Την ώρα που ο Μαρτίνς «ξεφόρτωνε» στον αγωνιστικό χώρο όσες επιθετικές λύσεις διέθετε στο οπλοστάσιο του πάγκου του, ώστε να βρεθεί ο Ολυμπιακός εν τέλει - έχοντας τρία γκολ στην πλάτη από την Μπάγερν, έναν αντίπαλο που δεν θα σε λυπηθεί ποτέ αν σε… βρει μπόσικο στο ξέφωτο, ρωτήστε και την Τότεναμ να σας πει! -, με ένα και μοναδικό αμυντικό χαφ (Γκιλιέρμε) και πέντε κυνηγούς (δύο φορ: Ελ Αραμπί, Γκερέρο και τρεις περιφερειακούς: Ποντένσε, Λοβέρα, Ραντζέλοβιτς) στο τελευταίο σφύριγμα του Ολλανδού ρέφερι, να απειλεί με τον Ποντένσε για την ισοφάριση, να εκτελεί κόρνερ στην τελευταία φάση του ματς και να έχει στριμωγμένη τη γερμανική ομάδα στα σχοινιά, ζορισμένη και τσιτωμένη (φαινόταν στα πρόσωπα των παικτών της για όσους ήταν στο γήπεδο), το standing ovation που συνόδεψε τον αποθεωτικό τόνο της κερκίδας κατά την αποχώρηση των ερυθρολεύκων για τα αποδυτήρια, ήταν στιγμή μοναδική για τα δεδομένα του συλλόγου.

Και ήταν, γιατί ο εγωιστής, παθιάρης, απαιτητικός, «μυστήριος» όσο και υπερβολικός συχνά φίλος του Ολυμπιακού, δεν χειροκροτεί, δεν επαινεί, δεν χαίρεται, δεν τον «γεμίζει» καμία εμφάνιση, εάν δεν έχει νικήσει η ομάδα.

Μόνο που τούτη τη φορά η εμφάνιση ήταν ιστορική. Παρόλο που ηττήθηκε ο Ολυμπιακός έκανε ένα από τα κορυφαία παιχνίδια του στο Champions League. Η εμφάνιση της ομάδας υπέγραψε μία από τις ιστορικότερες βραδιές της σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Και, μάλιστα, στο απόλυτα υψηλό επίπεδο, διότι η Μπάγερν πέραν του ότι δεν είναι όποια και όποια, φέτος προβάρει από νωρίς την ετικέτα του φαβορί για την κατάκτηση του τροπαίου.

Είναι η ομάδα που έβαλε 7 στο Λονδίνο, που έχει 3 γκολ μέσο όρο σε κάθε φετινή της αναμέτρηση, που το κοστολόγιο των παικτών-αστέρων της πλησιάζει το αστρονομικό νούμερο των 850 εκατομμυρίων ευρώ. Και με τέτοια ποσά έχεις τη δυνατότητα να ποντάρεις σε «υπερηχητικές» μονάδες, σαν τον Λεβαντόφσκι π.χ., που δύο επαφές έχει με την μπάλα, δύο φορές την στέλνει στα δίχτυα σου.

Παρόλα αυτά, να… τα τα βράσω τα λεφτά της Μπάγερν, σκεφτόταν κάθε φίλος του Ολυμπιακού βλέποντας την ομάδα του με το 1/10 του προϋπολογισμού των Γερμανών (!) να τον κάνει υπερήφανο – για 2η φορά μετά την αγωνιστική εικόνα εναντίον της Τότεναμ και με περισσότερη αξία τώρα κόντρα στους Βαυαρούς βεβαίως – και να τραγουδάει πια «εεε, οοο, ΕΤΣΙ ονειρευόμαστε τον Ολυμπιακό».

Ήταν όνειρο, σκέτη μαγεία ο Ολυμπιακός το βράδυ της Τρίτης. Μια δεμένη ομάδα, με συνοχή και βαρύτητα στο γήπεδο, με θαυμάσιο σχεδιασμό, παράταξη και στήσιμο, ψυχισμό, αυταπάρνηση και έναν προπονητή που οφείλουμε να του επιστρέψουμε όσα του καταμαρτυρήσαμε μετά το Βελιγράδι. Εκεί ο Ολυμπιακός ήταν κακός και ο Πέδρο Μαρτίνς… ακόμα χειρότερος.

Κόντρα στην Μπάγερν όμως, ο Πορτογάλος αποτίναξε όσα του απέδιδαν ορισμένοι περί λιγοψυχίας στα μεγάλα ματς, στα ντέρμπι και στις μεγάλες προκλήσεις. Έδωσε το σύνθημα στους παίκτες του ως το τέλος να εξακολουθούν να κοιτάζουν τους Γερμανούς κατάματα, επιμένοντας επιθετικά με τις αλλαγές του, αναζητώντας το 3-3!

Ο Ολυμπιακός θα «πονέσει» κι άλλο στο δρόμο του Ομίλου του, αναλογιζόμενος το «έγκλημα» που έκανε με τον Ερυθρό Αστέρα. Αυτή η ήττα θα του κοστίσει στο τέλος την πρόκριση στους «16», γιατί οι ερυθρόλευκοι με ανάλογες εμφανίσεις δεν «ξεγράφονται» ούτε στο Λονδίνο. Εκ προοιμίου τουλάχιστον. Θυμηθείτε!

Θα του φανεί χρυσός όμως ο βαθμός της πρεμιέρας με την Τότεναμ. Γιατί θα συνεχίσει ο Ολυμπιακός στο Europa League. Είναι φτιαγμένος, δομημένος πια σαν ομάδα και οργανισμός για κάποια μεγαλύτερα ευρωπαϊκά βήματα.

Το απολαμβάνουν οι οπαδοί του, το σχολιάζουν στην Ευρώπη, το παραδέχονται έστω και… στα μουλωχτά οι αντίπαλοί του στην Ελλάδα.

Μοναδική παραφωνία θα πω από την απίθανη εμφάνιση της Τρίτης, ο Σεμέδο. Κακή η βραδιά του. Κατάφερε να φανεί πολύ καλύτερος του ο Μεριά.

Ασύγκριτο, τεράστιο παιχνίδι ο Κώστας Τσιμίκας. Έχουμε… πάθει την πλάκα μας με την πρόοδο αυτού του παιδιού. Είχε στοιχεία, τα είχαμε επισημάνει εξ αρχής, ωστόσο η θεαματική εξέλιξη του είναι πέραν κάθε πρόβλεψης και προσδοκίας νομίζω, Πλην του ότι «έσβησε» τον Γκνάμπρι, ότι πιο επικίνδυνο διαθέτει η Μπάγερν μετά τον Λεβαντόφσκι, όλη η ενέργεια του στη φάση του 1ου γκολ, από τη… δαιμονιώδη κούρσα του στην πτέρυγα (τον… αναζητά ακόμα ο Κίμιχ!) έως την απίθανη σέντρα του στο κεφάλι του Ελ Αραμπί, ήταν για σεμινάριο!

Ακόμα ένα σπουδαίο ματς από τον Γκιλιέρμε (ειδικά στο β’ μέρος), εξαιρετικό 1ο ημίχρονο από τον Μασούρα, μόνος, με την απαράμιλλη τεχνική που διαθέτει, ο Ποντένσε εναντίον 3 και 4 αντιπάλων έπαιζε – και ελλείψει Βαλμπουενά – συχνά και πάλι τα κατάφερνε και «τρύπωνε» και αναστάτωνε.

Εάν υπήρχε ο Γάλλος, με την επιπλέον ποιότητα που θα έβαζε στο παιχνίδι του Ολυμπιακού, ίσως να γινόταν και κάτι παραπάνω. Αν και θεωρώ ότι αυτό είναι το ταβάνι του ελληνικού ποδοσφαίρου κόντρα σε μεγαθήρια τύπου Μπάγερν. Ο Ολυμπιακός μόχθησε, πάλεψε, έφτιαξε, έκανε, έβαλε, όσο μπορούσε. Όσο γινόταν.

Για τον Μαροκινό, τον Ελ Αραμπί θέλω να τονίσω επίσης, ότι είναι ο γκολτζής που αναζητούσε ο Ολυμπιακός. Το έχει το «εύκολο» γκολ. Και εννοώ εκείνο που το κάνει ο κλασικός σκόρερ να φαντάζει «εύκολο». Γιατί η κεφαλιά με την οποία ανοίγει το σκορ είναι ένα πολύ δύσκολο τέρμα. Με το Νόιερ να απλώνει το κορμί του σε όλη την εστία.

  • Το 1-2 είναι οφσάιντ. Ξεκάθαρο οφσάιντ. Σκεφθείτε σε πόσο δεύτερη μοίρα πέρασε το τελικό αποτέλεσμα μπροστά στην εμφάνιση του Ολυμπιακού, που οι κραυγές διαμαρτυρίας για την αντικανονικότητα του γκολ του Λεβαντόφσκι, σχεδόν πνίγηκαν μέσα στο παραλήρημα του κόσμου από την μπάλα που έπαιξαν οι ερυθρόλευκοι!


ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ: Έκανε το... λάθος ο Τσίπρας - Πήγε σε μπαρ να δει Ολυμπιακός-Μπάγερν - Έγινε χαμός! (ΦΩΤΟ)

Champions League Superleague Ολυμπιακός