Το Emirates το όνομα, οι ερυθρόλευκοι σεΐχηδες τη χάρη!

Είναι από εκείνες τις λιγοστές ευρώ-βραδιές του ελληνικού ποδοσφαίρου σε συλλογικό επίπεδο με θριαμβευτική έκβαση και επικό χαρακτήρα, που τις ψάχνεις με το φανάρι του Διογένη.

Είναι από τις ποδοσφαιρικές νύχτες θαυμασμού, που σε «μεγαλώνουν» στα διεθνή forum , που σε «φτιάχνουν» πρωτοσέλιδο, σε κάνουν πρώτη είδηση να «τρέχεις» από άκρη σε άκρη.

Είναι από αυτά τα ματς που όσο «βαριά», δύσπιστη, αυστηρή ατομική κριτική και αν ασκήσεις, ανεπηρέαστος από το αποτέλεσμα στην πρόκληση να «κανακέψεις» τον ένα ή τον άλλο παίκτη, βάζοντας σε ευαίσθητο ζύγι την συνεισφορά του καθενός ξεχωριστά, παιδεύεσαι να εξαιρέσεις κάποιον, αφού… ήταν όλοι τους υπέροχοι!

Αν μιλήσεις για τις εκτινάξεις και τα πλονζόν του Ρομπέρτο (έστω και αν φέρει ευθύνη στο 1ογκολ της Άρσεναλ δεν γίνεται να τον ψέξεις έναν γκολκίπερ αυτής της κλάσης που ακόμα και στο σφάλμα του, έχει τις ικανότητες και τα ψυχικά αποθέματα να… σε αφήσει παγωτό κατεβάζοντας τα ρολά για τα υπόλοιπα λεπτά ενός αγώνα)…
Την αλληλοκάλυψη του σταθερού Σιόβα με έναν μεταμορφωμένο στο πλευρό του, Μποτία…
Την ηρωική εμφάνιση του Λεάντρο Σαλίνο, του πανταχού παρόντα αμυντικού για 2ο σερί ματς στο Champions League μετά από την πρεμιέρα και το παιχνίδι της ζωής του εναντίον της Μπάγερν…
Το «κοουτσάρισμα» όλης της ομάδας μέσα στο γήπεδο καθώς και το σφράγισμα των διαδρόμων μπροστά από το κεντρικό αμυντικό δίδυμο διά… υπογραφής Εστέμπαν Καμπιάσο…
Την ακούραστη δράση του Παϊτίμ Κασάμι, ενός ηγεμονικού «8αριού» στη μεσαία γραμμή που έτρεχε και μάρκαρα αγόγγυστα, βοηθώντας παράλληλα και στο δημιουργικό κομμάτι…
Την (άλλη μία) αρχηγική εμφάνιση του Κώστα Φορτούνη, που σε συνδυασμό με ακόμα ένα βράδυ παραγωγικότητας, πρόσθεσε κι άλλο κρίκο στο σερί της αθρόας επαφής του με τα δίχτυα, παραγράφοντας με τη γενική του εμφάνιση την απουσία της Νο1 μονάδας του Ολυμπιακού που ακούει στο όνομα Τσόρι Ντομίνγκες…
Το καλύτερο, πιο μεστό επίσημο παιχνίδι του Φελίπε Πάρντο για τον οποίο προφανώς κάτι παραπάνω γνωρίζει η τεχνική ηγεσία που τον διατηρεί – παρά την αγωνιστική «κοιλιά» του μετά τα καλοκαιρινά φιλικά – ως πρώτιστη επιλογή στο σχέδιο ανάπτυξης της ομάδας από τα άκρα. Ο Κολομβιανός είχε το 0-1 στο ενεργητικό του, καθώς και την πάσα ακριβείας στο καθοριστικό 2-3 στον σκόρερ Φινμπόγκασον…
Αυτόν τον προικισμένο σκόρερ, τον Ισλανδό, που με το άγγιγμα της μπάλας, έδειξε πως κάπως έτσι είναι φτιαγμένοι οι γεννημένοι για να ματώνουν δίχτυα κυνηγοί…
Τον άλλο ακραίο, τον Σεμπά, ο οποίος έτσι όπως ακριβώς «καλουπώθηκε» από τον προπονητή του για να κάνει τη δουλειά, έφερε την αποστολή εις πέρας μέχρι κεραίας…
Αλλά και τον Ιντέγιε Μπράουν, ο οποίος απασχολούσε ένα ημίχρονο δύο αμυντικούς και δεν του έπαιρναν την μπάλα οι Εγγλέζοι ούτε με… μαχαιριά στα μουλωχτά (άσχετα αν φαίνεται ολοένα με το χρόνο ότι είναι ένα φορ που πιο πολύ αναστατώνει, την ανακατεύει την περιοχή, παρά εκτελεί με την άνεση και την αποτελεσματικότητα του «Φίνμπο»)…
Αν αναφερθεί λίγο παραπάνω, λοιπόν, κανείς σε κάποιον από όλους αυτούς τους μαχητές του “Emirates”, που σίγησαν τα «κανόνια» και αναγορεύθηκαν σε… σεΐχηδες, παίρνοντας την επιτομή της χάρης και της δόξας και αφήνοντας μονάχα το όνομα στους ζάμπλουτους Σαουδάραβες ιδιοκτήτες της Άρσεναλ, θα σταθεί σίγουρα άδικος προς κάποιον.

Και ιδίως προς τον Μάρκο Σίλβα, για το άριστο διάβασμα του παιχνιδιού, την αριστοτεχνική τακτική του, όσο αναμφίβολα και για το τσαγανό της πίστης του στη νίκη.

Ο Πορτογάλος μας έβγαλε όλους ψεύτες, που διαδίδαμε – αφού… ύπουλα κι αυτός, δεν προέβη σε «αποκαλυπτικές» δοκιμές νωρίτερα στις προπονήσεις – ότι (λογικά κιόλας) θα έστηνε τον Ολυμπιακό με πιο συντηρητική διάθεση. Με κάπως πιο δογματικό αμυντικό στίγμα, καταστρέφοντας περισσότερο, υποδαυλίζοντας την ταχύτητα και το ρυθμό των Εγγλέζων, γεμίζοντας το κέντρο σάμπως έκανε με την Μπάγερν.

Ο Σίλβα έκανε κάτι άλλο. Έριξε μέσα στο μίξερ του σκεπτικού προετοιμασίας της ομάδας για τη μάχη του Λονδίνου λίγο από όλα. Και εννοώ από τα στοιχεία προκατόχων του στον ερυθρόλευκο πάγκο. Λίγο από επιθετική τόλμη Μίτσελ, μαζί με μαεστρία και εξυπνάδα Βαλβέρδε, αλλά και δόση αποτελεσματικότητας Ζαρντίμ. Ναι, ναι και Ζαρντίμ.

Τα «μαθήματα» τα πήρε από την μελέτη του περυσινού περάσματος του συμπατριώτη του και της Μονακό με 3-1 από το Λονδίνο, ειδικά στο πως εφάρμοσε εκείνος την «συρταρωτή» αμυντική λειτουργία. Και την αποτύπωσε υπέροχα, με Καμπιάσο σκούπα μπροστά από τους στόπερ και σύστημα 4-1-4-1, ώστε οι δύο ακραίοι επιθετικοί να κλειδώνουν πίσω υποστηρίζοντας στις πτέρυγες τα μπακ, ο Κασάμι να κάνει support κάλυψης στον Καμπιάσο στις επιθέσεις της Άρσεναλ από τον άξονα και ο Φορτούνης σε ελεύθερο ρόλο να ψάχνει τις σωστές πάσες μπροστά. Χωρίς να εξαιρείται ούτε το σέντερ φορ από επιστροφές, μαρκαρίσματα-βεντουζώματα στους αντιπάλους του φρουρούς προκειμένου να τους κρατάει ψηλά, μακριά από την εκκίνηση της ζώνης πίεσης των ερυθρόλευκων μετόπισθεν.