Ίδιοι Ιταλοί προπονητές

Η Γιουβέντους κέρδισε τη Ρεάλ Μαδρίτης με 2-1 στον πρώτο ημιτελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Μολονότι η νίκη της δεν είναι εντυπωσιακή, και μοιάζει από αυτές που εύκολα ανατρέπονται στο «Μπερναμπέου», εν τούτοις είναι πολύ σημαντική. Η πρωταθλήτρια Ιταλίας είχε επικρατήσει με το ίδιο σκορ (2-1) και στο ματς με την Ντόρτμουντ, ενώ και την Μονακό μόλις με 1-0 την κέρδισε. Και στις δύο περιπτώσεις κατάφερε να υπερασπιστεί αυτά τα μικρά αβαντάζ: Θέλω να πω ότι έναν τρόπο να παίρνει αποτελέσματα τον έχει.

Στόπερ
Ομολογώ ότι δεν περίμενα ότι η Γιουβέντους θα κερδίσει τη Ρεάλ. Τα στόπερ της δεν μου αρέσουν - κυρίως όμως έχω μεγάλες ενστάσεις για την κακή της συνήθεια να αφήνει πολύ την μπάλα στον αντίπαλο. Η «Κύρια» το κάνει αυτό και στο ιταλικό πρωτάθλημα. Τακτοποιείται καλά πίσω από την μπάλα, περιμένει να κατεβεί στην επίθεση ο αντίπαλος και με τις πάσες του Πίρλο και την ταχύτητα του Τέβες κυρίως, χτυπά στην αντεπίθεση.

Ανενόχλητος
Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τις ομάδες που παίζουν καλά τις αντεπιθέσεις, δεν μου αρέσουν, όμως, αυτές που επιτρέπουν στον αντίπαλο να κυκλοφορεί ανενόχλητος την μπάλα! Χτες η Ρεάλ πέτυχε το γκολ της ισοφάρισης, αφού προηγουμένως οι ποδοσφαιριστές της άλλαξαν ανενόχλητοι 26 πάσες. Λίγο αργότερα είχαν την ευκαιρία να κάνουν 32 σερί πάσες, αλλά ο τελικός αποδέκτης της μπάλας, ο Χάμες Ροντρίγκες, σημάδεψε το δοκάρι. Τι δεν είχα υπολογίσει; Πως μία ανάλογα παθητική ανασταλτική λειτουργία εμφανίζει στα παιχνίδια της και η Ρεάλ. Οι παίκτες της Γιουβέντους πριν το γκολ του Μοράτα με το οποίο προηγήθηκαν, άλλαξαν και αυτοί 22 πάσες! Γιατί; Προφανώς γιατί και η Ρεάλ έχει Ιταλό προπονητή: ούτε ο Αντσελότι επιθυμεί τα παιδιά του να πρεσάρουν και να «σκοτώνονται» για να πάρουν την μπάλα.

Γιούβε
Τα τελευταία χρόνια η μοναδική ομάδα Ιταλού προπονητή που έπαιξε διαφορετικό ποδόσφαιρο ήταν η Γιουβέντους τον καιρό του Αντόνιο Κόντε. Ακούω διάφορους να αναφέρονται διαρκώς σε διατάξεις και νούμερα όταν θέλουν να περιγράψουν τα μυστικά των ομάδων. Περισσότερο όμως και από την όποια διάταξη, μετρά αυτό που λέμε «αγωνιστική συμπεριφορά». Η Γιουβέντους του Κόντε έπαιζε άμυνα στην μπάλα. Οι μέσοι και οι επιθετικοί της προστάτευαν την άμυνα πρεσάροντας και κυνηγώντας τους αντιπάλους, προσπαθώντας να κλέψουν την μπάλα για να δημιουργήσουν επικίνδυνες καταστάσεις. Στη Γιουβέντους του Αλέγκρι αυτή η υποχρέωση για πρέσινγκ είναι λιγότερη. Η Κυρία συχνά αφήνει την μπάλα στον αντίπαλο και απλώς καλύπτει τους χώρους. Οταν το κάνει με την Εμπολι και τη Σαμπντόρια, που δεν έχουν επιθετικούς ποιότητας, δεν υπάρχει πρόβλημα καθώς συνήθως αυτές οι ομάδες τρακάρουν πάνω στο γιουβεντίνικο τείχος. Μία τέτοια τακτική, όμως, κόντρα σε κυνηγούς όπως ο Ρονάλντο, ο Μπέιλ, ο Χάμες μπορεί να αποδειχτεί αυτοκαταστροφική.

Ρεάλ
Το ίδιο συχνά πυκνά κάνει και η Ρεάλ του Αντσελότι. Οι καλομαθημένοι επιθετικοί της απλώς περιμένουν μπροστά την μπάλα και οι μέσοι της απλώς καλύπτουν την άμυνα επιστρέφοντας. Η διαφορά δεν έχει να κάνει τόσο με την προσέγγιση, όσων με την ποιότητα των παικτών που έχει ο κάθε προπονητής στα χέρια του. Και ο Αλέγκρι και ο Αντσελότι παίζουν αυτού του τύπου το ποδόσφαιρο για να μην κουράζουν πολύ τις φίρμες τους - ειδικά τους επιθετικούς.

Φυγή
Δεν μου κάνει εντύπωση ότι η Γιουβέντους είχε φέτος μια πολύ καλή χρονιά, παρά τη φυγή του Κόντε: οι φίρμες της ένιωσαν απελευθερωμένες από ένα δυνάστη που απαιτούσε τρέξιμο και πρέσινγκ. Αυτή η στρατηγική επιλογή, δηλαδή το να μην πολυκουράζουμε τα χαρισματικά παιδιά είναι και το μυστικό της επιτυχίας του Αντσελότι που πάντα επιδιώκει οι σχέσεις του με τους παίκτες να είναι άριστες. Ομως αν τα χαρισματικά παιδιά της επίθεσης δεν κάνουν σε κάποια παιχνίδι τη διαφορά, οι προπονητές αυτοί μπλέκουν: ο Καρλέτος π.χ. πήρε πέρυσι το Τσάμπιονς Λιγκ αλλά φέτος, αν δεν κάνει το ίδιο κατόρθωμα, μπορεί να απολυθεί. Μπορεί η Ρεάλ του να κερδίζει εύκολα αντιπάλους στην Ισπανία, όμως το ότι στηρίζεται αποκλειστικά στα κέφια των παικτών της φαίνεται: βγάζει μάτια.

Ερώτηση
Μία ομάδα που στηρίζεται μόνο σε αυτό, μπορεί να κερδίσει το Τσάμπιονς Λιγκ. Είναι όμως μία καλή ομάδα;