Γιατί η ποιότητα των ποδοσφαιριστών της προηγείται, έτσι κι αλλιώς, οποιασδήποτε διευκρίνησης.

Στο υψηλότερο επίπεδο συνοχής, ομαδικότητας και αλληλοκάλυψης, που βγάζει στο τερέν χωρίς διαλείμματα η Καταλανική ομάδα, ο αντίπαλος είναι πραγματικά αδύνατον (εάν υπάρχει στο ποδόσφαιρο και στον αθλητισμό κάτι που δεν γίνεται), να ανακαλύψει τρόπους ώστε να εκμηδενίσει τα συγκεκριμένα πλεονεκτήματα.

Υπό διαφορετικές συνθήκες, σε άλλες εποχές, αυτή η Μίλαν που έπαιξε με το πρεσάρισμα ψηλά στη Βαρεκελώνη και τον προπονητή της να μένει στο «τραπέζι» έως ότου το καλό «χαρτί» εμφανιστεί, θα λέγαμε πως ήταν εξαιρετική σε εκτός έδρας παιχνίδι Champions League.

Τα περιθώρια για να το πούμε όμως δεν υπάρχουν, όταν οι νικητές και υποψήφιοι ξανά πρωταθλητές Ευρώπης, οι οποίοι δίνουν στον προπονητή τους τη δυνατότητα να αλλάζει συνολικά το σύστημα, (όποτε θέλει) απλώς επειδή του λείπει ένας παίκτης, επιβεβαιώνουν την ανωτερότητά τους.

Η αδυναμία στα αριστερά της άμυνας, οδήγησε λοιπόν τον Γκουαρντιόλα να επιλέξει τρεις παίκτες στην αμυντική γραμμή, πέντε στα χαφ (2+3) και δύο στην επίθεση. (Μέσι, Κουένκα). Το γκολ της ισοφάρισης που δέχθηκε και έβαλε για λίγο την Ιταλική ομάδα στη λογική της πρόκρισης, ήρθε πράγματι από την συγκεκριμένη, αδύναμη πλευρά.

Ωστόσο ο ρυθμός της Μπαρσελόνα στο δεύτερο ημίχρονο, που αυτή η Μίλαν δεν μπορεί ποτέ να βγάλει η ίδια, ούτε και να αντιμετωπίσει, δεν υπήρχε η παραμικρή πιθανότητα να μην τη στείλει στον ημιτελικό. Μία ομάδα που έχει την πολυτέλεια να παίρνει τέτοια πρόκριση με κορυφαίο τον αμυντικό της δεξιάς πλευράς. (Εάν ποτέ πιστέψει κάποιος πως η αγωνιστική ετυμολογία του Ντάνι Άλβες είναι αυτή. Αμηντικός…).

Εάν ωστόσο η ΟΥΕΦΑ θέλει πράγματι τον τελικό των τελικών στο Μόναχο, με το ζευγάρι Μπαρσελόνα- Ρεάλ Μαδρίτης, ας κρατήσει τα προσχήματα. Τα οποία αφορούν στον ουσία και όχι στον τύπο. Γιατί δεύτερο πέναλτι που δίνει ο Κάϊπερς στη Μπαρσελόνα πράγματι είναι το αποτέλεσμα του αντικανονικού μαρκαρίσματος, όμως εάν αποφασίσουμε πως όλα τα τραβήγματα που μεσολαβούν εντός περιοχής έως την εκτέλεση κάθε στημένου θα σφυρίζονται, τότε ο πίνακας της στατιστικής στο τέλος θα μετράει τα πέναλτι κάθε ομάδας και με ποσοστά!

Προς αποφυγήν των λανθασμένων εντυπώσεων πάντως, η διαιτησία εκτίθεται απλώς. Όπως συμβαίνει πολλές δεκαετίες με διαφορετικές αφορμές. Τη Μπαρσελόνα δεν τη σπρώχνει κανείς άλλος εκτός από τα δικά της πόδια. Περισσότερες από 500 οι εύστοχες πάσες της στο φινάλε, σ ένα ματς, με κατοχή 60%. Προημιτελικός Champions League, ήταν αυτός και το ποσοστό μεγάλο.

Λεπτομέρεια προς διόρθωση! Τα πιτσιρίκια της Βαρκελώνης έχουν κακομάθει και σε κάθε σφύριγμα του ρέφερι φωνάζουν. Η μεγαλύτερη ευθύνη για τον Γκουαρντιόλα δεν είναι πλέον να τους μάθει πώς να παίζουν, αλλά να τους ενημερώσει- υπενθυμίσει πως ορίζεται από την κλάση τους να φέρονται.

Ο «παππούς» μπροστά τους Κλάρενς Ζέεντορφ, ίσως στην τελευταία του- λόγω ηλικίας- παράσταση στη διοργάνωση, δεν φώναξε ποτέ σε ολόκληρη τεράστια καριέρα σε κανέναν διαιτητή. Με τα τρία μετάλλια του πρωταθλητή Ευρώπης να φιγουράρουν στη βιτρίνα του σπιτιού του. Ούτε ένα, ούτε δύο…

Πηγή: pamesports.gr

Champions League Μπαρτσελόνα Μίλαν