Το είδαμε κι αυτό. Κάτι πουθενάδες από το Ισραήλ, από αυτούς που γελάγαμε κάθε χρόνο μεσοβδόμαδα όταν έπαιζαν με τον Ολυμπιακό, να κάνουν ρεντίκολο την μοναδική ελληνική ομάδα που δικαιούται (διότι αυτό κανείς δεν θα της το σβήσει ούτε σε δέκα ζωές) να μιλάει για την Ευρώπη, σε ένα βαρέλι που μοιάζει να 'ναι δίχως πάτο.

Ενας Παναθηναϊκός αξιολύπητος και άθλιος, με σημάδια σήψης από τον πρώτο μέτοχο της ομάδας μέχρι τον τελευταίο κηπουρό της Παιανίας να έχει καταντήσει πια του κλότσου και του μπάτσου. Να του κάνει πλάκα ο κάθε πιθανός και απίθανος. Ενας καρπαζοεισπράκτορας, ένας περιφερόμενος θίασος. Είναι πραγματικά για λύπηση.

Και το χειρότερο είναι ότι ΚΑΝΕΙΣ, εκτός από τον κόσμο της ομάδας δεν ασχολείται, ΚΑΝΕΙΣ δεν πονάει, ΚΑΝΕΙΣ δεν αναλαμβάνει την ευθύνη. Συγνώμη για την έκφραση αλλά στα... παπάρια τους οι μέτοχοι γι' αυτό το χάλι που παρουσιάστηκε (και) στο Ισραήλ. Διότι αν τους ένοιαζε θα έκαναν - καιρό τώρα- κάτι να για να μην συμβεί αυτό που μόνο αν είσαι βλάκας δεν μπορείς να προβλέψεις πως θα έρθει. Ίσως όχι τόσο γρήγορα, αλλά δεδομένα θα συνέβαινε. Ο ένας να νομίζει πως εκδικείται τον άλλον και στο φινάλε άπαντες τους οπαδούς της ομάδας. Τους μοναδικούς δηλαδή που πραγματικά πονάνε και που μυρίζομαι πως δεν αργεί η ώρα που θα παίξουν αυτοί μπάλα και θα τους πάρουν όλους στο κυνήγι.

Διαβάστε το υπόλοιπο άρθρο στο gazzetta.gr

Μακάμπι Europa League Ποδόσφαιρο Παναθηναϊκός SPORTS