Λίβερπουλ - Τότεναμ: Εντάξει δεν ήταν Πράσινα Πουλιά - Αγανάκτηση Γλύφας το πρώτο ημίχρονο, αλλά έφερνε λίγο σε Πλατανιάς-ΟΦΗ. Λάθη επί λαθών, κάργα γιόμες να την πληρώνουν τα σπουργίτια, τρέχουμε σαν τα χαζά στην παιδική χαρά...
Δηλαδή, ποιο ήταν το στρατηγικό σχέδιο του γίγαντα Ποκετίνο; Τίκι τάκα γύρω απ' τη μεγάλη περιοχή τη δική μας, για να τραβάμε έξι παίκτες της Λίβερπουλ πάνω από τη σέντρα κι ύστερα μακρινή μπαλιά στον Σον, μήπως και πιάσει καμιά έμπνευση ο Κορεάτης και κάνει το μαγικό; Μόνο που ο Σον δεν είναι Κριστιάνο.
Κι ο Κλοπ από την άλλη, ξέρει τίποτε άλλο εκτός από το διαρκές πρέσιγκ; Και το ανέβασμα της ομάδας με όσο το δυνατόν λιγότερες πάσες, μπας και κλάσει ο αντίπαλος και παραδοθεί από μόνος του;
Γάμησέ τα, σκύψε και βήξε ήταν όλο το πρώτο ημίχρονο, με δύο μόλις σουτ της προκοπής, ένα από κάθε πλευρά. Ή μάλλον σβήστο, μόνο της Λίβερπουλ άξιζε, του Έρικσεν ήτανε για την πούτσα. Ο Θωμάς Σαλταπήδας από τη Βασιλική Τρικάλων, καλύτερα θα το είχε ζυγίσει...
Ματημπαναγία, άθλιο θέαμα και τον μόνο που λυπήθηκα ήταν αυτό το κριάρι τον Σισοκό, που έπαιζε σόλο όλη την επίθεση της Λίβερπουλ. Αλλά του κάτσανε ντόρτια και παραχώρησε το πέναλτι. Όπου η μπάλα δικαίωσε τον Όσιμ για μία ακόμη φορά!
Και το δεύτερο ημίχρονο; Τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου. Πεντακόσιες πάσες άλλαξε η Τότεναμ και τις διακόσιες απ' αυτές τις έδωσε ο Γιορίς. Κακοποίηση του ποδοσφαίρου, που έκανε ήρωα τον φαν Ντάικ...
Και κάπως έτσι με τσουρουκάτο ποδόσφαιρο φτάσαμε η πρώτη ευκαιρία του δευτέρου ημιχρόνου να έρθει στο 69 με τον Μίλνερ και η δεύτερη στο 79 με τον Ντέλε Άλι. Ατάκα και τα δύο σουτ του Σον και του Μόουρα και τέζα ο καμπούρης. Από εκεί και πέρα άρχισαν να μετράνε η κούραση και ο καύσωνας της Μαδρίτης. Βγήκε κι ο Σισοκό μισοπεθαμένος, μεταμορφώθηκε σε χταπόδι ο Άλισον, τι άλλο να σου κάνει ο ορεξάτος Μόουρα που μπήκε μπας και περάσει καμιά κάθετη;
Δεν ήταν τυχαίο που ο Ορίγκι την αποτέλειωσε την Τότεναμ και το καθάρισε το ματσάκι. Είχε τα φρέσκα πόδια, είχε και το καθαρό μυαλό, σημάδεψε και σκόραρε. Ένα δίκαιο αποτέλεσμα και μια δικαίωση για τον Κλοπ, που τον είχανε για λούζερ στα ελληνικά καφενεία.