Ο θρίαμβος της Μάντσεστερ

Η αναμέτρηση ήταν ένας άθλος της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Κατάφερε κι έφυγε με τρία γκολ για το σπίτι, από ματς στο οποίο θα μπορούσε να έχει φάει ίσαμε οκτώ. Εφαγε τρία, και της είπαν κι όλοι, μετά, μπράβο επειδή... δεν χάλασε το παιγνίδι της Μπαρτσελόνα. Ο Αλέξης Σπυρόπουλος γράφει για τον... επικοινωνιακό θρίαμβο των "κόκκινων διαβόλων".
Τον Φάμπιο με τον Ραφαέλ, είναι ανθρώπινο (λάθος) να τους μπερδέψει κανείς. Τη Μπαρτσελόνα με τη...Σάλκε, λιγότερο.

Την εβδομάδα καθ' οδόν προς τον τελικό του Ουέμπλεϊ, αυτό το παλιόπαιδο, ο Φάμπιο, τον "έδωσε" τον Σερ Αλέξ Φέργκιουσον. Είπε ότι έχει συμβεί στ' αλήθεια μες στ' αποδυτήρια να τ' ακούσει αυτός, ο Φάμπιο (και ξέρουμε από το παρελθόν ιστορίες, τι σημαίνει παίκτης της Γιουνάιτεντ να τ' ακούει...), ενώ ο κόουτς νομίζει πως εκείνη τη στιγμή τα έχωνε στον Ραφαέλ. Αλλά κάτι τέτοιο, υποθέτει κανείς, μπορεί να το πάθει ακόμη και η μάνα που τους γέννησε! Κι έπειτα, πώς είμαστε σίγουροι πως αυτός που έπαιξε το Σάββατο ως Φάμπιο είναι, πράγματι, ο Φάμπιο και δεν είναι ο Ραφαέλ;

Η Σάλκε με τη Μπαρτσελόνα, όμως, δεν μοιάζουν ακριβώς σαν δίδυμες. Ο κόουτς, ωστόσο, κατέληξε να στείλει εναντίον τους την ομάδα του, σαν να επρόκειτο για "ένα και το αυτό". Το πρώτο σχόλιο που βρήκα να κάνω για τον σχηματισμό και για την ενδεκάδα της Γιουνάιτεντ πριν αρχίσει το ματς, στο live εδώ στο Contra, ήταν "ο Θεός να τους ελεήσει". Η ευχή, προφανώς, εισακούστηκε. Η αναμέτρηση ήταν ένας άθλος της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Κατάφερε κι έφυγε με τρία γκολ για το σπίτι, από ματς στο οποίο θα μπορούσε να έχει φάει ίσαμε οκτώ. Και να την γράψει η ιστορία. Εφαγε τρία, και της είπαν κι όλοι, μετά, μπράβο επειδή...δεν χάλασε το παιγνίδι της Μπαρτσελόνα. Ενας επικοινωνιακός θρίαμβος!

Ο κόσμος του ποδοσφαίρου είχε "επενδύσει" στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Εμπιστεύθηκε την αξιοπιστία της. Είχε ακουμπήσει επάνω της, την προσδοκία ότι ο τελικός θα ήταν αναμέτρηση γιγάντων. Με νικητή στο τέλος, κατά πάσα πιθανότητα, τη Μπαρτσελόνα. Αλλά, πάλι, γιγάντων. Οτι ανάσες θα κόβονταν. Οπως κόπηκαν το 2009 στον ημιτελικό Τσέλσι-Μπαρτσελόνα. Οπως κόπηκαν το 2010 στον ημιτελικό Μπαρτσελόνα-Ιντερ. Οπως κόπηκαν, αν θέλετε, το 2006 στον τελικό Μπαρτσελόνα-Αρσενάλ. 'Η και εφέτος, πάλι Μπαρτσελόνα-Αρσενάλ, στον "γύρο των 16". Η Μπαρτσελόνα υπήρξε, όντως, ο (ένας) γίγας του τελικού. Η δική της επιταγή είχε αντίκρυσμα. Αλλος γίγας, δεν εμφανίστηκε επί σκηνής. Η Γιουνάιτεντ ήταν ο νάνος του τελικού. Η δική της επιταγή ήταν πέτσινη.

Πέδρο-Μέσι-Βίγια σκόραραν, ο ένας μετά τον άλλον, και οι τρεις. Δεν είναι θέμα. Τα 'παθαν κι άλλοι. Αυτοί οι τρεις έβαλαν, στη χρονιά, τα 98 απ' τα 152 γκολ της Μπαρτσελόνα. Επίσης, δεν είναι θέμα ότι η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ δεν σταμάτησε τη Μπαρτσελόνα. Κανείς δεν τη σταμάτησε στο κάτω-κάτω, εφέτος. Κανείς δεν τη σταμάτησε, και πρόπερσι. Ολη αυτή την τριετία, μόνο μία ομάδα και μόνο σε μία περίπτωση τη σταμάτησε. Πέρυσι, η Ιντερ. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ δεν (επί)κρίνεται, για τίποτ' απ' όλ' αυτά. Μόνο για το ότι όλη κι όλη η "συμμετοχή" της στο ματς ήταν όση και του Παναθηναϊκού, όταν αντιμετώπισε τη Μπαρτσελόνα, στον όμιλο.

Και ήταν αυτή η (ολίγιστη) συμμετοχή της, ξεκάθαρα επειδή επέλεξε ο προπονητής της να στείλει παίκτες σαν ανυπεράσπιστα πρόβατα στο στόμα των πεινασμένων λιονταριών. Σοκ και δέος! Ο Γκιγκς, στον άξονα του αγωνιστικού χώρου ανάμεσα σε Τσάβι και Ινιέστα, έγινε δραματική φιγούρα του τελικού. Μια φιγούρα στην καταιγίδα. Κατάφερε να τους κάνει να σιγήσουν στο παιγνίδι, όσο κατάφεραν κι οι δικηγόροι του να κάνουν τα κίτρινα βρετανικά μίντια να σιγήσουν σ' αυτή την ιστοριούλα με την παιδούλα Ιμότζεν Τόμας, ένα γνήσιο κορίτσι-για-σπίτι. Με τις τρύπες να χάσκουν εδώ, εκεί, παραδίπλα, πρακτικά παντού, ο Γκιγκς ανάμεσα στον Τσάβι και στον Ινιέστα έμοιαζε, όχι 38, 68 ετών.

Κι ενώ οι τρύπες έχασκαν, παρά ταύτα στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ δόθηκε από τη ροή του ματς και η λεγόμενη "δεύτερη ευκαιρία". Να τις ράψει, στην ανάπαυλα. Είχε τη θεία τύχη, ένα τέτοιο (πρώτο) ημίχρονο να λήξει 1-1, αντί 3-1 ή 4-1. Η υπόθεση, εφόσον έτσι κυλούσε, ακόμη σωζόταν. Σαν κάποια αόρατη νεράιδα, να τους χαμογελούσε. Αλλ' αυτοί βγήκαν για το δεύτερο ημίχρονο, αμετανόητοι. 'Η, απ' τη ζάλη, ανήμποροι. Το ίδιο κάνει. Εξακολουθούσαν να νομίζουν ότι βρίσκονται στο Γκέλζενκιρχεν. Οπου η Σάλκε ηττήθηκε 0-2 κι ευγνωμονούσε, καλή ώρα, κάποιους "από μηχανής" ότι δεν ηττήθηκε 0-5...

Πηγή: contra.gr