Ο Ολυμπιακός είχε ένα απογοητευτικό φινάλε σε μια παρουσία στον όμιλο που κάθε άλλο παρά απογοητευτική ήταν. Οι ερυθρόλευκοι παρουσιάστηκαν κατώτεροι των περιστάσεων και δεν κατάφεραν να πετύχουν το σπουδαίο, να παίξουν δηλαδή την πρόκριση σε έναν τελικό με μια ομάδα σαν την Άρσεναλ και να την πετάξουν έξω.

Γιατί εκτός από όσα θα δούμε στη συνέχεια του κειμένου, νομίζω πως αυτό ήταν το σημαντικότερο όλων. Άκουγα και διάβαζα παντού αυτές τις μέρες πως ο Ολυμπιακός δεν έχει να φοβηθεί κάτι όταν έχει νικήσει στην έδρα του την Γιουβέντους, την Ατλέτικο, τη Γιουνάιτεντ, κτλ.

Στον τελικό φαίνεται ο μεγάλος

Ναι, τις έχει νικήσει και κανείς δεν του αφαιρεί το επίτευγμα. Μόνο που καμία εξ αυτών δεν κατέβηκε στο Φάληρο για να παίξει την πρόκριση σε 90’. Καμία απ’αυτές τις μεγάλες νίκες δεν ήταν τελικός επιβίωσης στο θεσμό. Οι τελικοί, το ξέρετε, είναι άλλο έργο.

Εκεί ο μεγάλος μπορεί να παρουσιαστεί ως πραγματικά τέτοιος, ως η ομάδα που και ξέρει και μπορεί. Εκεί ο μικρός δεν παίζει πια για το "πάμε και ο,τι γίνει, υπέρβαση θα είναι", αλλά αγωνίζεται και έχει πράγματα να χάσει. Τα πόδια βαραίνουν, το μυαλό θολώνει.

"Μικρέ, κάνε στην άκρη"

Μην πάτε μακριά. Έναν τέτοιο (πρόωρο βέβαια) τελικό έδωσαν και η Ντιναμό με τον Ολυμπιακό στο Ζάγκρεμπ. Είχαν πετύχει και οι δύο μια υπέρβαση, αφού αμφότεροι είχαν νικήσει την Άρσεναλ, με τους ερυθρόλευκους βέβαια να το έχουν κάνει στο Λονδινό. Στο πρώτο ματς μεταξύ τους δεν έψαχναν πια την υπέρβαση, αλλά το ποιος θα πάρει κεφάλι και ποιος θα μείνει πίσω στη μάχη.

Δεν φάνηκε στο γήπεδο ποια ομάδα απ’τις δύο είναι πιο ψημένη στη διαδικασία; Έστω και με μέτριο ματς, ο Ολυμπιακός είπε στη Ντιναμό "άστο, η καλή ομάδα στο μεταξύ μας είμαι εγώ, εσύ μείνε με τη νίκη επί της Άρσεναλ". Ε, το ίδιο είπε και η Άρσεναλ στον Ολυμπιακό. "Μικρέ, με νίκησες στην έδρα μου και μαγκιά σου, αλλά τώρα παίζεται η πρόκριση, κάνε στην άκρη. Όσα αποτελέσματα κι αν σε ευνοούν, εγώ θα πάρω αυτό που θέλω και θα συνεχίσω".

Αυτή είναι γενική ιστορία του τελευταίου αγώνα στον όμιλο. Και στο ερώτημα "γιατί ο Ολυμπιακός δεν κατάφερε να παλέψει όσο θα ήθελε" οι απαντήσεις είναι δύο.

Οι στόπερ δεν άντεξαν τον Ζιρού

Η πρώτη απάντηση είναι γιατί φάνηκε το έλλειμμα ποιότητας σε δύο χώρους στο γήπεδο. Πρώτα στις θέσεις των κεντρικών αμυντικών. Ο Ζιρού έκανε ο,τι ήθελε, δεν χρειάζεστε εμένα να σας το πω. Ο Γάλλος πέτυχε τρία γκολ και ήταν μέσα σε όλα.

Στη φάση του δοκαριού του Φλαμινί έχει κερδίσει τη μονομαχία ψηλά απ’τον Σιόβα, για να ανοίξει η Άρσεναλ την επίθεση στο πλάι και να γίνει το γύρισμα προς την περιοχή. Στο πρώτο γκολ έχει βρει τον χώρο και εκτελεί. Στο δεύτερο γκολ έχει κερδίσει πάλι τη μονομαχία απ’τον Σιόβα και έρχεται μετά ως τρέιλερ για να τελειώσει τη φάση, με τους μέσους του Ολυμπιακού και τον Μιλιβόγεβιτς να αποτυγχάνουν να καλύψουν το κενό. Και στο τρίτο γκολ πάλι αυτός υποδέχεται με πλάτη, παίζει το ένα-δύο, πατάει περιοχή και αλλάζει το παιχνίδι στο χώρο που κερδήθηκε το πέναλτι.

Ο Ολυμπιακός δεν έχει στόπερ για να παίξουν έναν φορ σαν τον Ζιρού, τελεία και παύλα. Ταυτόχρονα, ο Μιλιβόγεβιτς απέτυχε στο να βοηθήσει τους στόπερ όπως θα έπρεπε και είχε κακό ματς, δεν βρισκόταν εκεί που υπήρχε ανάγκη. Σε όλη τη διοργάνωση ο Ολυμπιακός έπρεπε να προστατεύει τους στόπερ του και είχε μια συνολική φιλοσοφία που φρόντιζε γι’αυτό. Στον τελικό με την Άρσεναλ και οι ίδιοι φάνηκαν ανεπαρκείς για να παίξουν έναν κλασάτο φορ και το πλάνο προστασίας δεν λειτούργησε.

"Λίγοι" Σεμπά-Πάρντο

Δεύτερο έλλειμμα ποιότητας, στις θέσεις στα άκρα τις επίθεσης. Φιλότιμοι οι Πάρντο-Σεμπά, στρατιώτες στην τακτική του Σίλβα που τους ήθελε σε όλη τη διοργάνωση να καλύπτουν στο πλάι μέχρι το σημαιάκι του κόρνερ. Μέχρι εκεί, αφού κανείς τους δεν έχει πείσει πως έχει την κλάση που χρειάζεται ο Ολυμπιακός σ’αυτές τις θέσεις. Ο Πάρντο έγινε ήρωας ως φίνισερ με την Ντιναμό στο Φάληρο, αλλά ούτε αυτός ούτε ο Σεμπά έχουν κάνει ένα πραγματικά γεμάτο ματς.

Η έλλειψη ποιότητας άλλωστε φαίνεται και στα εγχώρια ματς. Ως κλασική proactive ομάδα ο Ολυμπιακός δυσκολεύεται απέναντι σε οργανωμένες άμυνες. Η δυσκολία είναι ακόμα μεγαλύτερη εξαιτίας των ακραίων του, γι’αυτό και οι ερυθρόλευκοι δεν βρίσκουν γκολ και καθαρές ευκαιρίες σε σετ παιχνίδι. Τα έχουμε πει ξανά και αρκεί να θυμηθείτε τα ματς με Ατρόμητο, Βέροια, Ηρακλή, Αστέρα και Πανθρακικό. Πως βρήκε γκολ και ευκαιρίες ο Ολυμπιακός σε αυτά τα ματς.

Κόντρα στην Άρσεναλ ο Ολυμπιακός είχε στο πρώτο διάστημα του αγώνα την ευκαιρία να επιτεθεί όπως του αρέσει. Ο Φορτούνης άνοιγε στο πλάι, ο Ιντέγε έψαχνε την πάσα. Σεμπά και Πάρντο δεν κατάφεραν ποτέ να κάνουν το σωστό και συν τοις άλλοις αυτή τη φορά δεν βοήθησαν όσο θα έπρεπε και ανασταλτικά.

Η λογική του "μπας και"

Ο,τι πληρώνεις παίρνεις, λένε. Ο Ολυμπιακός κινήθηκε στις θέσεις του στόπερ και των ακραίων στη λογική του "μπας και". Σε κινήσεις "μπας και βγουν". Δεν έχει τη σιγουριά που έχει στις θέσεις των κεντρικών χαφ με Μιλοβόγεβιτς, Κασάμι, Καμπιάσο ή αυτήν που έχει στην επίθεση με Ιντέγε-Φινμπόγκασον. Στους στόπερ και στα άκρα μπορεί να έχει ποσότητα, αλλά δεν έχει ποιότητα. Ποιότητα όχι για τη Superleague, ποιότητα για ομάδα Champions League.

Και αυτό το γεγονός είναι που με κάνει να χαμογελάω όταν ακούω "ο καλύτερος της εικοσαετίας". Μαζί μου χαμογελάνε ο Μέλμπεργκ, ο Αβραάμ, ο Μανωλάς, ο Μιραλάς και ο Κάμπελ.

Ο Σίλβα πέθανε με το ξίφος

Τέλος, το δεύτερο γιατί αφορά τον Σίλβα. Ο Πορτογάλος δεν έκανε κάτι διαφορετικό απ’όσα έκανε μέχρι τώρα. Δεν δοκίμασε κάτι νέο που δεν του βγήκε. Έζησε με το ξίφος, πέθανε με το ξίφος. Το λάθος του είναι που επέμεινε στη δική του λογική, που λέει πως ο Φορτούνης δεν παίζει στο πλάι, παρά μόνο στον άξονα.

Αυτός ο κανόνας αυτομάτως λέει πως απ’τη στιγμή που Μιλιβόγεβιτς-Κασάμι είναι βασικοί, τότε παίζει ένας εκ των Φορτούνη-Καμπιάσο. Και αποδείχθηκε πως ο Ολυμπιακός τους χρειαζόταν και τους δύο. Και τον Φορτούνη, γιατί χωρίς αυτόν η ομάδα δεν μπορεί να επιτεθεί και τον Καμπιάσο για να ηγηθεί εκεί που κρίθηκε το ματς, στις βοήθειες στους στόπερ.

Δεν έγινε απ’την αρχή, δεν έγινε καν στο ημίχρονο, παρότι ο Ολυμπιακός το είχε ανάγκη. Μ’αυτά δεν χρεώνω στον Σίλβα τον αποκλεισμό, ίσα-ίσα γι’αυτό και τον άφησα τελευταίο. Ο άπειρος Πορτογάλος διαχειρίστηκε τέλεια τη διοργάνωση και έχει κερδίσει την αναγνώριση παρότι παίζει ένα ποδόσφαιρο που δεν είναι αυτό που παραδοσιακά αρέσει στον κόσμο του Ολυμπιακού.

Όπως ο Ζαρντίμ

Με λογική ο Ζαρντίμ, ο Σίλβα έκανε ο,τι και ο συμπατριώτης του. Κέρδισε δύο φορές την τέταρτη ομάδα του ομίλου και μία φορά την Άρσεναλ. Μόνο που ο Ζαρντίμ την κέρδισε αδιάφορη την τελευταία αγωνιστική, ενώ ο Σίλβα μέσα στο Λονδίνο, σπάζοντας παράδοση δεκαετιών και την υποδέχθηκε όχι αδιάφορη, αλλά να καίγεται για την πρόκριση.

Ο καθένας θα αποφασίσει ποια νύχτα μένει. Το όνειρο του Λονδίνου ή η πίκρα του τελικού στο Φάληρο.

Πηγή: Contra.gr

Champions League Ποδόσφαιρο SPORTS Ολυμπιακός