"Η ομάδα της εργατικής τάξης"

Το αφιέρωμα:

«Η ομάδα της Αθήνας, ιδρύθηκε το 1925 και πήρε το όνομά της από το μεγάλο λιμάνι της ελληνικής πρωτεύουσας, τον Πειραιά. Η ομάδα της εργατικής τάξης είναι το αντίπαλο δέος στον αντίπαλο Παναθηναϊκό, ο Ολυμπιακός έχει μία τροπαιοθήκη πιο γεμάτη από οποιαδήποτε άλλη στη χώρα με 38 πρωταθλήματα και 24 κύπελλα!

Μία από τις τέσσερις ελληνικές ομάδες που δεν έχουν παίξει ποτέ σε μικρότερη κατηγορία, είναι επίσης γνωστή για τη φιλόδοξη πολιτική της στη μεταγραφική αγορά μερικά χρόνια πριν (Ριβάλντο, Καρεμπέ, Ζάχοβιτς, Κοβάσεβιτς, Γιαγια Τουρέ...), ενώ είναι συχνά παρούσα στο ευρωπαϊκό σκηνικό. Ο Ολυμπιακός -που επίσης διαθέτει διάσημες ομάδες στο μπάσκετ στο χάντμπολ (;) και στο βόλεϊ- είναι ο πρωταθλητής για το 2011 με μία ομάδα γεμάτη από έμπειρους παίκτες και έντονη ισπανική προφορά, με τον προπονητή Ερνέστο Βαλβέρδε».

ΤΑ ΑΣΤΕΡΙΑ

Κέβιν Μιραλάς: «Ο πρώην παίκτης της Λιλ, μετακινήθηκε στο ελληνικό πρωτάθλημα τον Ιούνιο του 2010, ύστερα από ένα αποτυχημένο πέρασμα στη Σεντ Ετιέν. Την περασμένη σεζόν, βρήκε τον εαυτό του και σκόραρε 14 γκολ σε 30 ματς. Ο επιθετικός έχει 22 συμμετοχές με την εθνική Βελγίου, πετυχαίνοντας 4 γκολ».

Μάρκο Πάντελιτς: «Το αποτυχημένο πέρασμά του στα τέλη του '90 από την Παρί, παραμένει ακόμη αίνιγμα, αφού ο Σέρβος στράικερ έχει το γκολ στο αίμα του. Μετά από αρκετή αναζήτηση, η καριέρα του πήρε το δρόμο της στη Χέρτα Βερολίνου, όπου σκόραρε ακατάπαυστα από το 2005 έως το 2009. Μετά από μία πετυχημένη μεταγραφή στον Άγιαξ (32 ματς, 20 γκολ), μετακόμισε στον Ολυμπιακό, όπου σημείωσε 13 γκολ σε 26 ματς».

Φρανσουά Μοντέστο: «Ο πιο... Ιταλός Γάλλος! Γεννημένος στην Κορσική και κάνοντας τα πρώτα του βήματα με τη φανέλα της Μπαστιά, ο Φρανσουά Μοντέστο πήρε το δρόμο για την Ιταλία για να παίξει πέντε σεζόν με την Κάλιαρι, στη Σικελία. Επέστρεψε στη Ligue 1 για έξι χρόνια (2004-2010) για χάρη της Μονακό, πριν η ανάγκη του να βρίσκεται κάτω από τον ήλιο τον οδηγήσει στον Ολυμπιακό στις αρχές της περασμένης σεζόν».

Ο ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ

Ερνέστο Βαλβέρδε: «Γεννημένος στις 9 Φεβρουαρίου του 1964 στην Ισπανία, η πορεία του ως παίκτης είναι αξιοσημείωτη, αφού υπερασπίστηκε τα χρώματα της Εσπανιόλ, της Μπαρτσελόνα, της Μπιλμπάο και της Μαγιόρκα. Με τη Μπαρτσελόνα κατέκτησε το Copa del Rey το 1990.

Όμως, παρά το γεγονός ότι η καριέρα του ως ποδοσφαιριστής τελείωσε πρόωρα, ξεκίνησε άμεσα μία νέα, αυτή τη φορά στον πάγκο. Από το 1997 έως το 2002, οδηγούσε τις μικρές ομάδες της Αθλέτικ Μπιλμπάο, πριν αναλάβει τα ηνία της πρώτης ομάδας έως το 2005. Μετά, μετακινήθηκε στην Εσπανιόλ, την οποία οδήγησε στην πόρτα της δόξας, αφού ηττήθηκε στον τελικό του Κυπέλλου UEFA της σεζόν 2006/07.

Το 2008 μετακινήθηκε στον Ολυμπιακό, όπου κατέκτησε το εγχώριο νταμπλ. Ακολούθησε ένα σύντομο διάλειμμα με τη Βιγιαρεάλ από το Σεπτέμβρη του 2009 έως τον Ιανουάριο του 2010, που επέτρεψε στον “αιώνιο” αντίπαλο Παναθηναϊκό να πάρει το στέμμα. Όμως, το 2010 επέστρεψε στον Ολυμπιακό και τον επανέφερε στο δρόμο των επιτυχιών, με την κατάκτηση του πρωταθλήματος το 2011».

ΤΟ ΣΤΑΔΙΟ

«Γεώργιος Καραϊσκάκης»: «Χτίστηκε αρχικά για να εξυπηρετήσει τους αγώνες ποδηλασίας στους πρώτους Ολυμπιακούς Αγώνες της σύγχρονης εποχής το 1896 και έχει μακρά ιστορία. Η τωρινή του χωρητικότητα φτάνει τους 33.296 θεατές. Το όνομά του είναι από τον ήρωα της Επανάστασης του 1821, Γεώργιο Καραϊσκάκη, ο οποίος έχασε τη ζωή του στη μάχη, στη συγκεκριμένη περιοχή.

Το 1981, 21 φίλοι της ομάδας έχασαν τη ζωή τους, μετά από έναν πανικό στις σκάλες της Θύρας 7, η οποία είχε κλείσει από λάθος. Η τραγωδία, μνημονεύεται κάθε χρόνο και οι οπαδοί συχνά αναφέρονται. Διάφορες αναφορές στο γήπεδο, θυμίζουν το συμβάν. Το γήπεδο χτίστηκε εξ ολοκλήρου από την αρχή πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004».

Μπορείτε να δείτε το πλήρες αφιέρωμα (στα γαλλικά), ΕΔΩ.