Ηταν πολύ καλύτερος του αναμενόμενου ο Παναθηναϊκός. Ανεξάρτητα από τα χαρίσματα και τα μειονεκτήματα του αντιπάλου. Ηταν καλύτερος του αναμενόμενου βασικά για δύο λόγους: α) διότι σε επίπεδο τακτικής δεν έδειξε μόνο διαβασμένος, αλλά και πρόθυμος να εφαρμόσει αυτά που είχε πει ο Φερέιρα στην προετοιμασία του αγώνα β) διότι η συντριπτική πλειονότητα των παικτών έδωσαν αυτό που μπορούσαν στους τομείς της μαχητικότητας, του πάθους, της ομαδικότητας, της αυτοσυγκέντρωσης.
Ακόμη και για τον Σωτήρη Νίνη που υστέρησε βάσει των ικανοτήτων του (όπως και ο Βύντρα και ο Σαριέγκι), ουδείς μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν πάλεψε, δεν έτρεξε, δεν σούταρε, δεν έδωσε στηρίγματα στη μεσαία γραμμή για την καλή κυκλοφορία της μπάλας, δεν μόχθησε. Για τον Τζόρβα δεν μπορεί να πει κανείς ότι υστέρησε βάσει των ικανοτήτων του. Αυτός είναι. Ικανός για το καλύτερο και το χειρότερο. Αλλά με τους «πυροβολισμούς» από τα ραδιόφωνα δεν βγαίνει άκρη, ούτε όφελος για την ομάδα…