Πάει μακριά η βαλίτσα

Το λέγαμε και τις προάλλες. Κόλαση και παράδεισος απέχουν ένα τσιγάρο δρόμο στην Ελλάδα και ειδικά στον Παναθηναϊκό, μια ομάδα που την έχουν μάθει να ζει συνεχώς στα άκρα. Τα πάντα τα σκεπάζει το αποτέλεσμα. Αν είναι καλό, όλα τέλεια. Αν είναι άσχημο, ο Θεός να βάλει το χέρι του. Το πώς διαμορφώθηκε αυτό το καλό ή κακό αποτέλεσμα, ουδεμία σημασία έχει. Δοκάρι και μέσα μάγκας, δοκάρι κι έξω μαλάκας. Τόσο απλά και τόσο όμορφα. Όλα τα υπόλοιπα είναι άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε.

Το ματς με την Οντένσε στο ΟΑΚΑ είναι απ' αυτά που βγαίνουν μια φορά στα τόσα χρόνια, γι' αυτό και γράφει ιστορία. Από το Σύνταγμα σούταραν οι Δανοί και έβαζαν γκολ στην Ομόνοια. Ήταν η βραδιά της ζωής τους και σίγουρα θα κάνουν χρόνια να την ξεχάσουν. Δεν έκαναν και πολλά παραπάνω απ' όσα είχε κάνει και ο Παναθηναϊκός στα παιχνίδια με τη Ρόμα, όταν δύο φορές τα γύρισε με μαγικό τρόπο. Είναι φορές που το σύμπαν συνωμοτεί για να κάνει τα δικά του, με τη διαφορά ότι δεν είναι πάντα για καλό σου. Κάποιες στιγμές θα πληρωθείς και θα γελάς. Θα 'ρθει η ώρα όμως που θα πληρώσεις εσύ και θα γελάνε κάποιοι άλλοι. Δεν είναι νόμος μόνο της ζωής αυτό. Είναι και του ποδοσφαίρου.

Ματς - αναλαμπές είναι εύκολο να τα κρίνεις. Κι ακόμα πιο εύκολο να βρεις τους φταίχτες. Η βιομηχανία κατασκευής ενόχων, άλλωστε, λειτουργεί ασταμάτητα εδώ και πολλά χρόνια στον Παναθηναϊκό. Τίποτα δεν κοστίζει να τεντώνεις το δάκτυλο για να δείξεις τους ένοχους της κάθε άσχημης βραδιάς και η αλήθεια είναι πως δεν πρέπει να υπάρχει στο κόσμο άλλη ομάδα που ο περίγυρός της να είναι τόσο πολύ εθισμένος σ' αυτό το ανθρωποφάγο χόμπι. Αν ξέρετε κάποια άλλη, ευχαρίστως να την ονοματίσετε για να τη μάθει και η αφεντιά μου.

Χίλια πράγματα, καλά και κακά, θα μπορούσα να πω γι' αυτό το ματς αν έπρεπε να το δω αποκομμένο. Αλλά δεν είναι μια κατηγορία από μόνο του κι ας είχαμε σχεδόν 20 χρόνια να δούμε τον Παναθηναϊκό να τρώει τέσσερα εντός έδρας γκολ σε ευρωπαϊκή διοργάνωση. Η αλυσίδα των αποτυχιών είναι πολύ μακριά και ο αγώνας με την Οντένσε δεν ήταν τίποτε περισσότερο από έναν ακόμη κρίκο της. Πάει μακριά αυτή η βαλίτσα, δεν βγήκε τώρα έξω από την πόρτα μας.

Αν δεν το έχετε συνειδητοποιήσει, ο Παναθηναϊκός έχει δέκα συνεχόμενα παιχνίδια στην Ευρώπη χωρίς νίκη. Ούτε ένα ούτε δύο, αλλά δέκα. Η τελευταία φορά που κέρδισε ήταν στη Ρώμη. Από τότε μετρά εφτά ήττες και τρεις ισοπαλίες. Χαμένα από χέρι θα μπορούσε να πει κανείς ότι ήταν μόνο τα δύο ματς με τη Μπαρτσελόνα. Τα άλλα οκτώ ήταν κόντρα σε ομάδες που ο Παναθηναϊκός άλλες εποχές, όχι και τόσο μακρινές, θα τις είχε στείλει αδιάβαστες πολύ πριν γίνει η σέντρα.

Και το κακό δεν είναι μόνο τα αποτελέσματα. Είναι κυρίως η εικόνα της ομάδας, που στα περισσότερα παιχνίδια ήταν αποκαρδιωτική. Τρία γκολ από τη Σταντάρ εντός έδρας και ήττα με κάτω τα χέρια στη Λιέγη. Πέντε γκολ στη Βαρκελώνη και άλλα τρία στο πολύ χαλαρό μέσα. Τρία στην Κοπεγχάγη και άλλα δύο εδώ. Τεσσάρα από την Οντένσε στο ΟΑΚΑ, για να μη βάλουμε στην κουβέντα και τις εντός έδρας τριάρες από τη Γαλατασαράι και την Ατλέτικο Μαδρίτης, που ήλθαν κι αυτές τα τελευταία δύο χρόνια.

Παραείναι πολλά όλα αυτά για να τα προσπεράσει κανείς αβασάνιστα, όταν το μέτρο σύγκρισης άλλων εποχών είναι πολύ ψηλό. Ακόμα και τη μόνη χρονιά στη δεκαετία που η ομάδα δεν έπαιξε στην Ευρώπη μετά τα Χριστούγεννα, της χρονιάς των πεντάρων από τη Μπάρτσα και τη Βέρντερ δηλαδή, τη μία την κέρδισε στο ΟΑΚΑ και από την άλλη πήρε τιμητική ισοπαλία.

Σύμφωνοι, για την εικόνα της ομάδας μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχουν και οι μέτοχοι. Χάθηκαν δύο εξαιρετικοί παίκτες όπως ο Σισέ και ο Ζιλμπέρτο και δεν αντικαταστάθηκαν επάξια. Αλλά μην τρελαθούμε κιόλας. Ακόμα κι έτσι, ο Παναθηναϊκός παραμένει μια πολύ ακριβή ομάδα. Καμία σχέση με τις Σταντάρ, Κοπεγχάγη και Οντένσε σε επίπεδο μπάτζετ, παικτών και εμπειρίας. Δεν δικαιολογείται αυτή η εικόνα ούτε και τα αποτελέσματα. Τι πάει να πει έλειπαν ο Σισέ και ο Ζιλμπέρτο; Δηλαδή πέρυσι που έπαιζαν, το περίφημο 2-13 ποιοι το κατάφεραν; Μόνο ο Μαρίνος με τον Βύντρα;

Το πρόβλημα είναι πολύ πιο σύνθετο απ' όσο οι περισσότεροι θέλουν να πιστεύουν. Το να ρίξεις μια μούντζα στους μετόχους είναι η εύκολη δουλειά, αλλά δεν εξηγεί τα πάντα. Το πρόβλημα είναι κυρίως ποδοσφαιρικό και εκεί πρωτίστως πρέπει να αναζητηθεί η λύση. Και δεν έχει να κάνει μόνο με την ποιότητα κάποιων παικτών, αλλά με τη γενικότερη δομή της ομάδας, τη χημεία και τη φιλοσοφία της.

Έχει χάσει το μέταλλο και την ευρωπαϊκή του ταυτότητα ο Παναθηναϊκός, την κοσμοπολίτικη αύρα που τον συνόδευε κάθε φορά που ερχόταν η ώρα της Ευρώπης. Είναι αφελές να τα ρίχνει όλα κανείς στη φυγή του Σισέ και του Ζιλμπέρτο. Είναι πολύ πρόσφατη η μαχαιριά αυτή και δεν μπορεί να εξηγήσει το μαύρο σερί των οκτώ προηγούμενων αγώνων. Η εξήγηση πρέπει να είναι ποδοσφαιρική, όπως ποδοσφαιρική πρέπει να είναι και η λύση. Όλα τα άλλα είναι επικοινωνιακά κι όπως είπε κι ο Νιόπλιας, αυτά τα γαμημένα τα επικοινωνιακά είναι που μας φάγανε.

Πηγή: leoforos.gr