Το ματσάκι πήγε κατά το γνωστό ανέκδοτο: Όπου κάνει ότο στοπ ένα φρικιό και δεν το παίρνει κανένας και βλαστημάει την ώρα και τη στιγμή που γεννήθηκε ώσπου σταματάει πλάι του μια μαύρη λιμουζίνα με φιμέ παράθυρα. Κατεβαίνει το τζαμάκι, είναι ένας τύπος μέσα με μαύρο γυαλί, μαύρο κοστούμι, μαύρο πουκάμισο, μαύρη γραβάτα, του κάνει του φρικιού «έλα», τι να κάνει το φρικιό μπαίνει.

Βάζουν μπρος, 50, 100, 150, 200 χιλιόμετρα η λιμουζίνα, βγαίνει στη μέση του δρόμου γάτα, τη βαράνε, σπαρταράει το γατί, κατεβαίνει ο τύπος με τα μαύρα, βγάζει πιστόλι, λέει «δεν αντέχω να βλέπω τα ζώα να υποφέρουν», δίνει τη χαριστική βολή. Ξαναμπαίνει στο αυτοκίνητο, πάλι 50, 100, 150, 200, βγαίνει στη μέση του δρόμου σκύλος, τον βαράνε, σπαρταράει το σκυλί κατεβαίνει ο τύπος με τα μαύρα, βγάζει πιστόλι, λέει «δεν αντέχω να βλέπω τα ζώα να υποφέρουν», δίνει τη χαριστική βολή.

Να μην τα πολυλογώ η σκηνή επαναλαμβάνεται με πρόβατο, γάιδαρο και αγελάδα κι είναι το φρικιό κλασμένο από τον τρόμο του. Ώσπου βγαίνει νταλίκα στη μέση του δρόμου, τους βαράει, χίλια κομμάτια η λιμουζίνα, σπαρταράει το φρικιό. Κι όπως είναι μέσα στα αίματα, βλέπει τον τύπο ατσαλάκωτο να πηγαίνει προς το μέρος του και να ετοιμάζεται να βγάλει το πιστόλι. Οπότε σηκώνεται, πετάγεται πάνω, μαζεύει άντερα, μαζεύει κόκκαλα, μαζεύει μυαλά και λέει τη μεγάλη ατάκα: «Πω, πω κωλοφαρδία ρε φίλε και δεν πάθαμε και τίποτα!»

Κάπως έτσι κι ο Ολυμπιακός. Και τίποτε δεν έπαθε που έχασε με τόσο τιμητικό σκορ. Φαινόταν βέβαια από το πρώτο λεπτό του πρώτου ημιχρόνου, ότι οι άσοι της Μπαρτσελόνα αντιμετώπιζαν το παιχνίδι ως αγγαρεία -για μην πω ως καψώνι. Σε όλο το πρώτο ημίχρονο Μέσι κοιμότανε, ο Σουάρεθ ροχάλιζε, ο Ινιέστα έπαιζε τάβλι με τον Μορφέα. Κι όσο για τον Πικέ νόμιζε ότι είχε κατέβει σε διαδήλωση για την ανεξαρτησία της πατρίδας του. 

Μόνο αυτός ο Ντεουλοφέου έβαζε τα δυνατά του, κάνοντας τον Κούτρη να βλαστημάει την ώρα και τη στιγμή που πήρε μεταγραφή στον Ολυμπιακό. Δεν έφταιγε βέβαια το παλικάρι, διότι αντί να ντουμπλάρει αυτός ο αρχιαπατεώνας ο Καρσελά, είχε κατασκηνώσει κοντά στη σέντρα περιμένοντας τη μπαλιά που θα τον έκανε ήρωα. Μόνο μετά απ’ το 30’ άρχισε να βοηθάει τον συμπαίκτη του, υποθέτω μετά από βροχή μπινελίκια που θα του 'ριξε ο Λεμονής.

Ο οποίος Λεμονής είμαι απολύτως σίγουρος ότι προσπάθησε στο ημίχρονο να διδάξει στους παίκτες του τα απλούστερα των μαθηματικών. Σαν να τον ακούω είναι να φωνάζει στα αποδυτήρια: «Παιδιά μην το ξεχνάτε. Το έντεκα είναι μεγαλύτερο του δέκα. Είσαστε πιο πολλοί!» Μπροστά στο φάντασμα όμως του ποδοσφαιρικού Χάρου (του Μέσι δηλαδή), από το ένα αυτί μπήκαν, από το άλλο αυτί βγήκαν τα ουρλιαχτά του Τάκη. Πάλι όλοι πίσω από τη σέντρα το ξεκίνησαν το δεύτερο ημίχρονο, πάλι πασίτρομοι εμφανίζονταν οι παίκτες του Θρύλου. Εδώ ο κακομοίρη ο Αντρούτσος βρέθηκε μέσα στην περιοχή κι αντί να κάνει καμιά μαγκιά έφαγε σούπα και σαβουρντίσθηκε. Ο Παπουτσέλης μπορεί και να το έδινε…

Πέρα από πλάκα όμως, είναι για να τη φοβάσαι η Μπαρτσελόνα. Μόλις αποφάσισε να κόψει τα χασμουρητά ο Μέσι και να σπριντάρει λιγάκι, χάθηκε η μπάλα. Κι όταν δίδαξε ποδόσφαιρο στο δεύτερο γκολ (το οποίο κάπως το έπνιξε ο Προτό, όπως είχε πνίξει ο Καπίνο το γκολ του Λάζαρου), εκεί κατέρρευσε κάθε ελπίδα. Τόσο μεγάλη ήταν η απογοήτευση που το τρίτο γκολάκι ήρθε «καπάκι» και πολύ εύκολα.

Κάπως έτσι βγήκε και το όβερ, πληρώθηκαν τα στοιχήματα και τέλειωσε οριστικά το πάρτυ. Για να περάσουμε στον χαβαλέ, στο κορόιδο, στο τσούκου τσούκου μπολ με ολίγη προσπάθεια από Σουάρες που ήθελε σώνει και καλά να βάλει γκολ. Δεν του βγήκε, αλλά δεν έχει και πολλή σημασία. Χαμένο ήταν το ματς από το πρώτο λεπτό του πρώτου ημιχρόνου. Για τον Ολυμπιακό πολλή μεγαλύτερη σημασία έχει το ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ και, εν τέλει, τυχερός ήταν που έφυγε απ’ το Καμπ Νου χωρίς τραυματισμούς.

Υ.Γ. 1: Αυτός ο Οτζίτζα όμως, τι παιχταράς! Σαν τη μύγα μες στο γάλα ξεχώριζε από τον Ολυμπιακό.

Υ.Γ. 2: Μπράβο σε αυτό το παιδάκι τον Νικολάου. Δεν μάσησε απ’ την ατυχία του και θα έχει να το λέει στους απογόνους του ότι σκόραρε μέσα στο γήπεδο της Μπάρτσα.