Η υπόθεση συνοψίζεται στη μοναδική αλλαγή, σε σχέση με Ατλέτικο, στην ενδεκάδα. Ν’Ντίνγκα αντί Τσόρι. Τελειώνει εκεί.

Αν ο Χάραϊντε έβλεπε το dvd Ολυμπιακός-Ατλέτικο κι ύστερα τον ρωτούσες, ποιος απ’ τον Ολυμπιακό θα ήθελες να μη παίξει στο Μάλμε, θα έλεγε Τσόρι. Του έγινε η χάρη. Ηταν, η απόφαση, ένα άστοχο μήνυμα του Μίτσελ. Με αποδέκτη, όχι τη Μάλμε. Την ίδια την ομάδα του.

Ότι, ξέρετε κάτι, προσχωρούμε στο «γήπεδο» των Σουηδών. Στο φίζικαλ. Αντί να τους βάλουμε απέναντι, τον παίκτη που αυτοί δεν έχουν. Αργότερα, έμελλε να συνειδητοποιήσουμε πως ο Ντομίνγες θα μπορούσε να είναι, όχι απλώς χρήσιμος, πολλαπλά χρήσιμος.

Ακόμη και για τις «δημόσιες σχέσεις» με τη ρωσική ομάδα διαιτητών, απόρροια των πολλών χρόνων του στο Καζάν και στην Αγία Πετρούπολη. Το πλάνο στη φυσούνα πριν την έναρξη, η εγκαρδιότητα στη συνάντησή τους λίγο πριν βγουν οι ομάδες για τον αγώνα, κάτι έλεγε. Κάτι, μια λεπτομέρεια, άξια να είχε προσμετρηθεί.

Είναι άλλο πράγμα ο σεβασμός, το να μη παίρνεις ελαφρά τον φτωχό συγγενή του γκρουπ. Και άλλο, να πέφτεις τόσο έξω στην εκτίμηση, τι μορφή θα έχει και πώς θα κυλήσει το ματς. Ο Ολυμπιακός έπαιξε με το 61% της μπάλας κι έκανε 464/517 σωστές πάσες, ένα κλάσμα εξωπραγματικής ακρίβειας.

Κατέληξε, όλο αυτό, μια φλυαρία. Ο πρωταθλητής είχε την επιταγή στα χέρια, και δεν μπόρεσε να την εξαργυρώσει ποτέ. Σκεφτείτε μόνο, σε πόσες επιθετικές φάσεις είπατε «ήταν ανάγκη να ‘ναι εκεί ο Μανιάτης;» Η κυριαρχία, για να μετρήσει, θέλει το συμβατό ταλέντο.

Ενώ δεκάρι, σχεδόν εννιαμισάρι, είχε αναλάβει ο Κασάμι, ψήγματα του συμβατού (με την κυριαρχία του Ολυμπιακού) ταλέντου έδειξε μονάχα ο Αφελάι. Σε δυο-τρεις κάθετες «στην πλάτη». Τα ψήγματα δεν έφταναν. Ο Μίτσελ μπέρδεψε μες στο μυαλό, μια άσκηση που ήταν ακριβώς όσο απλή φαινόταν.

Μποτία-Ρομπέρτο, όπως Βερμούδες-Ελευθερόπουλος κάποτε στο Ριαθόρ. Με τη διαφορά ότι τότε ο Ολυμπιακός παραήταν εύθραυστος για ν’ αντέχει κάτι τέτοια, και να τα διαχειρίζεται. Από τότε, δεν έχουν αλλάξει πολλά. Εχουν αλλάξει τα πάντα

Το παθαίνει, καμιά φορά, ο καλός μαθητής στις εξετάσεις. Βλέπει το θέμα, του μοιάζει ύποπτα εύκολο, σου λέει δεν μπορεί να είναι τόσο οφθαλμοφανές, κάποια παγίδα κρύβεται. Στο Μάλμε, δεν κρυβόταν η παραμικρή παγίδα. Keep it simple, mister! Ενίοτε, αποδεικνύεται χρυσός κανόνας ζωής.

Ως προς αυτό, την απλότητα, οι Σουηδοί κινούνται στην άλλη άκρη. Το αρχέγονο 4-4-2. Και να ‘ναι κόμπακτ το γκρουπ των παικτών, για να υποστηρίζει με φυσικότητα τα local χαρακτηριστικά. Ενας να πιάνει, τέσσερις να κόβουν, τέσσερις να δίνουν, δύο να βάζουν, τέλος.

Ο,τι ξέρει, δηλαδή, να διδάξει ο Χάραϊντε, ένας τυπικός σέντερ-μπακ του αγγλικού πρωταθλήματος των 80s. Σ’ ένα τέτοιο πλαίσιο, το build-up play είναι μια υπερεκτιμημένη ανοησία των νεαρών, το ποδόσφαιρο παίζεται ευθέως, δίχως πολυπλοκότητες.

Προφανώς, δεν είναι έτσι. Στην αναμέτρηση του Youth League μερικές ώρες πριν παίξουν οι μεγάλοι, ένα επίπεδο πολύ πιο αντιπροσωπευτικό του τι ποδόσφαιρο διδάσκεται εκεί κι εδώ, η Μάλμε έχασε τη μπάλα. Ένα-τρία, αντί για…ένα-πολλά. Αλλά πράγματι, πότε-πότε συμβαίνει το απλό, το αρχέγονο, να κερδίζει.

Γιόμα ο τερματοφύλακας, κεφαλιά ο ένας επιθετικός, ένα λάθος, γκολ ο άλλος επιθετικός, 1-0. Γιόμα ο τερματοφύλακας, κεφαλιά ο (ίδιος) ένας επιθετικός, ένα λάθος, γκολ ο (ίδιος) άλλος επιθετικός, 2-0. Ανετα γινόταν χειρότερο, αν θυμηθούμε άλλη μία φάση Μποτία-Ρομπέρτο στο πρώτο δεκάλεπτο του β’ μέρους.

Βερμούδες-Ελευθερόπουλος, κάποτε στο Ριαθόρ. Με τη διαφορά ότι τότε ο Ολυμπιακός, ως οργανισμός στον ευρωπαϊκό ανταγωνισμό, παραήταν εύθραυστος για ν’ αντέχει κάτι τέτοια, και να τα διαχειρίζεται. Από τότε, δεν έχουν αλλάξει πολλά. Εχουν αλλάξει τα πάντα.

Το ποδόσφαιρο, τα έχει αυτά. Νικάς τον Τσόλο με συνταγή cholismo, και μετά από δύο εβδομάδες σε αποσυντονίζει…ο Χάραϊντε. Ομολογώ ότι βρίσκω αρκετά ανιαρά τα mind games. Δεν τα πολυπαρακολουθώ και δεν έχω την πλήρη ιδέα, ακριβώς τι είπε πριν το ματς ο Χάραϊντε κι έγινε ζήτημα.

Αν πρόκειται γι’ αυτό που κάπου το πήρε φευγαλέα το μάτι μου, ότι ο Ολυμπιακός «είναι μια ασταθής ομάδα», σιγά! Δεκάχρονο να ρωτήσεις, τι είναι μια ομάδα που νικάει την Ατλέτικο, φέρνει ισοπαλία στο Αγρίνιο, τραβάει ζόρι στην Πάτρα, ηττάται στο Περιστέρι, «ασταθής» θα πει. Αν ο Χάραϊντε «έβαλε» κι άλλα, πάσο.

Όπως και να ‘χει, ό,τι έγινε (στην πραγματικότητα, αυτό που έγινε είναι ένα καλό δώρο στη Γιουβέντους) μένει πίσω πια. Μπροστά, ξετυλίγεται ένα έργο που αρχίζει «όλο πάλι απ’ την αρχή». To be continued…

Πηγή: coppa.gr

Champions League Ποδόσφαιρο SPORTS Ολυμπιακός