Το πείραμα του Βαλβέρδε

Ο Ερνέστο Βαλβέρδε παρέταξε τον Ολυμπιακό με ελαφρώς παραλλαγμένη διάταξη από αυτή συνήθως προτιμούσε και η οποία έμοιαζε περισσότερο στο 4-2-3-1. Ο Κοστάνσο ήταν κάτω από τα δοκάρια και οι τέσσερις της άμυνας ήταν στην ευθεία, με τον Μέλμπεργκ να κρατάει ένα σχετικό βάθος στα πέντε περίπου μέτρα. Ο Μαρκάνο είχε αναλάβει το μαρκάρισμα του Σαμάκ. Στα άκρα ήταν οι Τοροσίδης (δεξιά) και Χολέμπας (αριστερά), με κύριο μέλημα τους την στενή επιτήρηση των Αρσάβιν και Τσάμπερλεϊν, ενώ επιθετικά ανέβαιναν ψηλά μόνο όταν ο Ολυμπιακός επιχειρούσε οργανωμένη επίθεση.

Τι έκαναν: Ο Σουηδός ανταποκρίθηκε σχεδόν άψογα στον ρόλο του και πρόλαβε να αποτρέψει αρκετούς κινδύνους για την εστία του Κοστάνσο. Δεν ισχύει το ίδιο για τον Ισπανό παρτενέρ του στο κέντρο της άμυνας, αφού ο Μαρκάνο αντιμετώπισε αρκετά προβλήματα με την μπάλα στο χορτάρι και φέρει μερίδιο ευθύνης και στα δύο γκολ που δέχτηκε ο Ολυμπιακός. Ο Τοροσίδης είχε πολύ καλή παρουσία ειδικά στο 2ο ημίχρονο. Επικράτησε κατά κράτος του Αρσάβιν, ενώ βοήθησε και επιθετικά. Ο Χολέμπας δεν είχε βοήθειες από τον Μιραλάς, ενώ και ο ίδιος δεν βρέθηκε σε καλή βραδιά και ταλαιπωρήθηκε σε ουκ ολίγες περιπτώσεις από τον Τσάμπερλεϊν.

Ο άξονας

Στην τριάδα των χαφ του άξονα, ο Βαλβέρδε προτίμησε να ξεκινήσει τους Ορμπάιθ, Φέισα σαν ανασταλτικούς μέσους μπροστά από την ερυθρόλευκη άμυνα, ενώ ο Ιμπαγάσα είχε έναν καθαρά ελεύθερο ρόλο. Ο Ορμπάιθ ήταν αυτός που συνήθως κατέβαινε χαμηλά στην άμυνα της ομάδας του για να πάρει την πρώτη πάσα και να ξεκινήσει την επίθεση, ενώ κινούνταν κατά κανόνα, όχι στο μήκος, αλλά στο πλάτος της μεσαίας γραμμής καλύπτοντας τις προωθήσεις των Τοροσίδη - Φουστέρ από δεξιά και Χολέμπας - Μιραλάς από αριστερά. Μοναδικό μειονέκτημα του η έλλειψη ταχύτητας απέναντι στους κεντρικούς χαφ της Άρσεναλ.

Ο Φέισα ήταν ο παρτενέρ του Βάσκου στο κέντρο αλλά είχε περισσότερα επιθετικά καθήκοντα από τον συμπαίκτη του. Ως επί το πλείστον έβγαινε αρκετά σε θέση δεξιού χαφ, καθώς ο Φουστέρ σε αρκετές περιπτώσεις προσπαθούσε να κινηθεί σαν κρυφός κυνηγός, αφήνοντας το δεξί άκρο της επίθεσης και συγκλίνοντας στην καρδιά της αντίπαλης άμυνας, θέλοντας να δώσει επιπλέον στηρίγματα στον Τζεμπούρ.

Τι έκαναν: Ο Ιμπαγάσα ήταν ο παίκτης που είχε πλήρη ελευθερία κινήσεων στο γήπεδο. Πατούσε κυρίως στο δεύτερο μισό, προς την επίθεση, κομμάτι του γηπέδου, ντούμπλαρε τις πτέρυγες του Ολυμπιακού με σκοπό να δημιουργεί επιθετική υπεραριθμία και μόλις γινόταν κάτοχος της μπάλας προσπαθούσε να βρει τους συμπαίκτες με κάθετες πάσες στην πλάτη της αντίπαλης άμυνας.

Και οι τρεις κεντρικοί μέσοι στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων της αναμέτρησης. Ο Ορμπάιθ είχε μια σταθερή παρουσία κατά τη διάρκεια του αγώνα. ο Φέισα αντιμετώπισε πρόβλημα ρυθμού στα πρώτα 45 λεπτά της αναμέτρησης, αλλά ανέβασε εντυπωσιακά την απόδοση του στο δεύτερο ημίχρονο. Ο Ιμπαγάσα για όση ώρα είχε δυνάμεις καθοδηγούσε ιδανικά τους συμπαίκτες του, αλλά ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να τα περιμένει όλα από τον 35χρονο Αργεντινό.

Επιθετική τριάδα

Την επιθετική τριάδα του Ολυμπιακού συνέθεσαν οι Φουστέρ - Μιραλάς -Τζεμπούρ. Ο Ισπανός είχε ουσιαστικά διπλό ρόλο. Ξεκινούσε τις προσπάθειες του από δεξιά και προτιμούσε να συγκλίνει προς τα μέσα σε ρόλο δεύτερου φορ, με τους Φέισα (κυρίως) ή Τοροσίδη (λιγότερο) να βγαίνουν από την πλευρά του. Όταν αμυνόταν ο Ολυμπιακός, ο Φουστέρ ήταν επιφορτισμένος με την επίβλεψη του Αντρέ Σάντος.

Ο Μιραλάς αντίθετα προσπάθησε να εκμεταλλευτεί την τεχνική και την έκρηξη του και επιχείρησε κυρίως να πλαγιοκοπήσει την άμυνα της Άρσεναλ. Ο Βαλβέρδε του είχε ζητήσει να μαρκάρει τον Σανιά στα ανεβάσματα του, κάτι που ο Βέλγος έκανε μονάχα στα πρώτα 20 λεπτά του αγώνα.

Ο Τζεμπούρ είχε τον άχαρο ρόλο του καθαρού προωθημένου, με σκοπό να τρυπώσει ανάμεσα στο αμυντικό δίδυμο της Άρσεναλ και τραβιόταν κυρίως προς τα αριστερά για να συνεργαστεί με τον Μιραλάς. Όταν ο Αλγερινός έκανε την συγκεκριμένη κίνηση, τότε ο Φουστέρ έμπαινε σε θέση στράικερ.

Τι έκανε: Η επιθετική γραμμή των ερυθρολεύκων δημιούργησε αρκετούς πονοκεφάλους στην αντίστοιχη αμυντική των "κανονιέρηδων", αλλά δεν ήταν αρκετά αποτελεσματική και έτσι ο Ολυμπιακός δεν μπόρεσε να πετύχει παραπάνω από ένα τέρμα ενώ θα μπορούσε. Ο Μιραλάς πήρε πρωτοβουλίες, κέρδισε και έχασε μάχες από τον Σανιά, ο Φουστέρ πέτυχε ένα ωραίο γκολ αλλά είχε λανθασμένες μεταβιβάσεις (ιδίως δύο φορές "χάλασε" κόντρα για την ομάδα του) ενώ ο Τζεμπούρ το πάλεψε μεν αλλά έχασε μια μεγάλη ευκαιρία στο ξεκίνημα της αναμέτρησης και στην συνέχεια δεν κατάφερε να φανεί απειλητικός.

Η τακτική της Άρσεναλ

Ο Αρσέν Βενγκέρ παρέταξε την Άρσεναλ σε ένα καθαρό 4-3-3. Ο Στσέζνι υπερασπίστηκε την εστία, οι Μερτεσάκερ και Σονγκ ήταν το κεντρικό αμυντικό δίδυμο, ενώ οι Σανιά (δεξιά) και Σάντος (αριστερά) αποτέλεσαν τους ακραίους μπακ, με σαφείς εντολές να ανεβαίνουν ψηλά και να επιτίθενται.

Ο Φρίμπονγκ σε ρόλο καθαρού ανασταλτικού μέσου μπροστά από τους στόπερ, απέφευγε τις προωθήσεις καθώς φύλαγε τα νώτα των Σανιά και Σάντος όταν έβγαιναν στην επίθεση. Μπροστά οι Ροζίτσκι και Αρτέτα σε οργανωτικό ρόλο, με τον Ισπανό χαφ να κάνει μια διαγώνια κίνηση συγκλίνοντας προς τον άξονα και την πλάτη του Σαμάκ.

Ο Αρσάβιν (αριστερά) με τον Τσάμπερλεϊν (δεξιά) ήταν οι ακραίοι επιθετικοί των "κανονιέρηδων" και προσπαθούσαν συνεχώς να κινούνται στην πλάτη των Τοροσίδη και Χολέμπας αντίστοιχα με σκοπό να δεχτούν μια κάθετη πάσα που θα τους έβγαζε απέναντι από τον Κοστάνσο. Έπαιζαν 5-7 μέτρα μέσα από τη πλάγια γραμμή του άουτ, δίνοντας χώρο στους μπακ της ομάδας τους να επιτίθενται από εκεί.

Ο Σαμάκ είχε τον ρόλο του κλασικού στράικερ και η κίνηση του ήταν στο μήκος του ημικυκλίου της μεγάλης περιοχής. Σπάνια βγήκε στο πλάι, καθώς προτιμούσε να καραδοκεί στην καρδιά της άμυνας του Ολυμπιακού.

Ο λόγος σε σας! Αφήστε το σχόλιο σας για την τακτική ανάλυση του αγώνα της Τετάρτης. Γράψτε τη γνώμη σας για τις επιλογές του Ερνέστο Βαλβέρδε και την αποτελεσματικότητα τους.

Πηγή: sport24.gr

Άρσεναλ Champions League Ολυμπιακός