Το κάλεσμα από το ακουστικό του τηλεφώνου, δεν ήταν από κανέναν άλλο, παρά από τον εμπορικό διευθυντή της TNC, Θέμη Γκιόκα. Η χροιά της φωνής του «πρόδιδε» ότι το νέο ήταν καλό. Η «γεύση» που αναδυόταν από την έκφραση του προσώπου του μου έδινε την ίδια εντύπωση, καθότι τα γραφεία μας «βλέπονται», οπότε τέλειωσα γρήγορα τη δουλειά και με δυο βήματα καθόμουν απέναντί του.

«Φεύγεις για Στοκχόλμη, με μια Amstel στο χέρι» μου λέει. «Και που να μπούμε στις μεγάλες ζέστες…» σκέφτομαι (όχι πολύ φωναχτά), αλλά επειδή ο καλός ωτακουστής συνήθως κάτι κερδίζει, μου έριξε το χαρμόσυνο. «Η Αθηναϊκή Ζυθοποιϊα, ένας από τους μεγαλύτερους παίκτες της αγοράς, με Heineken, Amstel κι ένα σωρό άλλα brands, σε βάζει στο παιχνίδι. Πας στον μεγάλο τελικό του Europa. Θα ζήσεις από μέσα το Mάντσεστερ Γιουνάιτεντ-Αξιαξ. Θέλεις;» με ρωτάει και ήδη έχω πάρει θέση… στη γηπεδάρα που λέγεται Friends Arena.

Το διήμερο 24-25 Μαϊου είναι μαγικό, λέω μέσα μου. Ταξίδι στο βορρά, σε άλλο κόσμο, σε ξένα μέρη, σε άγνωστες νοοτροπίες. Τι καλύτερο από το να εμπλουτίσεις τις γνώσεις σου με μια διαφορετική από τη δική μας κουλτούρα, να φωτογραφήσεις με τα μάτια σου νέες εικόνες και να τις κρατήσεις για πάντα στο σκληρό δίσκο του μυαλού σου.

Η άφιξη στο Ελευθέριος Βενιζέλος έγινε νωρίς-νωρίς, στις 7 το πρωί. Καφεδάκι, κουβεντούλα από ποδόσφαιρο μέχρι είδη μπύρας με τους συνταξιδιώτες συναδέλφους και τον Mάνο από την «Αθηναϊκή Ζυθοποιϊα», και η ώρα πέρασε. Περνάμε τον έλεγχο, επιβιβαζόμαστε μαζί με κάτι παλαβούς Έλληνες που φοράνε τη φανέλα της Γιουνάιτεντ και το A-320 της Aegean απογειώθηκε γύρω στις 9.20.

Το ταξίδι ευχάριστο, το πλήρωμα ευγενέστατο και πριν προλάβεις να πατήσεις το… κουμπάκι, οι αεροσυνοδοί ήταν από πάνω σου με ένα γλυκό χαμόγελο να ακούσουν την παραξενιά σου.

Ο δίπλα κοιμάται, ο διαγώνιος μπροστά έχει ανοίξει εφημερίδα, καμιά δεκαριά συνταξιδιώτες είναι όρθιοι στο διάδρομο για να ξεπιαστούν και χοροπηδάνε την ώρα των αναταράξεων, οι κοπέλες πάνω-κάτω για να εξυπηρετήσουν, οι κινητήρες του αεροσκάφους στο φουλ κι ένα αεροπλάνο που περνάει… παραδίπλα, σου δίνει την αίσθηση της ταχύτητας που πετάς. Πέριξ των… 800 χλμ/ώρα γράφει το manual με τα τεχνικά χαρακτηριστικά του «εργαλείου».

Στη Στοκχόλμη φτάσαμε γύρω στη 1 ώρα Ελλάδας, 12 τοπική. Πόλη; Πανέμορφη. Βόλτα και ξενάγηση; Αξέχαστα. Βασιλική αύρα, φινέτσα από… old money και οργάνωση παντού, εφάμιλλη της… Amstel που έχει τα πάντα στην εντέλεια και μας τιμά με την πρόσκλησή της κάθε λεπτό, με κάθε λεπτομέρεια που έχει σκεφτεί και προβλέψει.

Τελικά το σλόγκαν της μπύρας δεν είναι καθόλου τυχαίο. Η μπύρα είναι… εδώ, λέει ο συμπαθέστατος παππούς στα εγγόνια του, δείχνοντας την περιοχή του μυαλού. Τελικά όλα εκεί είναι…

Το λεωφορείο γυρίζει στην πόλη. Και τι δε βλέπουμε... Πλακόστρωτα, κτίρια που σου κόβουν την ανάσα, κλασικά και σκαλιστά, ζωγραφιστά κανονικά, δρόμους που ντρέπεσαι να πατήσεις. Καθαριότητα και οδηγική παιδεία; Αλλού…

Τα στιγμιότυπα γεμίζουν τον εγκέφαλο, οι φωτογραφίες το κινητό, οι στιγμές γίνονται εμπειρία. Όλο αυτό, σιγά-σιγά αλλά απολαυστικά σε πλημμυρίζει από ικανοποίηση, όπως η πλούσια σε αρώματα Amstel που γεύεσαι σ’ ένα ψιλόλιγνο ποτήρι.

Το ταξίδι συνεχίζεται…

Amstel Άγιαξ Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ Europa League Ποδόσφαιρο SPORTS