Φαβορί και οι τρεις

Kαι ο Παναθηναϊκός και ο Αστέρας Τρίπολης, και φυσικά ο ΠΑΟΚ, μοιάζουν να βρίσκονται σε καλύτερη κατάσταση σήμερα από ό,τι την πρώτη αγωνιστική του Γιουρόπα Λιγκ. Δεν είναι παράξενο. Και οι τρεις ομάδες έχουν μπει σιγά-σιγά σε μια σειρά - έστω κι αν η πρόοδός τους είναι αρκετά διαφορετική.

ΠΑΟ
Ο Παναθηναϊκός πάει στο Εστορίλ έχοντας κάποιες πολύ σημαντικές απώλειες: αν δεν παίξει και ο Λαγός (με δεδομένη την απουσία του Μέντες), ο Αναστασίου θα πρέπει να ψαχτεί για να καλύψει το κενό τους δεδομένου ότι τρίτος καθαρός κόφτης δεν υπάρχει. Υποθέτω πως θα παίξει κόφτης ο Πράνιτς ή ο Δώνης: κανείς από τους δύο δεν το κάνει με κέφι, αλλά τουλάχιστον ο μικρός τρέχει όσο μπορεί. Πέρα πάντως από αυτό το σημαντικό πρόβλημα ο ΠΑΟ είναι καλύτερα από ό,τι πριν τον αγώνα με την Ντιναμό Μόσχας στη Λεωφόρο. Η επίθεσή του κινείται καλύτερα και ο Ατζαγκούν και ο Ντίνας βοηθάνε πολύ στο να μη φαίνεται το κενό του Μπεργκ, όχι παίζοντας στη θέση του Σουηδού, αλλά βοηθώντας την επίθεση να γίνει λειτουργική με διαφορετικό τρόπο. Ο ΠΑΟ γεμίζει λιγότερο, παίζει με πιο κοντινές πάσες, κρατά πιο σίγουρα την μπάλα και ίσως γι αυτό απέκτησε και μεγαλύτερη αμυντική συνοχή. Αυτά κόντρα στην Εστορίλ θα του χρειάζονταν ακόμα κι αν υπήρχε ο Μπεργκ και ήταν σε φόρμα.

ΠΑΟΚ
Για τη βελτίωση του ΠΑΟΚ δεν χρειάζονται πολλά λόγια: μόνο τυφλοί δεν τη βλέπουν. Οι καλές εμφανίσεις του Κατσικά στην άμυνα έδωσαν στην ομάδα μια επιπλέον λύση στο πρόβλημα των στημένων φάσεων: ο Κατσικάς δίνει και ύψος και όγκο. Ο Σκόνδρας και ο Ρατς κάνουν εξαιρετική δουλειά στα πλάγια κι ο Αναστασιάδης βρήκε στο πρόσωπο του Τζανδάρη έναν εσωτερικό μέσο που είναι θέμα χρόνου να φτάσει στην Εθνική. Η τρεχαλατζίδικη μεσαία γραμμή βοηθά τους επιθετικούς να κινούνται χωρίς τον φόβο ότι κάθε τους χαμένη μπαλιά θα έχει ως αποτέλεσμα μια αντεπίθεση: Περέιρα, Μακ, Σαλπιγγίδης και Αθανασιάδης αρχίζουν να συνεργάζονται όλο και καλύτερα: ο ΠΑΟΚ φέτος πατάει περιοχή συχνά με πέντε παίκτες, αφού και ο Ρατς και ο Σκόνδρας ανεβαίνουν. Η Γκινγκάμπ, ομάδα σφικτή και σκληρή, όπως όλες οι επαρχιώτικες γαλλικές ομάδες είναι μια καλή ευκαιρία για να δούμε κι εμείς κι ο Αναστασιάδης πώς θα αντιδράσει ο ΠΑΟΚ στο πρέσινγκ: μέχρι τώρα τα καλά του ματς ήταν στην Τούμπα κόντρα σε ομάδες στατικές και φοβισμένες.

Αστέρας
Καλύτερα μου μοιάζει και ο Αστέρας σήμερα. Πριν να πάει στην Τουρκία να παίξει με την Μπεσίκτας στην ομάδα του Βεργέτη έβλεπα τα σημάδια μιας πρώτης κόπωσης: δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Αστέρας άρχισε προετοιμασία νωρίς τον Ιούλιο κι έχει παίξει ήδη πάνω από 10 ματς, ενώ μόλις μπήκε ο Οκτώβριος. Στην πραγματικότητα δεν ήταν κόπωση, αλλά μια πτώση στην απόδοση που είχε να κάνει με απουσίες κάποιων βασικών και ίσως και με μια κάποια χαλάρωση που ήρθε μετά την πρόκριση κόντρα στη Μάιντς. Για τον Αστέρα δεν ήταν απλό να αντικαταστήσει τον Ντε Μπλάσις πόσω μάλλον με τραυματία κι ακόμα εκτός παιχνιδιών τον Μπαντιμπανγκά. Επίσης δεν ήταν απλή υπόθεση η αντικατάσταση του Κουρμπέλη, που δεν θα παίξει και εναντίον της Παρτίζαν, ενώ παρά την προσπάθεια και τη γενναιοψυχία του Μουλόπουλου όταν λείπει από την ομάδα ο Γκοϊάν, αυτό φαίνεται. Κάποιες τέτοιες απουσίες θα υπάρξουν και σήμερα, αλλά υπάρχει και μια διαφορά: η ομάδα έχει μάθει να παίζει χωρίς αυτούς τους μικρούς ή μεγάλους ηγέτες της. Ο Αστέρας μπαίνει σιγά-σιγά σε μια φάση ρονταρίσματος: κέρδισε τον Πλατανιά χωρίς να είναι καλύτερος και με τον Ρόλε εκτός παιχνιδιού, παίρνει γκολ από τους αναπληρωματικούς του και με την ενσωμάτωση του «παλιού» Σανκαρέ και του «νέου» τερματοφύλακα Κοσίτσκι απέκτησε και μια καλύτερη άμυνα. Κυρίως ξαναέχει σε φόρμα τον Ουσέρο. Αυτός απόψε μπορεί να κάνει τη διαφορά.

Απόψε
Η Εστορίλ έχει ενθουσιασμό, αλλά είναι τσαπατσούλα. Η Γκινγκάμπ είναι μια σκληρή επαρχιώτικη ομάδα χωρίς μεγάλη ποιότητα. Η Παρτίζαν πορεύεται με όπλο την άμυνα, αλλά δεν είναι καλύτερη από τη Μάιντς ή την Μπεσίκτας. Απόψε πολλά εξαρτιόνται από την ικανότητα των δικών μας.

Λίγη υπομονή
Κάθε φορά που χάνει ένα ματς η Μπαρτσελόνα πολλοί βιάζονται να της κάνουν το μνημόσυνο. «Το ποδόσφαιρό της, βασισμένο στην κατοχή της μπάλας και τις πολλές πάσες πέθανε». «Η άμυνά της είναι χάλια και χωρίς άμυνα δεν πας πουθενά». «Την έχουν μάθει πλέον όλοι και θα πρέπει ν αλλάξει κ.λπ.»: τα λένε πολλοί αυτά και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Εγώ πάλι λέω να κάνουμε υπομονή και να περιμένουμε τον Σουάρες: όταν ο Ουρουγουανός ενσωματωθεί, μπορεί να τρίβουμε τα μάτια μας.

Βέβαια την Μπαρτσελόνα της πενταετίας 2007-2012 δύσκολα θα την ξαναδούμε. Ο Γκουαρντιόλα είναι πλέον στο Μόναχο κι όποιος τον αντικατέστησε απλά προσπαθεί να τον αντιγράψει: το ίδιο κάνει κι ο Λουίς Ενρίκε. Ο Αμπιντάλ είναι στον Ολυμπιακό, ο Τουρέ στη Μάντσεστερ Σίτι και ο Πικέ κάνει παιδιά με τη Σακίρα κι έχει ανακαλύψει άλλες χαρές στη ζωή: ενίοτε παίζει και μπάλα. Ο Πουγιόλ σταμάτησε, ο Βίγια είναι στην Αμερική: όποιοι μπήκαν στη θέση τους είναι καλοί και ακριβοί, αλλά δεν ήρθαν από τη Μασία. Πολλοί από αυτούς που έχουν μείνει έχουν γράψει πολλά χιλιόμετρα: ο Τσάβι πάει για το αντίο, ο Μασκεράνο, ο Ινιέστα, ο Μπουσκέτς, ο Αλβες μοιάζουν να έχουν αφήσει πίσω τις καλύτερες μέρες κι ας μην είναι ούτε 30 χρονών. Κι ο Μέσι; Πάλι όλα κρίνονται από την απόδοσή του, που όμως δεν είναι όσο σταθερή ήταν κάποτε. Στο «Παρκ ντε Πρενς» στο α ημίχρονο τρόμαζε τους παίκτες της Παρί όταν σήκωνε το κεφάλι και πλησίαζε. Στο δεύτερο ημίχρονο όταν ο Ματουιντί (κυρίως) και ο Νταβίντ Λουίζ τού περιόρισαν τους χώρους κάθισε: και μαζί του και η Μπαρτσελόνα.

Δεν είναι πρόβλημα παιχνιδιού, είναι πρόβλημα ανθρώπων. Και η ελπίδα των «μπλαουγκράνα» δεν είναι η βελτίωση του παιχνιδιού, αλλά η προσθήκη μιας προσωπικότητας. Χρειάζεται ένας τρελός, που τον λένε Σουάρες

Επειγόντως
Θέλω να δώσω μια συμβουλή στον φίλο μου τον κυρ-Γιάννη τον Ματζουράκη, στον οποίο όλα πάνε ωραία αυτό τον καιρό. Οταν η διοίκηση θα του ζητήσει τι ενισχύσεις θέλει για την ομάδα τον Ιανουάριο, πριν ζητήσει οποιονδήποτε παίκτη να ζητήσει να προσλάβουν έναν-δυο καλούς μασέρ. Οι παίκτες της Καλλονής διαμαρτύρονται γιατί σήμερα υπάρχει ένας μασέρ για εικοσιπέντε παίκτες! Το καταλαβαίνω ότι δεν είναι το πιο εύκολο να βρεις ειδικούς στη Μυτιλήνη, αλλά κάτι πρέπει να γίνει. Γιατί οι ευτυχισμένοι παίκτες κάνουν ευτυχισμένο και τον προπονητή