Ο λάθος τρόπος

Το (μόνο) αξιοπερίεργο σ' αυτό το σετ των αγώνων του Παναθηναϊκού με τους Δανούς ήταν η below par εικόνα της Οντένσε εκεί. Ξέραμε, εκ των προτέρων, πως πρόκειται για τη μικρή Κοπεγχάγη. Η οποία (μεγάλη) Κοπεγχάγη, πέρυσι στον όμιλο τον Παναθηναϊκό τον έβαλε κάτω, μέσα-έξω, με χαρακτηριστική άνεση.

Με τη μικρή τώρα συνεπώς, βάσει και του δικού της σοβαρού δείγματος απ' τον περσινό όμιλο στο Γιουρόπα Λιγκ, ήταν εύλογο ότι προμηνύονταν δυσκολίες. Πολύ υψηλότερες από εκείνες που (δεν) αντιμετώπισε το Τριφύλλι την περασμένη εβδομάδα. Τις βρήκε μπροστά του όμως, εδώ. Οι ομάδες της Δανίας, παραδοσιακά, βολεύονται να παίζουν εκτός έδρας. Η Οντένσε συνεπώς, τρόπον τινά, "αποκατέστησε" την πραγματικότητα. Ο Παναθηναϊκός αποκάλυψε την τρέχουσα δική του πραγματικότητα.

Αργά ή γρήγορα, για εφέτος ο Παναθηναϊκός θα κατέληγε στο Γιουρόπα Λιγκ. Αλλ' αν ετούτο συνέβαινε μέσω των πλέι-οφ του Τσάμπιονς Λιγκ, θα ήταν μία βελούδινη κατάληξη. Ετσι όπως συνέβη, είναι μία προσγείωση με αναταράξεις. Με κραδασμούς στον περίγυρο της ομάδας, στην αυτοεκτίμηση της ομάδας, στο (ήδη χειμαζόμενο) ταμείο της ομάδας. Αλλά δεν είναι το ταμείο...που φταίει, αυτό καθαυτό. Η Οντένσε δεν διαχειρίζεται δα, να πεις, τόσο ανθηρό μπάτζετ. Ούτε διαθέτει πιο ακριβούς, ή έστω πιο πεπειραμένους, ποδοσφαιριστές.

Το ταμείο φταίει, όταν έχεις μάθει ότι αυτός, με τα λεφτά, είναι ο μοναδικός τρόπος. Υπάρχει, στο ποδόσφαιρο, και ο άλλος. Με τη δουλειά. Αυτόν τον τρόπο, ωστόσο, εμείς δεν τον ξέρουμε. Ομάδες όπως η Οντένσε, χώρες όπως η Δανία, τον ξέρουν. Εμείς ξέρουμε, μονάχα, τα λεφτά. Τα οποία στο κάτω-κάτω, αν ανατρέξουμε στην προηγούμενη διετία όπου στον Παναθηναϊκό τα είχαν με τη σέσουλα, πάλι τότε δεν έφεραν καμιά διεθνή ευημερία. Τη μία χρονιά, αποκλείστηκαν (πριν τους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, κι αργότερα) απ' τη Σταντάρ με δύο ήττες. Την επόμενη δε, που μπήκαν απευθείας σε όμιλο Τσάμπιονς Λιγκ, μέτρησαν δύο πόντους και 2-13 γκολ. Το γνωστό ιστορικό χαμηλό.

Η Οντένσε έβγαλε, στην Αθήνα, μία ακράδαντη αίσθηση σκοπού. Εντελώς συνειδητά, πέρασε μπροστά και δοκίμασε να σκοράρει (αν μπείτε στον κόπο να θυμηθείτε τι σέντρα έκαναν) στα οκτώ...δευτερόλεπτα. Αυτό ήταν σημάδι. Ευρωστίας και αυτοπεποίθησης. Προειδοποίηση.

Δεν ήταν, έπειτα, παράξενο ότι με τέτοια αυτοπεποίθηση ό,τι δοκίμασαν τους έπιασε. Οι κόντρες, τα σουτ, η κάθε μικρή λεπτομέρεια που κάνει τη μεγάλη διαφορά ανάμεσα στο γκολ και στο μη-γκολ. Το ειρωνικό είναι ότι ο Παναθηναϊκός έχασε τον έλεγχο των πραγμάτων, σαν την άμμο που ξεγλιστρά μες απ' τις χούφτες, στο διάστημα της καλύτερης λειτουργίας του.

Τότε που, ξεκινώντας απ' τον τραυματισμό του Μαρίνου, έμοιαζε να σώθηκε. Διότι, εξαιτίας αυτού του τραυματισμού ή με αφορμή αυτόν τον τραυματισμό, αναγκάστηκε να φέρει στο γήπεδο ένα φορ περιοχής που να 'ναι σαφής και ευδιάκριτη επιθετική αναφορά (Τοτσέ), ο δε Νίνης πήγε στα δεξιά όπου φαινόταν πολύ πιο άνετος απ' όσο μέσα αριστερά στο 4-1-4-1.

Ο ανασχηματισμός έδωσε καρπό. Ο Ισπανός είναι αρκετά αργός, αρκετά άτεχνος, αλλά με όλα τα καλά του "περιοχίστα". Νιώθει τα 16 μέτρα, φυσικό χώρο του. Εχει, από μνήμης, τις συγκεκριμένες κινήσεις μέσα στο κουτί. Κι ο Λέτο βρήκε στον Τοτσέ τον πόλο, να κάνει τα ένα-δύο που δεν ήταν εκεί για να τα κάνει, στο πρώτο εικοσάλεπτο σαν σέντερ-φορ, ο Κλέιτον.

Η σκέψη του Ζεσουάλντο Φερέιρα, να ξεκινήσει με τον Κλέιτον αιχμή, στη θεωρία ήταν μια χαρά. Και, σίγουρα, δεν ήταν καινό δαιμόνιο. Το κάνουν πολλοί. Κάποτε στο Καραϊσκάκη, ο Γκομίς έμεινε στον πάγκο κι έπαιξε αιχμή (α λα Κλέιτον) ο Ιλάν, ο Αντζας με τον Αβραάμ δεν ήξεραν ποιόν και καταπού να μαρκάρουν, κι η Σεντ-Ετιέν έκανε γάμο με τα έξοδα πληρωμένα. Μη το...ξεφτιλίσουμε ανατρέχοντας στον Τότι της Ρόμα του Σπαλέτι, αλλά γενικώς ο τύπος του ευκίνητου ψευτοεννιαριού που μπορεί και να οπισθοχωρεί, που βοηθά να μένει η μπάλα κάτω, να παίζονται οι σπόντες και να γίνονται οι διεισδύσεις, είναι συνταγή. Προσφέρεται, π.χ. αντί ενός Πετρόπουλου που θα φυλακιζόταν ανάμεσα στους γερούς στόπερ, ιδίως όταν υπερασπίζεσαι σκορ. Οταν δεν έχεις να πολιορκήσεις. Ενα εννιαμισάρι-αέρας.

Το λάθος του Πορτογάλου κόουτς ήταν στην πράξη. Γιατί είναι άλλο ο τύπος-Κλέιτον και άλλο αυτός εδώ, ο συγκεκριμένος, Κλέιτον. Ενας ψεύτικος παίκτης. Σύντομα πάντως, με το 0-1 και με τον τραυματισμό του Μαρίνου, έγινε η επανόρθωση. Ο Παναθηναϊκός ανέτρεψε την κατάσταση, την έφερε σε λογαριασμό. Αλλ' όταν μετά ξαναβρήκε τα δύσκολα μπροστά του, σ' εκείνο το ντελικάτο διάστημα όπου δεν ήλθε το 3-1 αλλ' ήλθε το 2-2, τότε ο Ζεσουάλντο Φερέιρα λάθεψε...και στη θεωρία και στην πράξη.

Η ιδέα με τους δύο δίδυμους περιοχίστες (κι ένα χαφ μείον) ήταν, ευθύς εξαρχής, μια κακή ιδέα. Πρόδωσε πανικό και τούρλα αντί για υπομονή και ηρεμία, ενώ ακόμη ήθελε, όχι μισό λεπτό, μισό ημίχρονο. Διόλου ανεξήγητα, έκτοτε ο Παναθηναϊκός ξαναπάτησε περιοχή Δανών στο 90'+5'. Ο,τι απείλησε μετά το 2-2, ήταν μονάχα με σουτ απέξω. Η μπάλα, μ' ένα χαφ λιγότερο, δεν έφτασε ποτέ στους φορ. Ακόμη και απέξω δε, το σουτ-υπόδειγμα ήταν του Αντρέασεν.

Πηγή: contra.gr