Aν μιλάμε για τις αγγλικές ομάδες, κυρίως για την εξάδα των μεγάλων που έχουν μεταμορφωθεί σε παγκόσμια brand names, το Τσάμπιονς Λιγκ είναι ένα διαβατήριο. Αυτό το διαβατήριο δίνει την πρόσβαση σε έσοδα, διαφημιστές, χορηγούς, «πελάτες» που θα καταναλώσουν το προϊόν με τις διάφορες μορφές του.

Από φανέλες, εισιτήρια, ταξίδια, τραπεζικά και ασφαλιστικά προϊόντα μέχρι και τζόγο σε καζίνο. Κανονικό, δηλαδή, με πραγματικό χρήμα μέσω Διαδικτύου.

ΤΟ ΕΓΚΑΙΝIΑΣΕ πριν από λίγο καιρό, πρώτη η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Η ίδια η διοργάνωση, σε περίπτωση κατάκτησης, μπορεί να αποφέρει από 65 εκατομμύρια και πάνω. Τόσα μάζεψε η τελευταία που το κατέκτησε, η Τσέλσι. Και από τότε, τα πριμ και τα τηλεοπτικά έχουν αυξηθεί.
Ο ΦOΒΟΣ της απώλειας αυτού του διαβατηρίου είναι μάλλον εκείνος που ωθεί τις μεγάλες αγγλικές ομάδες να ξοδεύουν τόσα πολλά στις μεταγραφές. Επιδιώκουν να μείνουν ανταγωνιστικές για να απολαμβάνουν τα προνόμια συμμετοχής στη μεγαλύτερη διασυλλογική διοργάνωση. Και τα επιπλέον έσοδα, μετά τους περιορισμούς του FFP, δίνουν τη δυνατότητα για περισσότερες δαπάνες. Μία γρήγορη αποτίμηση του μεταγραφικού παζαριού στην Πρέμιερ Λιγκ δείχνει ότι ειδικά οι 6 μεγάλοι τα τελευταία χρόνια ξοδεύουν μέχρι και το 75% του συνολικού μεταγραφικού τζίρου.
ΟΙ ΘEΣΕΙΣ, βέβαια, που οδηγούν στο Τσάμπιονς Λιγκ είναι μόνο τέσσερις και επειδή ο ανταγωνισμός στο αγγλικό ποδόσφαιρο είναι σκληρότερος από κάθε άλλο μεγάλο πρωτάθλημα, κάθε χρόνο γίνονται μεγάλες κόντρες με το βλέμμα στα νούμερα των ισολογισμών. Μία προφανής παρατήρηση είναι ότι από τους 6 μεγάλους (Μάντσεστερ Γ., Μάντσεστερ Σίτι, Τσέλσι, Λίβερπουλ, Αρσεναλ, Τότεναμ) δύο θα χάσουν το τρένο, θα έχουν μεγάλες απώλειες εσόδων, επομένως θα αντιμετωπίσουν προβλήματα με το FFP, με δεδομένο ότι θα έχουν κάνει μεγάλες δαπάνες. Ενα δεύτερο στοιχείο δείχνει ότι ο υψηλός ανταγωνισμός στο πρωτάθλημα το κάνει πολύ ελκυστικό και σε ό,τι αφορά την προσέλευση στα γήπεδα και στην τηλεόραση.
ΕΝΑ ΤΡIΤΟ στοιχείο δείχνει ότι σιγά-σιγά, ακόμη κι εκεί, στο πρωτάθλημα με τα μεγαλύτερα έσοδα του κόσμου ανοίγει η ψαλίδα ανάμεσα στους οικονομικά ισχυρούς και τους υπόλοιπους και όχι μόνο μέσα στο πλαίσιο της Πρέμιερ Λιγκ. Μία τέταρτη παρατήρηση αφορά τον πληθωρισμό των τιμών. Παίκτες που παίρνουν πολλά εκατομμύρια τον χρόνο από μικρομεσαίες ομάδες είναι υπερτιμημένοι και είναι αδύνατο να έπαιρναν έστω τα μισά σε άλλο πρωτάθλημα. Αυτό εξηγεί την απουσία εξαγωγής Αγγλων ποδοσφαιριστών αλλά και τις πολλές ομάδες-Σταχτοπούτες που τις «έφτιαξαν» τα τηλεοπτικά δικαιώματα.

Οι συνήθεις ύποπτοι
ΣΚΕΦΘΕIΤΕ πάντως τη σύγκριση των οικονομικών δυνατοτήτων μιας μικρομεσίας αγγλικής ομάδας σε σχέση με εκείνες μιας ισχυρής, από κάποιο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα δεύτερης ταχύτητας (και όχι μόνο), με την οποία μπορεί να βρεθούν αντιμέτωπες στο Γιουρόπα Λιγκ.
ΥΠΟΘEΤΩ πως αυτή η ανάγκη των μεγάλων από τη μία πλευρά να ξοδέψουν σε μία προσπάθεια να εξασφαλίσουν περισσότερα έσοδα και από την άλλη οι περιορισμοί του FFP δημιουργούν μία αντίθεση, μία τριβή που δεν γνωρίζω πώς θα χειριστούν τόσο οι ομάδες όσο και η ΟΥΕΦΑ. Γιατί δεν είναι μόνον οι 6 μεγάλοι της Αγγλίας, είναι και οι δύο μεγάλοι της Ισπανίας, οι μεγάλοι της Ιταλίας, η Μπάγερν, η Παρί Σεν Ζερμέν.
ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑIΝΩ πώς θα καταφέρει η ΟΥΕΦΑ να επιβάλει τους ίδιους οικονομικούς κανόνες σε ομάδες-επιχειρήσεις που έχουν παγκόσμιο κοινό και σε άλλες -τις περισσότερες- που έχουν εθνικό κοινό. Πώς θα μπορέσει να πετύχει μία ισορροπία ανάμεσα σε πρωταθλήματα όπως το ισπανικό και το ιταλικό, που οφείλονται εκατομμύρια στους ποδοσφαιριστές και σε πρωταθλήματα όπως το αγγλικό με τις εξωπραγματικές αμοιβές; Και ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι ο περιορισμός του οικονομικού ανταγωνισμού στο εσωτερικό των ίδιων των πρωταθλημάτων, που θα έχουν ως αποτέλεσμα τη συμμετοχή στο Τσάμπιονς Λιγκ, των ίδιων συλλόγων. Των ισχυρών, οικονομικά κάτι που συμβαίνει ήδη. Δείτε για παράδειγμα τη φετινή τετράδα του Τσάμπιονς Λιγκ. Η Γιούβε έχει έσοδα 315 εκατομμύρια ετησίως και η δεύτερη ομάδα στην Ιταλία, η Ρόμα, έχει 130. Η Μπάγερν έχει διπλάσια έσοδα από τα 218 εκατ. της δεύτερης Ντόρτμουντ.

ΛΟΓΙΚEΣ ΔΑΠAΝΕΣ;
Oι δύο μεγάλοι της Ισπανίας συγκεντρώνουν λίγο πάνω από το 50% των τηλεοπτικών δικαιωμάτων όλης της ισπανικής λίγκας. Αυτή η οικονομική δύναμη αποτυπώνεται στα συμβόλαια των ποδοσφαιριστών. Στην Αγγλία για παράδειγμα, η Γιουνάιτεντ ξεπέρασε τη συμπολίτισσά της στο ποσό που καταβάλλει για μισθούς και συμβόλαια.
Την περίοδο 2013/14 η ομάδα του Φαν Χάαλ ξόδεψε 215,8 εκατομμύρια στερλίνες με τη Σίτι στη δεύτερη θέση να δαπανά 205 εκατομμύρια. Στην τρίτη θέση βρέθηκε η Τσέλσι με 192,7 εκατ. ακολουθούμενη -σε απόσταση- από την Αρσεναλ με 154,5 εκατ. στερλίνες. Στην πέμπτη θέση βρίσκεται η Λίβερπουλ με 144 εκατ. και μακριά στην 6η θέση η Τότεναμ με 100 εκατ. κατ' έτος. Είναι, μάλιστα, πολύ πιθανό οι μισθοί να ανέβουν κι άλλο υπό το πρίσμα της νέας τηλεοπτικής συμφωνίας. Πώς στο καλό, το ανταγωνίζεσαι αυτό;

ΠΗΓΗ: SportDay

Champions League Ποδόσφαιρο SPORTS