O Ολυμπιακός κέρδισε για πρώτη φορά σε ματς στην Ελλάδα την πρωταθλήτρια Ιταλίας, Γιουβέντους, κι έβαλε ένα ακόμα τουβλάκι που έλειπε στο παζλ της ιστορίας του.

Από το 2010 και μετά που επέστρεψε στο Τσάμπιονς Λιγκ, με προπονητή αρχικά τον Ερνέστο Βαλβέρδε, μετά τον Ζαρντίμ και τώρα τον Μίτσελ, ο Ολυμπιακός έχει πετύχει κάτι μοναδικό στην ιστορία: έχει κερδίσει εντός ή εκτός έδρας τις πρωταθλήτριες των χωρών στις οποίες διεξάγονται τα μεγαλύτερα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Κέρδισε το 2011 την πρωταθλήτρια Γερμανίας Ντόρτμουντ. Το 2012 την πρωταθλήτρια Γαλλίας, Μονπελιέ, δυο φορές. Το 2013 την πρωταθλήτρια Πορτογαλίας Μπενφίκα και την πρωταθλήτρια Αγγλίας, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Και φέτος κέρδισε την πρωταθλήτρια Ισπανίας, Ατλέτικο Μαδρίτης και την πρωταθλήτρια Ιταλίας Γιούβε.

Μπροστά σε αυτά τα επιτεύγματα, επιτυχίες όπως οι εκτός έδρας νίκες κόντρα στην Μαρσέιγ, την Ρούμπιν Καζάν, την Αντερλεχτ και την Μέταλιστ, μοιάζουν λιγότερο σημαντικές κι ας είναι κι αυτές πρωτοφανείς στα χρονικά της ευρωπαϊκής ιστορίας του.

Αμφιβάλω αν στο αντίστοιχο διάστημα, δηλαδή την τελευταία τετραετία, υπάρχουν πολλές ευρωπαϊκές ομάδες που έχουν να καμαρώνουν για αντίστοιχα αποτελέσματα κόντρα σε πρωταθλήτριες! Σίγουρα τέτοιες νίκες δεν έχει να επιδείξει ούτε η Βασιλεία, που έκανε πολλά την τελευταία τριετία, ούτε η Γαλατά και η Φενέρ που ξοδεύουν δεκάδες εκατομμύρια, ούτε σίγουρα η PSV, o Αγιαξ, οι μόνιμες στο Τσάμπιονς Λιγκ Πόρτο και Μπενφίκα. Τόσες νίκες κόντρα σε πρωταθλήτριες θεωρώ δεδομένο ότι λαχταρούν και οι οπαδοί της Μάντσεστερ Σίτι, της Γιουβέντους, της Λεβερκούζεν, της Ζενίτ, που στο Τσάμπιονς Λιγκ βρίσκονται διαρκώς, αλλά τέτοιους θριάμβους της μιας βραδιάς έχουν να θυμούνται τελευταία ελάχιστους.

Ξέρετε τι σημαίνει αυτό στην πραγματικότητα; Ότι στις μεγαλύτερες ποδοσφαιρικά χώρες, δηλαδή στην Αγγλία, στην Ισπανία, στην Ιταλία, στην Γερμανία, στην Πορτογαλία, για ένα τουλάχιστον βράδυ, κάποια εκατομμύρια άνθρωποι είδαν την καλύτερη εκπρόσωπό τους στη μεγαλύτερη διοργάνωση να χάνει από τον πρωταθλητή Ελλάδος: κάποιοι στεναχωρήθηκαν, κάποιοι ζήλεψαν τους παίκτες του, κάποιοι τον είπαν τυχερό. Ολοι τον θυμούνται. Και τον μετράνε.

Το μεγάλο σερί

Γιατί τα θυμίζω αυτά; Πρώτον γιατί δεν έχω δει κανένα να το επισημαίνει, κι αυτό είναι άδικο για τον Ολυμπιακό, αλλά και για το συκοφαντημένο μας ελληνικό ποδόσφαιρο: δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να ντρεπόμαστε να επισημάνουμε αυτό το ιστορικό σερί από νίκες κόντρα σε πρωταθλήτριες – σερί που σύλλογοι ιστορικοί, πλουσιότεροι και σημαντικότεροι σήμερα ονειρεύονται. Δεύτερον γιατί αυτή την τετραετία αυτών των σημαντικών και πρωτόγνωρων αποτελεσμάτων ο Ολυμπιακός δεν κατάφερε να κερδίσει ένα και μόνο αντίπαλο: τον απίστευτα γκρινιάρη οπαδό του.

Κλάμα στα τηλέφωνα

Επέστρεφα την Τετάρτη αργά σπίτι κι άκουγα στο αυτοκίνητο οπαδούς του Ολυμπιακού να σχολιάζουν τη νίκη με τη Γιούβε. Φυσικά και υπήρχαν άνθρωποι χαρούμενοι και υπερήφανοι για το αποτέλεσμα: κάποιοι θύμισαν ότι για πρώτη φορά στην ιστορία των αναμετρήσεων των δυο ομάδων η Γιούβε δεν σκόραρε και κάποιοι άλλοι, κάνοντας συγκρίσεις με το τι συμβαίνει στο Τσάμπιονς Λιγκ, υπενθύμιζαν ότι η Αντερλεχτ δεν κατάφερε να κρατήσει το 1-0 κόντρα στην Αρσεναλ και η Σπόρτινγκ και η Βασιλεία λύγισαν στην πίεση της Σάλκε και της Λουντογκόρετς – το να αντέξεις δεν είναι καθόλου εύκολο πια. Όμως αυτός που έδινε ρεσιτάλ είναι ο ανίκητος γκρινιάρης, αυτός που περιμένει κάθε ματς για να βρει ψεγάδια και νοιώθει ευτυχισμένος γιατί τα επισημαίνει. Με αυτόν κανένας Ολυμπιακός, ό,τι και να κάνει δεν τα βγάζει πέρα!

Κανένας δεν κάνει

Ο Ολυμπιακός μπορεί στο Καραϊσκάκη τουλάχιστον να έχει πάρει φαλάγγι τις πρωταθλήτριες, αλλά για τον αήττητο αντίπαλο οπαδό «ο Μποτία δεν κάνει». Πέρυσι δεν έκανε ο Μανωλάς κι ο Σιόβας, ίσως και ο Σαλίνο. Πρόπερσι ο Μαρκάνο. Σίγουρα ήταν κάποια στιγμή πρόβλημα κι ο Ουρτάδο, ο Μέγερι, ο Φέισα! Για τον αήττητο αντίπαλο «δε κάνει ο Κοστάντσο», γιατί «ο Ολυμπιακός πρέπει να έχει μεγάλο τερματοφύλακα», αλλά όταν ο Ολυμπιακός παίζει με τον τεράστιο Ρομπέρτο που κατεβάζει ρολά κι αυτό είναι πρόβλημα, αφού «δεν γίνεται μια ομάδα να κερδίζει έτσι». Για αυτόν τον οπαδό το θέμα δεν είναι η νίκη με τη Γιουβέντους, αλλά ότι «δεν δηλώθηκε στη λίστα της UEFA o Ντοσεβί».

Αυτό που θυμάται από τη σεζόν, είναι ότι έφυγε ο Παπαδόπουλος που ήταν αρχηγός του Ολυμπιακού – έτσι κι αλλιώς η ομάδα κερδίζει κάθε εβδομάδα την πρωταθλήτρια Ισπανίας και την πρωταθλήτρια Ιταλίας. Το αν το γκολ του Κασάμι ήρθε μετά από μια συνεργασία σαν αυτές που έδειξε η Μπάγερν στο Ολίμπικο αφήνοντας την Ευρώπη άφωνη, δεν έχει καμία σημασία, αφού «ο Αμπιντάλ αφήνει τον Μοράτα να γυρίσει». Είναι ο ίδιος οπαδός που διαμαρτύρεται γιατί δεν παίζουν πολλοί Έλληνες, αλλά όταν παίζουν Ελληνες θέλει ξένους που να κάνουν τη διαφορά. Είναι ο ίδιος που πιστεύει ότι είναι απαράδεκτο που η ομάδα γύρισε πίσω και δηλώνει πως αυτά του θυμίζουν ό,τι έκανε κάποτε ο Μπάγεβιτς. Είναι ο ίδιος που αντί να χαρεί για νίκες που δεν έχει ξαναδεί, ανησυχεί γιατί μπορεί το επόμενο καλοκαίρι ο Μαρινάκης θα πουλήσει το Μαζουάκου.

Μόνο ντροπή

Δεν ξέρω αν θα προκριθεί ο Ολυμπιακός: ο όμιλος είναι περίεργος και η ήττα στη Σουηδία δεν έσβησε, παρά τη νίκη επί της Γιούβε. Ξέρω αυτό που βλέπω, ότι δηλαδή ποτέ στην ιστορία του ο Ολυμπιακός δεν είχε να επιδείξει τόσο σημαντικές νίκες κόντρα σε ομάδες που κάποτε έβλεπε με τα κιάλια. Αλλά μπορεί τελικά αυτά να μην έχουν αξία και να 'χει δίκιο αυτός ο τρομερός αήττητος αντίπαλος του Ολυμπιακού που δηλώνει οπαδός του και που μόλις το ματς του Τσαμπιονς Λιγκ τελειώσει νικηφόρα δηλώνει, πως για την ομάδα θα ήταν καλύτερα να συνεχίσει στο Γιουρόπα Λιγκ, μήπως και το πάρει. Το λέω με λίγο φόβο: αν το πάρει χωρίς το Μέλμπεργκ, τον Παπαδόπουλο και τον Φετφατζίδη θα είναι για αυτόν τον οπαδό κι αυτό μια μαύρη σελίδα στην ιστορία του συλλόγου. Κι αν στον τελικό ο καλύτερος είναι ο Ρομπέρτο, μάλλον θα πρέπει να ντρεπόμαστε και να κυκλοφορούμε στο δρόμο, όσοι απλώς θυμίζουμε ότι παίκτης του Ολυμπιακού είναι ο υπέροχος Ισπανός…

Πηγή: sport24.gr

Γιουβέντους Champions League Ποδόσφαιρο SPORTS Ολυμπιακός