"Αν περιμένετε εξήγηση από εμένα, θα σας απογοητεύσω. Το να εξηγήσω τι συνέβη απόψε θα σημαίνει πως υπήρχε λογική ή τακτική πίσω απ’το αποτέλεσμα, αλλά δεν νομίζω ότι συνέβη τίποτα απ’τα δύο. Χάσαμε τον έλεγχο μετά το 2-3. Ήταν παράξενο, σαν να σταματήσαμε να πιστεύουμε στους εαυτούς μας. Πάψαμε να τολμάμε να επιτεθούμε, επικεντρωθήκαμε στην άμυνα και κάθε φίλαθλος μέσα στο γήπεδο ήξερε πως θα έρθει ένα τυχερό χτύπημα ακριβώς στο τέλος. Ήταν σαν να ήταν γραφτό να γίνει".

"Μπορούσες να το νοιώσεις"

Αυτά δήλωσε ο Τόμας Τούχελ μετά το Λίβερπουλ-Ντόρτμουντ 4-3. Θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει απλώς τις τρεις διάσημες λέξεις του Φέργκιουσον μετά τον τελικό της Βαρκελώνης: "Ποδόσφαιρο, καταραμένη κόλαση".

Άνθρωποι ανά τον κόσμο ξοδεύουν εκατοντάδες ώρες αναλύοντας το ποδόσφαιρο. Όχι μόνο αυτοί που δουλεύουν στις ομάδες, αλλά και έξω απ’αυτές: δημοσιογράφοι, τακτικοί αναλυτές, στατιστικολόγοι, σχολιαστές. Επαγγελματίες ή μη, παθιάζονται με την ανάλυση του δημοφιλέστερου παιχνιδιού στον πλανήτη.

Και μια φορά στο τόσο, έρχεται το ίδιο το παιχνίδι να τους πει "μην ψάχνετε εξηγήσεις, ήταν γραφτό, ήταν καταραμένη κόλαση". "Όταν βάλαμε το δεύτερο όλοι είδαν ότι κάτι άλλαξε μέσα στο γήπεδο", είπε ο Κλοπ. "Μπορούσες να το ακούσεις, να το νοιώσεις, να το μυρίσεις".

Άυλα πράγματα, μη χειροπιαστά, μεταφυσικά. Έξω από τακτικές, διατάξεις, αλλαγές, τεχνικά προσόντα, συστήματα, αγωνιστικές φιλοσοφίες, προπόνηση. Αυτά είναι για τα οποία μ’αρέσει να μιλάμε γιατί αυτά εξηγούνται, χρησιμεύουν στην κατανόηση του πιο χαοτικού παιχνιδιού στον κόσμο.

ΤΩΡΑ ΤΙ ΝΑ ΠΕΙΣ;

Τώρα τι να πεις για το Λίβερπουλ-Ντόρμουντ; Ότι άλλαξε το ματς ο Τζο Άλεν, που ήταν εκπληκτικός και στη Γερμανία και πριν απ’αυτά τα ματς δεν υπήρχε άνθρωπος που να τον θέλει και του χρόνου στο Άνφιλντ; Ότι βρήκε η Λίβερπουλ δύο γκολ από στημένες φάσεις, ενώ εδώ και δύο χρόνια οι φίλοι της γκρινιάζουν πως δεν σκοράρουν ποτέ έτσι;

Ότι πέτυχε το τρίτο γκολ ο Σακό, που είχε να σκοράρει 69 αγώνες και το τέταρτο ο Λόβρεν που είχε να βρει δίχτυα 57 ματς; Ότι έγινε ήρωας ο Κροάτης που πέρσι έχασε το πέναλτι που απέκλεισε τη Λίβερπουλ απ’την ίδια διοργάνωση; Ότι η Ντόρτμουντ έχασε μετά από αήττητο σερί 20 αγώνων σε όλες τις διοργανώσεις και αυτή ήταν η πρώτη της ήττα το 2016;

Ότι μιλάμε για μια ομάδα τουλάχιστον μια κλάση ανώτερη απ’τη φετινή Λίβερπουλ, που αν οι δυο τους έπαιζαν 10 αγώνες σε ουδέτερο γήπεδο οι Κόκκινοι θα κέρδιζαν μάξιμουμ δύο;

Όλα αυτά συνέβησαν σε μισή ώρα και τελικά φάνηκαν και φυσιολογικά. "Όλοι ήξεραν ότι θα συμβεί", είπε ο Τούχελ. Γιατί είναι η Λίβερπουλ, θα πει κάποιος, είναι το Άνφιλντ. Φανέλα, ιστορία, ατμόσφαιρα, θαύμα.

ΤΑ ΒΡΑΔΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕ

Ναι, μπορεί. Κατά τη διάρκεια του αγώνα ήμουν στο στούντιο με τον Τσάρλυ. Κι όταν έγινε το 3-3 και η Λίβερπουλ ήθελε πλέον ένα γκολ με πολύ χρόνο στη διάθεσή της, δεν θυμήθηκα τα βράδια που το έχει καταφέρει. Δεν μου ήρθε στο μυαλό η Σεντ Ετιέν το 1977, ο Ολυμπιακός το 2005, ούτε ο τελικός της Κωνσταντινούπολης, η Άρσεναλ το 2007, τα διπλά σε Καμπ Νόου και Μπερναμπέου. Θυμήθηκα τα βράδια που η Λίβερπουλ προσπάθησε ξανά το αδύνατο και δεν τα κατάφερε.

Το 2009 είχε χάσει 1-3 απ’την Τσέλσι στο Άνφιλντ στον πρώτο προημιτελικό του Champions League. Με 1-3 πρώτο αγώνα στην έδρα σου όχι δεν περνάς, δεν προσπαθείς καν. Η Λίβερπουλ προηγήθηκε 0-2 στο Λονδίνο, βρέθηκε να χάνει 3-2 και το έκανε 3-4 στο 83’. Ήθελε ένα γκολ ακόμα, δεν το βρήκε, δεν τα κατάφερε. Το 2013 στους 16 του Europa League έχασε έξω 2-0 απ’την Ζενίτ και βρέθηκε να χάνει 0-1 στο Άνφλιντ. Ήθελε τέσσερα γκολ για να περάσει, πέτυχε μόνο τρία, δεν τα κατάφερε.

ΑΝ ΠΙΣΤΕΨΕΙΣ ΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΙΚΑΙΩΘΕΙΣ

Δεν συμβαίνει πάντα. Δεν μπορεί να συμβαίνει πάντα. Για όσες φορές τα κατάφερε μπορώ να θυμηθώ άλλες τόσες που απέτυχε. Όμως, αν τις αθροίσεις, είναι πολλές αυτές οι φορές που προσπάθησε. Που κυνήγησε το αδύνατο για να το δει ξαφνικά να γίνεται δυνατό και να γεννηθούν έτσι οι θρύλοι.

Το Άνφιλντ, οι ευρωπαϊκές βραδιές που αυτό το γήπεδο λιώνει το ατσάλι, η φανέλα που στην Ευρώπη μπορεί να αναστήσει και νεκρούς, ο κόσμος που μπαίνει πίσω απ’την ομάδα και τη σπρώχνει πάνω στον αντίπαλο μέχρι να τον ισοπεδώσει, μέχρι να πει "ήταν γραφτό" γιατί δεν έχει τι άλλο να πει.

Δεν συμβαίνει επειδή υπάρχει ο θρύλος. Συμβαίνει επειδή τον γνωρίζεις και πείθεις τον εαυτό σου να προσπαθήσει ξανά. Ακόμα κι αν δεν ήσουν αυτός που πέτυχε το παλιό θαύμα. Δεν έχει σημασία. Ξέρεις πως έγινε κι αυτό σε κάνει να πιστεύεις πως μπορεί να γίνει ξανά.

Αν προσπαθήσεις. Αν δεν εγκαταλείψεις. Που ξέρεις, μπορεί και να δικαιωθείς. Ειδικά αν μέσα σου πιστέψεις πως πρέπει να δικαιωθείς. "Ο Κλοπ μας είπε να βγούμε στο δεύτερο ημίχρονο και να φτιάξουμε στιγμές που θα διηγηθούμε στα παιδιά μας, στα εγγόνια μας", είπε ο Οριζί, που στα 20 του θα μπορούσε να είναι παιδί του Κλοπ.

Σιγά το θαύμα

Τρία γκολ σε ένα ημίχρονο κόντρα στον Ολυμπιακό. Τρία γκολ σε έξι λεπτά κόντρα στη Μίλαν. Τρία γκολ σε λιγότερο από μισή ώρα κόντρα στην Ντόρτμουντ. Ναι, γιατί όχι; Σιγά το θαύμα. Σιγά το αδύνατο. Σιγά το κατόρθωμα.

Ξημερώνει 15η Απριλίου. Πριν από 27 χρόνια 96 φίλοι της Λίβερπουλ ταξίδεψαν στο Σέφιλντ για να δουν την ομάδα τους στον ημιτελικό Κυπέλλου κόντρα στη Νότιγχαμ. Δεν γύρισαν ποτέ πίσω.

Για περισσότερα από 20 χρόνια οι συγγενείς και οι φίλοι τους δεν έπρεπε μόνο να ξεπεράσουν τον τραγικό θάνατό τους. Ήταν αναγκασμένοι εκτός απ’το θρήνο να υποστούν το μαρτύριο της αδικίας. Ήταν υποχρεωμένοι να αποδεχθούν το ψέμα, τη συνωμοσία που έλεγε πως οι ίδιοι οι νεκροί ήταν υπεύθυνοι για το θάνατό τους, πως οι οπαδοί ήταν αυτοί που προκάλεσαν την τραγωδία και μετά λήστευαν τους νεκρούς και κατουρούσαν τους αστυνομικούς.

ΔΕΝ ΤΟ ΑΠΟΔΕΧΘΗΚΑΝ, ΔΕΝ ΣΤΑΜΑΤΗΣΑΝ

Τρία γκολ; Μισή ώρα; Θαύμα; Αδύνατο; Καρδιά; Πάθος; Πίστη; Ένα τίποτα. Λέξεις κενές μπροστά στην αιωνιότητα των δεκαετιών πόνου και αδικίας. Ένα τίποτα μπροστά στο κουράγιο που χρειάζεται για να μην το βάζεις κάτω για τόσα χρόνια, όταν απέναντί σου δεν έχεις αμυντικούς, αλλά το ίδιο το κράτος που κατασκεύασε το ψέμα και κάθε φορά που ζητούσες δικαίωση σου έλεγε "τέλος, αποδέξου το, συνέβη αυτό που εμείς λέμε ο,τι συνέβη".

Δεν το αποδέχθηκαν. Δεν σταμάτησαν. Δεν εγκατέλειψαν. Προσπάθησαν. Συνέχισαν. Πίστεψαν πως μπορεί και να δικαιωθούν. Πίστεψαν πως πρέπει να δικαιωθούν. Μετά από 23 χρόνια έμαθαν την αλήθεια, το ψέμα κατέρρευσε. Τέσσερα χρόνια από τότε και ακόμα συνεχίζουν τη μάχη για δικαιοσύνη, με την αλήθεια πια στο πλευρό τους.

15 ΑΠΡΙΛΙΟΥ: WALK ON

Πως το είπε ο Σιμεόνε προχθές; "Δεν είναι μόνο το ποδόσφαιρο, είναι η ζωή". Αυτό. Καμία ανάλυση, καμία τακτική, αλλά ταυτόχρονα καμία πίστη σε θαύματα που γίνονται έτσι, απλά, "επειδή είναι γραφτό, επειδή η φανέλα, το γήπεδο". Τίποτα δεν είναι γραφτό. Κάποιες φορές γίνεται, κάποιες όχι. Εσύ οφείλεις να προσπαθείς, να μη σταματάς, μέσα κι έξω απ’το χορτάρι. Ο,τι κι αν γράφει το ταμπλό.

Το δίδαγμα του Λίβερπουλ-Ντόρτμουντ 4-3 και της 15ης Απριλίου 1989-2016 είναι ένα. Walk on.

Πηγή: contra.gr

Ντόρτμουντ Europa League Λίβερπουλ Ποδόσφαιρο SPORTS