Ο ιταλικός Τύπος έβγαλε το καπέλο του στον Ολυμπιακό εκφράζοντας την ανησυχία του για το ποιος θα καταφέρει ν’… ακινητοποιήσει τον «ξυλουργό», στα νιάτα του, από την Καζαμπλάνκα, Αγιούμπ Ελ Καμπί. Τον Μαροκινό πρώτο σκόρερ της διοργάνωσης, που με 10 γκολ στο Conference (από τα οποία, τα 5 με την Άστον Βίλα) κι άλλα 3 στο Europa League ξεπέρασε τα 30 γκολ του Λάγιος Ντέταρι σε μία σεζόν οδηγώντας τους «ερυθρόλευκους» σ’ έναν ιστορικό, ευρωπαϊκό τελικό. Τώρα είναι, όμως που αρχίζουν τα δύσκολα…

Γιατί στη μόλις, 3χρονη ύπαρξη του Conference League η «La Viola» έγινε η πρώτη ομάδα που θα παίξει σε δεύτερο συνεχόμενο τελικό του θεσμού, μετά την περυσινή ψυχρολουσία στην Πράγα: όπου προετοιμαζόταν για την παράταση, αλλά στο 94’ δέχτηκε από τον Μπόουεν τη μαχαιριά που τελικά έστεψε πρωταθλήτρια την Ουέστ Χαμ.  Έχει, λοιπόν ένα πολύ σοβαρό κίνητρο να μην την ξαναπατήσει. Πέρα από το γεγονός ότι το τελευταίο της Κύπελλο (Ιταλίας) το είχε κατακτήσει πριν από 23 χρόνια. Μετά χρεοκόπησε, υποβιβάστηκε έως και τη Δ’ εθνική (την ιταλική C2), με κάποιο τέχνασμα που είχε να κάνει με «ιστορικές, αθλητικές αξίες» γλίτωσε τη Γ’ και προβιβάστηκε απευθείας στη Serie B και από το 2003-’04 παραμένει, ως σταθερή δύναμη στη Serie A.

 

 Από την άλλη, τα κίνητρα του Ολυμπιακού είναι πολλά περισσότερα: να γίνει η πρώτη ελληνική ομάδα που θα σηκώσει ένα ευρωπαϊκό τρόπαιο. Μάλιστα, σε μία Αθήνα που, στο παρελθόν είχε φέρει γούρι δύο φορές στους Ιταλούς. Όπως τη Μίλαν, πρωταθλήτρια Ευρώπης το ’94, με τη Μπαρτσελόνα και το 2007, με τη Λίβερπουλ, αμφότερες στο «Ολυμπιακό Στάδιο». Από κίνητρα, λοιπόν άλλο τίποτα, είναι όμως προφανές ότι δεν αρκούν.

 Για την Gazzetta dello Sport ο Ολυμπιακός έκανε μεγάλη χάρη στη Φιορεντίνα που έβγαλε από τη μέση έναν τόσο ενοχλητικό αντίπαλο σαν την Άστον Βίλλα. Αλλά θα πρέπει να προσέξει ιδιαίτερα δύο ανθρώπους: τον Μαροκινό «Killer» της. Και, κυρίως τον Ισπανό προπονητή της, που κατέκτησε το περυσινό Europa League από τον πάγκο της Σεβίλλης, με αντίπαλο τη Ρόμα του Ζοσέ Μουρίνιο που, άσχετο, αλλά προ διετίας είχε σηκώσει (1-0 τη Φέγιενοορντ), στα Τίρανα το πρώτο Conference της Ιστορίας. Εάν όμως η Φιορεντίνα φοβάται, και δικαίως, τόσο τον Ελ Καμπί, όσο τον Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ, αλήθεια τι να προσέξει αντίστοιχα ο Ολυμπιακός; Επίσης τον προπονητή της, συν έξι, με εφτά ακόμη αντίστοιχους «Killers»: τον Νζολά, από την Ανγκόλα, τους Αργεντινούς Νίκο Γκονζάλες και Μπελτράν, τον Γάλλο-Κονγκολέζο Ικονέ, τον Τσέχο Μπάρακ, τον Ιταλό Μπελόττι.  

 

 Στα δύο χρόνια παραμονής του στον πάγκο της, ο 46χρονος Βιντσέντσο Ιταλιάνο (που, ειρωνεία της τύχης μεταφράζεται ως… Ιταλός), όχι απλά κατάφερε να δώσει στη Φιορεντίνα μία συγκεκριμένη, άκρως επιθετικογενή, λόγω του αυστηρού 4-3-3 φυσιογνωμία, αλλά παράλληλα να χτίσει μία ομάδα που εκμεταλλεύεται τα άκρα διατηρώντας μία συμπαγή αρμονία στο κέντρο της. Μία ομάδα, ιδιαίτερα επικίνδυνη στις στημένες φάσεις, όπως τα φάουλ με τους «σπεσιαλίστες» Μποναβεντούρα και Γκονζάλες, μ’ ένα επιπλέον πλεονέκτημα τη σωματική δύναμη, των Νζολά, Ικονέ, Μπελτράν, στις ατομικές κόντρες. Μοναδική αχίλλειος πτέρνα, οι συχνές αμυντικές αμνησίες από τους, όποιους 4 θα έπρεπε να προστατέψουν περισσότερο τον πολύ σταθερό Τερρατσάνο.

 Επιπλέον ο Ιταλιάνο, που πιθανότατα θ’ ανανεώσει την παραμονή του στη Φλωρεντία μόνο σε περίπτωση τελικού θριάμβου, μ’ εξαίρεση την περυσινή ψυχρολουσία από την Ουέστ Χαμ, στην καριέρα του έχει κερδίσει τα περισσότερα «ξερά» νοκ- άουτ παιχνίδια, ανεβάζοντας κατά καιρούς την Αρζινιάνο στην 4η κατηγορία, την Τράπανι στην 3η, την Λα Σπέτσια στη Serie B, ενώ με τη Φιορεντίνα έχει ήδη έναν τελικό Κυπέλλου Ιταλίας, έναν ημιτελικό Σούπερ- Καπ και δύο Conference.

 

 Η πορεία της μέχρι την «Opap Arena» δεν ήταν πάντα στρωμένη με ροδοπέταλα: Ράπιντ Βιέννης (0-1, 2-0), Γκενκ (2-2, 2-1), Φερεντσβάρος (2-2, 1-1), Κβικαρίτσκι (6-0, 1-0), Μακάμπι Χάιφα (3-4, 1-1), Βικτόρια Πλζεν (0-0, 2-0), Μπριζ (3-2,1-1). Γι’ αυτό και για τη Φιορεντίνα, μία ομάδα που έχει κατακτήσει μόλις δύο φορές το Campionato, το ’56 και το ’69, συν έξι Κύπελλα, το φετινό ραντεβού της 29ης Μαίου ίσως πράγματι να είναι το σημαντικότερο της Ιστορίας της. Μίας, ευρωπαϊκής Ιστορίας που είχε ξεκινήσει με το δεξί: με την κατάκτηση του 1ου Κυπέλλου Κυπελλούχων όλων των εποχών (το ’60-’61, 0-2 στη Γλασκόβη, 2-1 στη Φλωρεντία με τη Ρέιντζερς). Την επόμενη χρονιά έπαιξε και σε 2ο συνεχόμενο τελικό Κυπελλούχων, χάνοντας από την Ατλέτικο Μαδρίτης (1-1 στην παράταση, πριν εφευρεθούν τα πέναλτι, τον Μάιο στη Γλασκόβη και ήττα με 3-0, τον Σεπτέμβριο στη Στουτγκάρδη). Ενώ στο palmares της αναγράφεται και μία συμμετοχή σε τελικό του Κυπέλλου Uefa ’90, επίσης χαμένου από τη Γιουβέντους, 3-1 στο Τορίνο και 0-0 στο Αβελίνο.

 Τι να περιμένει, λοιπόν ο Ολυμπιακός; Τίποτα ή και τα πάντα. Το βέβαιο είναι να την αντιμετωπίσει χωρίς κανένα φόβο, αλλά οπωσδήποτε με απεριόριστο σεβασμό.    

Βιντσέντσο Ιταλιάνο Ελ Καμπί Φιορεντίνα Ολυμπιακός