών του.

Όσο δύσκολο είναι να διαλέξεις τον πολυτιμότερο παίκτη, νομίζω ότι είναι ακόμα δυσκολότερο να εξαιρέσεις τον Μίτσελ από τα βραβεία "μεγαλείου" στο θρίαμβο επί των Μαδριλένων. Γέμισε το κέντρο του και το ενίσχυσε καταλυτικά όταν το απαίτησαν οι συνθήκες και η ώρα του ματς να βρει λύσεις από τον πάγκο. Για πολλοστή φορά επέλεξε την 11άδα που έπρεπε, έκανε τις αλλαγές που έπρεπε, είχε μελετήσει και γνώριζε όπως ακριβώς έπρεπε τον σπουδαίο αντίπαλο και τι λέτε; Δεν ανέτρεψε και τη ...λογική που επικαλούμαστε συχνά, το αυτονόητο σύμφωνα με το οποίο δεν υπάρχουν μάγοι και δεν γίνονται θαύματα;

Μέσα σε χρόνο ρεκόρ, όσο διαρκεί μια ...αστραπή, αυτός ο νέος Ολυμπιακός που με τόσα πολλά νέα πρόσωπα εύκολα τον αποκαλείς "Πύργο Βαβέλ", απέκτησε χημεία, ομαδικότητα, συνοχή! Έγινε ένα σύνολο προγραμματισμένο με απίστευτες ακρίβειες που με το "καλησπέρα" στη διοργάνωση, αύξησε κιόλας τις προσδοκίες όλων των Ολυμπιακών, στη συνέχιση του ονείρου.

- Ο "Μητρογκόλ" θα έπρεπε τώρα κανονικά να το έκανε όπως ο Σπανούλης στο τρίποντο νίκης με τον Παναθηναϊκό στο ΣΕΦ, στην περσινή Ευρωλίγκα: "Δεν σας άκουσα; Ξόφλησα;". Τα βούλωσε τα βιαστικά στόματα μερικών...

Έσπασε την 9μηνη ταλαιπωρία και γκίνια του και τα καλύτερα, όπως γράφω από την ημέρα που επέστρεψε στο σπίτι του, είναι μπροστά. Οι μεγάλοι σκόρερ -γιατί μεγάλος, χαρισματικός σκόρερ είναι ο Κώστας- ένα τσαφ, μια ψυχολογική ώθηση θέλουν για να ξαναβρούν την επαφή με τα δίχτυα. Τόσο καιρό ...γυάλιζε τις κάννες του. Από δω και πέρα έχει εκπυρσοκροτήσεις... 

Champions League Ποδόσφαιρο Superleague SPORTS Ολυμπιακός