Relax and watch it

Aναλυτικά το άρθρο του:

Είσαι ατακαδόρος, κάνεις (και δεύτερη καριέρα μετά την) καριέρα. Ο Γκάρι Λίνεκερ, διάσημος για τα τσιτάτα του, αφού κρέμασε τα παπούτσια βάσισε τη λαμπρή καριέρα του ως tv-persona της Βρετανίας στον πυκνό λόγο. Μία ατάκα, γεμάτη αναπόφευκτη υπερβολή απ' τη στιγμή που χρειάζεται να περιλάβει όλα τα νοήματα, "κι έφυγε για τελικό". Γι' αυτόν τον τελικό στο Ουέμπλεϊ, η ατάκα Λίνεκερ είναι if Barcelona turn up, they win. Τελεία. Αν η Μπάρτσα εμφανιστεί στο γήπεδο, θα νικήσει.

Ανατρέχοντας στην all-time ranking list, ας πούμε στη "γενική βαθμολογία" αυτών των 20 ετών Τσάμπιονς Λιγκ, βλέπει κανείς πως οι εφετινοί φιναλίστ είναι το ένα και το δύο της κατάταξης. Πράγματι, και απ' αυτή την άποψη ο τελικός δεν θα μπορούσε να είναι (ας μείνουμε σε mood Λονδίνου) any bigger than this. Κι όμως, ο Λίνεκερ λέει πως η Μπαρτσελόνα δεν θα πάρει το τρόπαιο μόνον εάν μείνει πίσω, στο ξενοδοχείο. 'Η κολλήσει στην κίνηση του Σαββατόβραδου!

Ένας Αγγλος, το λέει αυτό στην αγγλική δημόσια τηλεόραση, για την ξεγραμμένη τύχη της πρωταθλήτριας Αγγλίας, στον τελικό που γίνεται στην αγγλική πρωτεύουσα. Και δεν ζητήθηκε ήδη, κατόπιν όλων αυτών, η... απέλασή του. Ίσως επειδή υπάρχουν γύρω-γύρω άνθρωποι που έχουν καταλάβει πράγματα, και έχουν ξεπεράσει πράγματα. Όπως π.χ. ότι ένα παιγνίδι ποδοσφαίρου, ακόμη και ένα διεθνές παιγνίδι ποδοσφαίρου, ακόμη και το πιο high-profile παιγνίδι ποδοσφαίρου στον κόσμο, πάλι δεν μπορεί ποτέ να είναι "πατριωτική" υπόθεση. Μπορεί να είναι, μόνον, αυτό που είναι. Μία υπόθεση του ποδοσφαίρου.

Το περιβάλλον είναι που ενοχοποιεί ή απενοχοποιεί. Αυτό που θα 'ταν αδιανόητο να ξεστομιζόταν εδώ πριν από ένα (κατά φαντασίαν, σύμφωνοι) τελικό Μπαρτσελόνα-Ολυμπιακός ή Μπαρτσελόνα-Παναθηναϊκός, ξεστομίστηκε εκεί πριν απ' τον τελικό Μπάρτσα-Γιουνάιτεντ. Επειδή τα εμβατήρια είναι για τις εθνικές εορτές, όχι για τα γήπεδα. Ένα θεματάκι που, να μη λέμε μόνο για μας, θα κληθούν να το διαχειριστούν και άλλοι νότιοι της Ευρώπης. Ο μαδριλένικος Τύπος, για παράδειγμα. Που θα "πρέπει" ν' ακροβατήσει, ανάμεσα στο politically correct (υπέρ, υποτίθεται, του ισπανικού φούτμπολ) και στην πραγματική επιθυμία τους!

Ο Λίνεκερ εκφράστηκε, δίχως την παραμικρή δεύτερη σκέψη. Είπε, επί της ουσίας, ότι για να μη συμβεί αυτό που είναι να συμβεί, χρειάζεται ή να 'ναι η Μπαρτσελόνα στη χειρότερη νύχτα της σύγχρονης ιστορίας της ή να σταθεί η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ πιο τυχερή κι απ' τη μεταφυσική νύχτα του '99 στη Βαρκελώνη! Να 'ναι, όλο αυτό το εξτρίμ προγνωστικό, επειδή ο ωραίος Γκάρι φόρεσε κάποτε τη μπλαουγράνα φανέλα; 'Η επειδή, τυχόν, του βγήκαν anti-ManUtd αισθήματα; Κατά την ταπεινή γνώμη μου, ούτε το ένα ούτε το άλλο. Είναι, απλώς, μια χρηστική ένδειξη του τρόμου που η Μπαρτσελόνα μπορεί στον σύγχρονο κόσμο, με το ποδόσφαιρό της και μόνο, να προκαλεί.

Παίζουν το ένα με το δύο της λίστας, κι όλη η pregame συζήτηση είναι σαν να παίζουν το ένα με το είκοσι. Φυσικά, έχουμε μάθει πως στα pregame δεν είναι για να δίνουμε ιδιαίτερη σημασία. Το 2005 στην Πόλη η pregame συζήτηση ήταν για ένα αργόσυρτο ματς τακτικής, Μπενίτεθ-Αντσελότι, που θ' άνοιγε, εάν άνοιγε, μετά το 80' σαν ρουλέτα. Για το ένα, το πρώτο και τελευταίο, γκολ. Στην αληθινή ζωή, το πρώτο γκολ μπήκε πριν τα 60 δευτερόλεπτα. Κι ύστερα, μπήκαν άλλα πέντε. Διότι τότε δεν πετάχτηκε μονομιάς στον κάδο μονάχα το pregame, άλλο τόσο πετάχθηκαν στον κάδο χιλιάδες πληκτρολογημένες λέξεις των απεσταλμένων...στο half-time report.

Ή η περίπτωση-ανέκδοτο, του Καμπ Νου το '99. Όταν ο τότε πρόεδρος της UEFA Λέναρτ Γιόχανσον, απ' το θεωρείο, έπρεπε να κατεβεί στο επίπεδο του αγωνιστικού χώρου για την απονομή. Και είχαν κρατημένο το ασανσέρ, αποκλειστικά γι' αυτή τη διαδικασία. Φτάνει 90' λοιπόν, 1-0 η Μπάγερν και με δύο δοκάρια να το κάνει 2-0, ο Σουηδός σηκώνεται, κατεβαίνει, αλλά μόλις φτάνει και ανοίγει η πόρτα του λένε "ισοφάρισε η Γιουνάιτεντ". Ξανά επάνω, για την παράταση, φτάνει, ανοίγει η πόρτα, του λένε "2-1 Γιουνάιτεντ". Ξανά κάτω! Βράβευσε την πιο φημισμένη ανατροπή στην ιστορία του ποδοσφαίρου, δίχως να 'χει δει τα γκολ αυτής της ανατροπής.

Εκτίμησή μου είναι ότι το συγκεκριμένο pregame, όλη αυτή η κουβέντα, θα λειτουργήσει υπέρ της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Θα τη... θυμώσει, όσο δεν θα τη θύμωνε το πιο σατανικό mind game που ο εγκέφαλος του Φέργκιουσον θα μπορούσε να επινοήσει. Θα την κάνει, πάντα σε mood Λονδίνου, to get in their faces. Να την πέσουν στα ίσα, που λέμε, στους Καταλανούς. 'Η μπορεί και να μη είναι, κατά βάθος, η εκτίμησή μου. Αλλ' η επιθυμία μου. Να γίνει έτσι, για να προκύψει ένας ροκ τελικός.

Αλλωστε, πίτα που δεν τρως, δεν σε αφορά. Για κάποιον που είναι στο φρόνημα Αγιαξ+Λίβερπουλ, το σχήμα Μπάρτσα-Γιουνάιτεντ δένει με μία άλλη ατάκα των ημερών. Οχι του Λίνεκερ. Του, επίσης... απάτριδος, Νταλγκλίς. We can sit back and relax and watch it. It doesn't matter to us.

Πηγή: contra.gr