Γράφει η Ντέπυ Κουρελλού...

Στα άγρια χωριά της Γερμανίας ήταν ενήλικο συνήθειο να μαζεύονται οι άνθρωποι στα πανδοχεία και γύρω από τη φωτιά να διηγούνται φρικαλέες ιστορίες βασανιστηρίων, με δράκους, κακές μάγισσες και αθώες παρθένες. Οι διάσημοι παραμυθάδες μετά το πρώτο τους εκδοτικό κάζο, καθώς ελάχιστοι αγόρασαν το βιβλίο τους, απάλυναν τις ιστορίες τους έτσι ώστε να προσελκύσουν το πιο αχόρταγο αγοραστικό κοινό, δηλαδή τα παιδιά (ω, ναι, το μάρκετινγκ δεν είναι σύγχρονη εφεύρεση). Ο Γουόλτ Ντίσνεϊ, έναν αιώνα μετά, με τη ζωηρή του ματιά παγίωσε, το μύθο των παραμυθιών έτσι ώστε ακόμα και σήμερα η «Πεντάμορφη και το Τέρας» (που σύντομα βγαίνει και σε 3D) και οι άλλες ιστορίες να αποτελούν τη δημοφιλέστερη παιδική μορφή διασκέδασης.

Όσο όμως και αν «ευπρεπίστηκαν» τα παραμύθια εξακολουθούν να εμπεριέχουν εικόνες βίας και πολλά σεξουαλικά υπονοούμενα. Ο Ronald Schols μάλιστα, ψυχαναλυτής εξειδικευμένος στην Αναλυτική θεραπεία του Carl Jung έχει καταγράψει τις θεωρίες αυτές σε μια μελέτη με τον γενικό τίτλο «Το άγχος στα παραμύθια και οι ανθρωπολογικές δομές των ψυχαναλυτικών θεωριών». Το έργο είναι τεράστιο όπως καταλαβαίνετε, αλλά κάποια σημεία εντυπωσιάζουν, όπως για παράδειγμα το εδάφιο που αφορά τον «Κυανοπώγωνα και τον πρωκτικό εγκλεισμό». Θα μου πείτε και δικαίως «ποιος είναι ο Κυανοπώγωνας;». Επειδή ούτε εγώ γνωρίζω τον μεσιέ, να σας πω για την Σταχτοπούτα, που όλοι γνωρίζουμε.

Το λοιπόν, μια φορά και έναν καιρό, σύμφωνα με τις ψυχαναλυτικές ερμηνείες, καθόλου καλό κορίτσι δεν είναι η Σταχτοπούτα. Αντίθετα είναι ένα τσακλοκούδουνο ολκής, με σαδομαζοχιστικές εμμονές και πολύ εύκολη έχω να σας πω, αφού από το πρώτο ραντεβού πέφτει στο κρεβάτι του πρίγκιπα (το γοβάκι είναι σύμβολο του κόλπου), καταθλιπτική και με αισθήματα καταδίωξης. Μια Πάρις Χίλτον δηλαδή που ο πατέρας της κρατούσε δεμένη χειροπόδαρα μη ρεζιλεύει το όνομα.

Αυτά διαβάζουμε στα μικρά παιδιά και επιπλέον διαιωνίζουμε τον μύθο της Σταχτοπούτας, ως σύμβολο της καλοσύνης, «διδάσκοντας» πως το καλό στο τέλος θα νικήσει και η μικρή για όλες τις δουλειές θα γίνει τελικά βασίλισσα. Και όχι μόνο αυτό, πήγαμε το συμβολισμό κι ένα βήμα πιο πέρα, χαρακτηρίζοντας τις μικρομεσσαίες ομάδες που επιτυγχάνουν άθλους και μεγαλεία, Σταχτοπούτες.
Τα λέω αυτά διότι το τελευταίο διήμερο δίπλα στο λήμμα ΑΠΟΕΛ έβλεπα κοτσαρισμένη και τη λέξη Σταχτοπούτα και ήθελα να αποκαταστήσω την ιστορική αλήθεια.

Καθώς ο λόγος για αποκατάσταση καλό είναι σε όσους κατηγορούν την κυπριακή ομάδα για αντιποδόσφαιρο και τακτική άμυνας, όχι να τους φέρουμε ως παράδειγμα τις ομάδες του Μουρίνιο, αλλά να τους υπενθυμίσουμε πως σε τέτοιες ποδοσφαιρικές αναμετρήσεις αυτό που ξεχωρίζει δεν είναι το σύστημα, αλλά η ψυχή και η θέληση. Όποιος έχει παρακολουθήσει τα παιχνίδια του ΑΠΟΕΛ και βέβαια χόρτασε από ποδοσφαιρικό θέαμα. Θέαμα δεν είναι μόνο η κατοχή του κέντρου και οι στεκιές που ανταλλάσσουν οι υπερμπαλλαδόροι του εργαστηρίου της Μπαρτσελόνα, αλλά η δίψα για νίκη που ανεβάζει την αδρεναλίνη, η μάχη ενάντια σε όλα τα προγνωστικά που δεν σε αφήνει να ξεκολλήσεις από την οθόνη, η αγωνιστική συμμαχία που σε κάνει να χειροκροτείς με μανία. Με όλα αυτά και με μπόλικη περηφάνια μας γέμισε ο ΑΠΟΕΛ και αυτό δεν είναι παραμύθι…

Πηγή: theinsiders.gr

ΑΠΟΕΛ Champions League