Η κούρσα είναι εντελώς μονόδρομη

Ο,τι ακριβώς συμβαίνει αυτήν τη στιγμή, μία εβδομάδα πριν από την έναρξη του πρωταθλήματος! Ο Ολυμπιακός εκκινεί από την pole position όχι λόγω του αναφαίρετου δικαιώματος που απέκτησε ως πρωταθλητής κατά την περσινή περίοδο. Βρίσκεται σε αυτήν την προνομιούχο θέση γιατί πολύ απλά κανείς άλλος δεν μπορεί να καταλάβει.

Ακόμα κι αν είναι πρόωρο, ακόμα κι αν αγγίζει τα όρια της ανέξοδης μελλοντολογίας, οι «ερυθρόλευκοι» μπαίνουν στην κούρσα του φετινού τίτλου σαν να είναι οι μόνοι καθοδηγητές της. Και όλα αυτά δίχως να έχουν πατήσει γκάζι ή να έχουν θέλψει με τη μέχρι τώρα παρουσία τους στα φιλικά παιχνίδια που έχουν δώσει. Είναι αυτοί που είναι και σε σύγκριση με αυτούς που έχουν να αντιμετωπίσουν στο πρωτάθλημα μάλλον βρίσκονται αρκετά μακριά.

Το γεγονός και μόνο ότι στον Πειραιά γίνεται έντονη κουβέντα για την απόκτηση ενός αμυντικού χαφ πρώτης γραμμής που θα τους φανεί χρήσιμος για τα ματς στο Τσάμπιονς Λιγκ κάτι δείχνει. Είναι πανθομολογούμενο πως, ακόμα κι αν έμεναν έτσι όπως είναι, σε ελάχιστα ματς των εγχώριων διοργανώσεων θα καλούνταν να παίξουν με δύο κόφτες έτσι ώστε να ψάχνουν τώρα την έξτρα λύση.

Με το «Γ. Καραϊσκάκης» να είναι απαραβίαστο κάστρο και τις μισές και πλέον εξόδους του σχεδόν εξασφαλισμένες λόγω αγωνιστικής ανωτερότητας ο Ολυμπιακός φαίνεται να έχει λύσει όλα τα βασικά του προβλήματα και πλέον κατατρίβεται με το πώς θα λάβει το υπερκέρδος.

Την ίδια στιγμή που ο Παναθηναϊκός ξύνει τις πληγές του πριν καν ξεκινήσει η σεζόν, αδυνατεί να σκεφτεί ένα μέλλον ελάχιστα συννεφιασμένος και δυσκολεύεται να κάνει έστω και μία μεταγραφή ουσίας. Την ίδια στιγμή που η ΑΕΚ και ο ΠΑΟΚ προσδοκούν σε πρόκριση στους ομίλους του Γιουρόπα Λιγκ για να ενδυναμώσουν τα οικονομικά τους και μέσω αυτών να πάρουν ένα-δύο παίκτες (όχι πάντως από το πάνω ράφι).

Τα στρατηγικά πλεονεκτήματα των «ερυθρόλευκων» είναι πολλά και μόνο όποιος είναι τυφλωμένος από οπαδικό πάθος δεν μπορεί να... αναγνώσει. Εχει σταθερή διοίκηση που δεν αμφισβητείται από κανέναν. Ακόμα περισσότερο έχει έναν πρόεδρο (εν προκειμένω τον Βαγγέλη Μαρινάκη) που ασχολείται με το αντικείμενο, δεν προεδρεύει τύποις αλλά μετέχει στην καθημερινή λειτουργία της ομάδας. Και επιπλέον βγάζει χρήματα από την τσέπη του, είναι κύριος του σπιτιού του, το οποίο άλλωστε ο ίδιος αναστύλωσε με το που το ανέλαβε πέρυσι.

Θα μπορούσε να πει κανείς πως για το καλό του Παναθηναϊκού αγωνίζεται νυχθημερόν και ο Δημήτρης Γόντικας, όπως και για εκείνο της ΑΕΚ ο Σταύρος Αδαμίδης. Καμία αντίρρηση. Μόνο που αμφότεροι είναι υπάλληλοι. Λειτουργούν αντ' αυτών.

Καλούνται ως δαιμόνιοι μάνατζερ να καλύψουν κενά και τρύπες που άλλοι έχουν δημιουργήσει και πλέον δεν επιθυμούν να τις κλείσουν. Ακόμα και ο καλύτερος μάνατζερ, όμως, δεν μπορεί να συγκριθεί με τον ιδιοκτήτη που αποφασίζει πόσα θα χαλάσει, πότε θα τα χαλάσει και πώς να κινήσει το καράβι του.

Ο Ολυμπιακός δεν ζητάει χρόνο, δεν επιθυμεί να του δοθεί πίστωση, δεν φαίνεται να χαρίζεται στον εαυτό του αναζητώντας άλλοθι. Δεν το κάνει ούτε σε διοικητικό πεδίο, αλλά σίγουρα ούτε και σε αγωνιστικό. Αλλωστε, το ότι οι Πειραιώτες κινούνται σε ρυθμούς Ερνέστο Βαλβέρδε είναι κάτι παραπάνω από αυταπόδεικτο.

Το τι θα κάνει σε ένα άκρως ανταγωνιστικό επίπεδο, όπως αυτό του Τσάμπιονς Λιγκ, είναι άλλης τάξης θέμα συζήτησης. Εκεί μπορεί όντως να αποδειχθεί μικρό μέγεθος. Ή τουλάχιστον μικρότερο από τους αντιπάλους που θα βρει στον όμιλό του. Μπορεί όμως και όχι. Ετσι και αλλιώς όλα αυτά θα αποδειχθούν στην πορεία. Εδώ όμως μιλάμε για την εντός των τειχών κυριαρχία του, η οποία δεν εδράζεται σε θεωρητική βάση. Δεν είναι μια κατασκευή για την οικονομία της κουβέντας. Είναι μια σκληρή πραγματικότητα για τους διώκτες του, που αντιλαμβάνονται (και ας μην το δηλώνουν ευθαρσώς) πως η κούρσα του φετινού πρωταθλήματος είναι μονόδρομη και οδηγεί στο λιμάνι του Πειραιά.

Πρέπει να συμβούν κάμποσα μη προφανή και αναπάντεχα θέματα για να αλλάξει η πορεία των πραγμάτων. Να μπουν γερά στο κόλπο, φέρ' ειπείν, οι μέτοχοι σε Παναθηναϊκό και ΑΕΚ. Να αποφασίσουν να κοντράρουν τη μονοκρατορία του Μαρινάκη. Να βάλουν γερά το χέρι στην τσέπη και να φέρουν έστω και την ύστατη ώρα παίκτες που θα κάνουν τη διαφορά. Πόσο πιθανή είναι μια τέτοια εξέλιξη; Αγγίζει τα όρια του ονείρου μιας ωραίας θερινής νύχτας, ως εκ τούτου τσάμπα την επικαλούμαστε ως ενδεχόμενο που θα συναντήσουμε στο άμεσο μέλλον.

Φυσικά και δεν πρέπει να πέφτουμε στην παγίδα των χρημάτων, των μπάτζετ και της εύκολης (ίσως και ανέξοδης) σύγκρισης σε οικονομικό επίπεδο. Οι ΠΑΕ είναι επιχειρήσεις, αλλά οι ομάδες όχι. Το ποδόσφαιρο άλλωστε παίζεται με τα πόδια και όχι με τις τσέπες. Ακόμα και εκεί, όμως, ο Ολυμπιακός βρίσκεται κατά τι πιο μπροστά, καθώς έχει μια σταθερή βάση από πέρυσι, πρόσθεσε φέτος κάποια στοιχεία που μπορεί να μην του έχουν βγει όλα, αλλά και πάλι έχει λύσεις που στην Ελλάδα μπορούν να χαρακτηριστούν ελιτίστικες και σίγουρα πάνω από αυτές του μέσου όρου.

Πού μας βγάζει αυτή η συλλογιστική; Στο ότι το πρωτάθλημα αρχίζει να μπατάρει επικίνδυνα. Γιατί ένα πρωτάθλημα που ξεκινάει με έναν ουσιαστικά διεκδικητή και όλους τους υπόλοιπους να ακολουθούν ασθματικά δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ανταγωνιστικό. Βάλτε και όλα τα υπόλοιπα στραβά που υπάρχουν δεξιά και αριστερά που το κάνουν σχεδόν νεφελώδες και αίφνης έχετε μπροστά σας μια μη ελκυστική εικόνα.

Μας περιμένει ένας περίεργος χειμώνας από κάθε άποψη, όπου σίγουρα πολλά θα συμβούν και αρκετά από αυτά θα μας αναγκάσουν να επανακαθορίσουμε αυτά που γνωρίζαμε μέχρι τώρα για το ελληνικό πρωτάθλημα. Το κακό είναι ότι τα περισσότερα από αυτά που μέλλεται να συμβούν δεν μοιάζουν να είναι και πολύ θετικά...

Πηγή: sentragoal.gr