Όταν βάζεις τρία δεν χάνεις

Σε δύο περιπτώσεις έχει μιλήσει ο μουγγός. Μια είναι στο κουμ-καν όταν κατέβασε τα χαρτιά του, πήρε την παρτίδα και είπε "έγινα" κι άλλη μια, στο γήπεδο όταν φώναξε "γκολ". Σάββατο στο Μπερναμπέου λοιπόν Ρεάλ-Ατλέτικο: 1-2, Τρίτη στο Καραϊσκάκης Ολυμπιακός-Ατλέτικο: 3-2.

Πριν από το ματς όλα έδειχναν ότι η πρεμιέρα του εφετινού Τσάμπιονς Λιγκ για τους πρωταθλητές θα ήταν μια ρεπετισιόν του περσινού 1-4 από την Παρί Σεν Ζερμέν. Όχι σχετικά με το σκορ, αλλά με το αποτέλεσμα. Με την απάντηση, μάλιστα, να ήταν έτοιμη: "τίποτα δεν χάθηκε. Υπάρχουν ακόμα πέντε παιχνίδια. Και πέρυσι η ομάδα ξεκίνησε με εντός έδρας ήττα, αλλά στο τέλος κατάφερε να πάρει την πρόκριση στους "16".

 Το "οφ δι ρέκορντ" ρεπορτάζ πριν από το ματς στο Καραϊσκάκης, έλεγε ότι υπήρχε ανησυχία. Ο Ολυμπιακός πράγματι φτιάχνει μια καινούργια ομάδα. Πράγματι ήταν ανέτοιμος για το παιχνίδι μ' αυτόν τον βαθμό δυσκολίας, έχοντας απέναντι του μια ομάδα με τα όλα της. Ανησυχία σε ότι έχει να κάνει με τον κόσμο και ποιες θα ήταν οι αντιδράσεις σ' ένα άσχημο αποτέλεσμα.

Εύλογες επιφυλάξεις για όποιον έβλεπε το ματς με βάση την ψυχρή λογική κι όχι το οπαδικό συναίσθημα. Σε πρεμιέρα Τσάμπιονς Λιγκ ο Ολυμπιακός έχει αρπάξει τρία γκολ στο Καραϊσκάκης από τη Ρόζεμποργκ. Προσωπικά, έλεγα ότι καλύτερα που έχει εντός έδρας την Ατλέτικο με την ήττα να είναι σε μεγάλο βαθμό φυσιολογική και σε όποιο βαθμό αποδεκτή. Όταν είσαι ανέτοιμος μπορεί να πάθεις ζημιά ακόμα κι από τη Μάλμε και μετά να τρέχεις και να μη φτάνεις.

Τελικά, αλλού το όνειρο κι αλλού το θαύμα. Όλες οι κουβέντες και οι αναλύσεις πριν από το ματς πήγανε στράφι. Νίκη με 3-2 κι αντί για την ενδεχόμενη γκρίνια αποθέωση. Σε ότι έχει να κάνει τώρα με την καθαρά ποδοσφαιρική πλευρά, μόνο ένας τρελός ή ένας άσχετος θα μπορούμε να έχει την απαίτηση να κερδίσει ο Ολυμπιακός την Ατλέτικο παίζοντας καλύτερο ποδόσφαιρο. Να την κερδίσεις γίνεται. Όπως κι έγινε. Να παίξεις καλύτερη μπάλα από αυτή την ομάδα δεν γίνεται. Εννιά στις δέκα φορές που συμβαίνει αυτό, γίνεται με μισό-μηδέν. Βάζεις ένα γκολ, ταμπούρι μετά, όλοι μαζί πίσω, βγάζουμε ψυχή και παλικαριά, έχουμε τον γκολκήπερ σε μεγάλη βραδιά, σπάνε οι αντίπαλοι τα δοκάρια.

Αυτή τη φορά δεν έγινε έτσι. Δεν ήταν κορυφαίος του Ολυμπιακού ο Ρομπέρτο. Στο πρώτο ημίχρονο ήταν ο Τσόρι και στο δεύτερο ο Κασάμι. Αν ξαναδιαβάσεις το ματς θα δεις ότι μόνο μ' αυτό τον τρόπο, θα μπορούσε να πάρει το ματς ο Ολυμπιακός.

Κόντρα σ' αυτή την Ατλέτικο, ένα γκολ δεν έφτανε με τίποτα. Από ότι φάνηκε ούτε και δύο. Αν δεν σκόραρε ο Μήτρογλου στο δεύτερο ημίχρονο, δύσκολα ο Ολυμπιακός θα άντεχε την πίεση. Όχι δεν θα κέρδιζε, αλλά το πλέον πιθανό θα ήταν να έχανε. Όλα αυτά τα στοιχεία δίνουν ιδιαίτερη βαρύτητα στη νίκη του Ολυμπιακού. Μια νίκη που βάζει γερά θεμέλια για τη συνέχεια της σεζόν. Κακά τα ψέμματα. Μετά την πρόκριση στους "16" πέρυσι και μάλιστα σε βάρος της Γιουνάιτεντ, ο πήχης είχε ανέβει ψηλά. Το καλοκαίρι με τις πωλήσεις και τις μεταγραφές έγινε το μάλε-βράσε κι ο κόσμος είναι έτοιμος να βγάλει δυσφορία στην πρώτη στραβή.

Με τα δεδομένα στο ελληνικό ποδόσφαιρο να έχουν αλλάξει άρδην. Επί Κόκκαλη ύστερα από κάθε ευρωπαϊκή αποτυχία, έβγαινε μπροστά ο Σάββας για να κηρύξει γενική επιστράτευση και συσπείρωση στον (επόμενο) προφανή στόχο: "ενωμένοι όλοι μαζί να πάρουμε το πρωτάθλημα". Το τρίτο, το τέταρτο, το πέμπτο και πάει λέγοντας. Τότε το πρωτάθλημα ήταν πράγματι δύσκολο. Τώρα με το πρωτάθλημα να είναι δεδομένο, η Ευρώπη έστω και στο Γιουράπα Λιγκ μέσω της τρίτης θέσης είναι εκ των ων ουκ άνευ.

Αυτή η νίκη, λοιπόν, πέρα από τους τρεις πολύτιμους πόντους δίνει πέρα από την ευφορία, χρόνο και αυτοπεποίθηση σ' αυτόν τον καινούργιο Ολυμπιακό. Μια νίκη που έχει και την ποδοσφαιρική ερμηνεία της. Ναι, μεν η Ατλέτικο ήταν ανώτερη σε ποιότητα και στην κυκλοφορία της μπάλας, αλλά ήταν λάδι-λάδι κι από τηγανίτα τίποτα. Δεν είναι εύκολο στο σημερινό ποδόσφαιρο να μπεις με τη μπάλα στα δίχτυα. Ακόμα κι η Μπαρτσελόνα με τον Μέσι κάποιες φορές δυσκολεύεται.

Ο Ολυμπιακός σαφώς κρίνεται με επιείκεια Σεπτέμβριο μήνα. Κάποιοι ποδοσφαιριστές ωστόσο φωνάξανε πολύ έντονα παρών: ο Κασάμι τα κάνει όλα. Κόβει, ράβει, βγάζει φάσεις σαν κι αυτή που έκανε ο Μήτρογλου το τρίτο γκολ. Ο Μαζουακού από αριστερά κάθε φορά που κατέβαινε έκανε πάρτι. Ο Μιλιβόγιεβιτς είναι εργαλείο με τα όλα του. (Θα πει κάποιος ότι ο Ολυμπιακός ευτύχησε τις δύο φορές που απείλησε στο πρώτο ημίχρονο να βάλει δύο γκολ. Ας έβαλε, όμως, τουλάχιστον ένα η Ατλέτικο. Δεν το έβαλε).

Κι όλα αυτά απέναντι σε μια ομάδα με το ειδικό βάρος της Ατλέτικο. Να πούμε, όμως, ταυτόχρονα ότι ο Ολυμπιακός (πέρα από το γκολ) δεν πήρε τίποτα από τον Αφελάι, ο Μανιάτης προερχόμενος από τραυματισμό δεν ήταν 100/100, ενώ ο Μήτρογλου είναι πολύ πίσω σύμφωνα με τις δυνατότητες του. Οι στόπερ είχαν κάποια προβλήματα, εκτέθηκαν στην κεφαλιά-γκολ του Μάντζουκιτς, αλλά δεν θα πρέπει να αγνοούμε ποιους είχαν να αντιμετωπίσουν. Τα εύσημα βεβαίως στον Μίτσελ για τις καταρχήν επιλογές του και το κοουτσάρισμα.

Συμπέρασμα: δεν μίλησαν ακριβώς οι μουγγοί, όπως είπαμε καθ' υπερβολή στην αρχή. Δεν κερδίζεις τυχαία και συμπτωματικά μια ομάδα σαν την Ατλέτικο. Ούτε δεινοπάθησε, ούτε ταλαιπωρήθηκε ο Ολυμπιακός. Δεν έβαλε ένα γκολ όπως πέρυσι στο Καραϊσκάκης με την Μπενφίκα και ψυχομάχησε για να το κρατήσει. Έβαλε τρία. Κι όταν βάζεις τρία γκολ σε μια ομάδα σαν την Ατλέτικο, κάτι καλό έχεις κάνει.