Εχασε πολύ χρόνο ο Παναθηναϊκός με τον Ζεσουάλδο. Πάρα πολύ. Φαίνεται τώρα, αλλά ήταν πολλοί εκείνοι που εκτιμούσαν ότι το διαζύγιο θα έπρεπε για το καλό του Παναθηναϊκού να έχει δρομολογηθεί στο «δίδυμο» Πανθρακικός – Μάριμπορ, όταν δεν ήταν λίγοι και εντός της ομάδας και στον κύκλο του Γιάννη Αλαφούζου που τον συμβούλευαν να τολμήσει την αλλαγή. Χωρίς να κρίνουν και να αξιολογούν μόνο από τα αποτελέσματα, αλλά κυρίως από τη δουλειά στην Παιανία και την εικόνα της ομάδας. Δεν τον κακίζω τον Αλαφούζο, είχε κάνει μια στρατηγική επιλογή και την υποστήριξε μέχρι εκεί που… δεν έπαιρνε. Μα η βελτίωση στο ηθικό, στην ατμόσφαιρα, στον τρόπο παιχνιδιού θα μπορούσε να έχει έρθει νωρίτερα για τους Πράσινους.

Όχι, δεν θα διεκδικούσαν το πρωτάθλημα. Μα δεν θα ωθούσαν τους φίλους τους να αλλάζουν κανάλι. Να βλέπουν, να διαβάζουν και να ακούν ότι σχεδόν σε κάθε ματς κορυφαίος παίκτης της ομάδας είναι ο τερματοφύλακάς της. Να ακούν «συγγνώμη» από τους παίκτες και βάσιμες, μα σε τελική ανάλυση αχρείαστες από ένα σημείο και έπειτα αιτιάσεις από τον Ζεσουάλδο. Για τους τραυματισμούς, τις απουσίες, τη χαμένη αυτοπεποίθηση, τα οικονομικά προβλήματα, τη δυσκολία προσαρμογής των μεταγραφών, τον καιρό, τον ΣΥΡΙΖΑ, τον Σαμαρά, την τρόικα και τα… υπερατλαντικά ταξίδια του συμπαθούς Κώστα Μπαρμπαρούση για τα ματς της Νέας Ζηλανδίας (το έχει πει ΚΑΙ αυτό!).

Διαβάστε το υπόλοιπο άρθρο στο gazzetta.gr
 

Απόψεις Europa League Ποδόσφαιρο Παναθηναϊκός SPORTS