Μπορεί ως το 60΄ ο Παναθηναϊκός να υπολειπόταν σε όλα (και να πάσχιζε να κρατήσει τη διαφορά του σκορ στο ένα γκολ εις βάρος του), ωστόσο, η είσοδος του Καρέλη πρώτα και του Πέτριτς κατόπιν, σε συνδυασμό με την αλλαγή της διάταξης σε 4-4(ρόμβος)-2 από 4-3-2-1 δεν έφερε απλώς την ισοφάριση, αλλά κόντεψε να δώσει και τη νίκη ακόμα!

Οι αναιμικοί «πράσινοι» με τις δύο ολοκληρωμένες επιθέσεις σε μια ώρα, έβγαλαν επτά (!) στο επόμενο ημίωρο, θα μπορούσαν να ισοφαρίσουν νωρίτερα αν καταλογιζόταν το υπέρ τους πέναλτι (στον Ατζαγκούν) κι όσο «άδειαζαν» οι Ολλανδοί, τόσο ξεθάρρευαν και ζητούσαν περισσότερα οι «τριφυλλοφόροι».

Η κατάληξη του συγκεκριμένου αγώνα μας επανέφερε μνήμες από τον Παναθηναϊκό του παρελθόντος. Θύμισες που είχαν ξεχαστεί λόγω των αποκαρδιωτικών εμφανίσεων στα δύο προηγούμενα ματς των ομίλων (ανάκατα και με τους αγώνες της Super League). Παράλληλα δε και με την προχθεσινή επικράτηση του Ολυμπιακού επί της Γιουβέντους, φτιάχνουν ένα ακόμα πιο αισιόδοξο (ως προς την ψυχολογία των ομάδων) κλίμα εν όψει του ντέρμπι μεθαύριο βράδυ

Ως εδώ, όμως, τα καλά νέα. Διότι ο ΠΑΟΚ, που θεωρητικά μπορούσε, έμεινε στα απολύτως ρηχά στην Τούμπα. Υπήρχε σοβαρή διαφορά ποιότητας με τη Φιορεντίνα (των πολλών αναπληρωματικών!), τόση ώστε να «προσγειωθεί» ιδιαίτερα η άκρατη ευφορία που επικρατούσε πριν από τη σέντρα. Καλό για τον Αναστασιάδη, προκειμένου να επέλθει επιπλέον συγκέντρωση των ποδοσφαιριστών του (και επίγνωση των ικανοτήτων τους) στο πρωτάθλημα, κακό για το κλαμπ που πέρσι επιχείρησε να ανέβει ένα σκαλοπάτι στην ευρωπαϊκή κλίμακα.

Για τον Αστέρα, μετά απ' όσα θαυμαστά -για το επίπεδό του- έχει καταφέρει από τα μέσα Ιουλίου, δεν μπορεί να ειπωθεί κακή κουβέντα. Και δεν (θα) μπορούσε απέναντι σε μια (σοβαρή) Τότεναμ, και θα ερχόταν κάποτε η ώρα (όταν υπάρχουν χαώδεις διαφορές σε οποιαδήποτε σύγκριση) που η απειρία θα σε «παρασύρει» σε «πεντάρα», ακόμα κι αν η απόδοσή σου αδικείται από τέτοιου εύρους ήττα.

Πηγή: sentragoal.gr