Αντί για χρυσόμαλλο δέρας, κουρέλι!

Οπως λέει και το τραγούδι, «παντού είναι τεκές». Μόνο που ο δικός μας έχει γνώριμο, οικείο ντουμάνι. Το έχουμε συνηθίσει και δεν μας κάνει εντύπωση που βρωμάει και ζέχνει. Βάλτε με το μυαλό σας τις εικόνες και κάντε τη σχετική αντιπαραβολή για να αναδειχτεί πλήρως και με έμφαση η ηχηρή αντίθεση του πράγματος.

Ποια είναι, λοιπόν, η πιο ταιριαστή εικόνα στο ελληνικό ποδόσφαιρο; Οι ελληνικές ομάδες να διατρέχουν τα ευρωπαϊκά γήπεδα δίνοντας αγώνες... παρηγοριάς για το Τσάμπιονς Λιγκ και το Γιουρόπα Λιγκ ή η ηχηρή προσέλευση του περιλάληλου Μάκη Ψωμιάδη στη ΓΑΔΑ; Τι μας ταιριάζει άραγε περισσότερο; Τι προσιδιάζει στη δική μας (ολότελα βαλκανική) ιδιοσυγκρασία; Εν τέλει ποια εικόνα σκιαγραφεί με γλαφυρό τρόπο αυτό που πραγματικά είμαστε; Οχι στη βιτρίνα, γιατί εκεί μια χαρά έχουμε μάθει να φοράμε τα φτιασίδια μας, αλλά μέσα στο... κουκούτσι του πράγματος.

Ο Παναθηναϊκός έφυγε νωρίς νωρίς από τα ευρωπαϊκά ταξίδια (φανταστείτε, ο πλέον ταξιδεμένος και ο έχων την προσωνυμία «πρεσβευτής», που ελάχιστα πλέον το τιμάει). Ούτε που κατάλαβε από πού του ήρθε και από ποιον του ήρθε. Η μια κατραπακιά έφερε την άλλη. Τουτέστιν ταχεία επιστροφή στα πάτρια εδάφη του ελληνικού πρωταθλήματος. Πίσω στα γνωστά και στα ασαφή της «Βγενοπουλιάδας».

Ο Ολυμπιακός εκκίνησε με την όπισθεν στο Τσάμπιονς Λιγκ (φανταστείτε, ο πλέον ανθηρός των ομάδων μας, με πρόεδρο που βάζει λεφτά, που φέτος έκανε πάλι κάμποσες μεταγραφές και με προπονητή που κατά τεκμήριο θεωρείται σοβαρός). Από την πρώτη κιόλας αγωνιστική των ομίλων κάνει σχέδια... αποκλεισμού. Αντε στην καλύτερη να αναζητήσει μια μικρή παράταση στο Γιουρόπα Λιγκ, αλλά και τούτο ελάχιστα εξασφαλισμένο είναι μετά την εντός έδρας ήττα του από τη μετριότατη Μαρσέιγ.

Ο ΠΑΟΚ δεν κατάφερε καν να νικήσει τα... δευτερότριτα της Τότεναμ, που πήγε στη Θεσσαλονίκη για να εκπληρώσει μια συμβατική υποχρέωση που είχε στον εν λόγω θεσμό. Ο Ρέντναπ αποφάσισε να αφήσει την... αφρόκρεμα της ομάδας του στο Λονδίνο για να ξεκουραστεί εν όψει του πολύ δύσκολου αγώνα με τη Λίβερπουλ. Στο κάτω κάτω της γραφής γνωρίζει (ή τέλος πάντων πιστεύει) ότι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο θα προκριθεί. Ο «δικέφαλος», όμως, δεν κατάφερε ούτε αυτή την ευκαιρία να καρπωθεί και να πάρει τρεις βαθμούς. Από ατυχία; Εντάξει, δεκτόν, αλλά αν αγωνιζόταν κόντρα στην πλήρη Τότεναμ, τότε ποιο θα ήταν άραγε το αποτέλεσμα;

Η ΑΕΚ πάλι... Η ΑΕΚ τείνει να επιβεβαιώσει όλους εκείνους που θεωρούν πως τα μόνα που της έχουν απομείνει πλέον είναι το όνομα και το ένδοξο παρελθόν της. Ούτε παρόν ούτε μέλλον υπάρχουν για να σταθεί κανείς και να συζητήσει επί σοβαρής βάσης. Τρώει τέσσερα στις Βρυξέλλες, γίνεται χώμα, βροντοφωνάζει «ευχαριστώ» που ο δείκτης του σκορ δεν ανέβηκε περισσότερο και έγινε κοινώς «ρόμπα» με όσα συνέβησαν εξωαγωνιστικά. Ο ένας να ρίχνει το φταίξιμο στον άλλον, ο Μανωλάς να το παίζει... κουτσαβάκι (όπως πριν από καιρό τον είχε κάνει και ο Μάκος) και η διοίκηση να είναι χωμένη στο σπασμένο της όστρακο.

Εν ολίγοις και μόλις ακροθιγώς αυτά είναι τα πεπραγμένα των εκπροσώπων μας ανά την Εσπερία, μόλις την πρώτη αγωνιστική των εξόδων τους από τα ταπεινά σύνορα της ημετέρας. Σε πιάνει τρόμος στην ιδέα τι θα κάνουν στη συνέχεια, πώς θα καταφέρουν (αν τα καταφέρουν τελικώς) να γλιτώσουν διασυρμούς και ηχηρές ήττες. Επίσης, σε κάνουν να διερωτάσαι με ποιον τρόπο θα ορθοποδήσουν, τουλάχιστον σε σημείο να φανούν ελάχιστα (έστω) ανταγωνιστικές σε ευρωπαϊκό πεδίο.

Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Οταν αντιμετωπίζεις τα ευρωπαϊκά παιχνίδια ως μια καλή αρπαχτή για να βγάλεις τη χρονιά, όταν το μέγιστο κίνητρο που έχεις είναι να βγεις στην Ευρώπη για να τα... τσεπώσεις, τότε το χρυσόμαλλο δέρας γίνεται κουρέλι και δεν μπορεί να σε σκεπάσει. Καλά είναι τα χρήματα, δεν λέω, και όλες οι ομάδες ανά την ήπειρο τα έχουν ανάγκη, αλλά -διάβολε- δεν τα βάζουν ως αναγκαία και ικανή συνθήκη για να αγωνιστούν σε μια ευρωπαϊκή διοργάνωση.

Φτάνεις στο σημείο να πιστέψεις πως οι αγώνες γίνονται παρεμπιπτόντως. Κάλλιστα θα μπορούσαν οι ομάδες μας να ζητήσουν προκαταβολικά τα χρήματά τους και εν συνεχεία οι αντίπαλοί τους να παίζουν ερήμην. Η προοπτική μιας καλής πορείας μοιάζει τόσο μακρινή όσο και ένας πλανήτης του ηλιακού συστήματος.

Ο,τι συμβαίνει είναι καθρέφτης της εσωτερικής ποδοσφαιρικής νεωτερικότητας που προτάσσει το «παντί τρόπω», τη στρεψοδικία, τη δόλια συναλλαγή. Ο Βαγγέλης Μαρινάκης προσφάτως ζήτησε να μην χτυπάμε το ποδόσφαιρο και να το βοηθήσουμε να προχωρήσει. Δεν είναι λάθος η σκέψη του. Καθόλου λάθος. Οτι είναι στα κάτω του, χωμένο μέσα σε λάσπες και σε βρωμόνερα δεν του δίνεις μια ακόμα για να πέσει στο βυθό. Μήπως, όμως, αυτό το αίτημα θα έπρεπε να το απευθύνει πρώτα προς εκείνους που διαφεντεύουν το ποδόσφαιρο και εν συνεχεία στους... κακούς δημοσιογράφους και στους... κακούς σκεπτικιστές της εξέδρας;

Εδώ και καιρό έχει χαθεί η έξωθεν καλή μαρτυρία αυτού που ονομάζουμε ποδόσφαιρο στην Ελλάδα. Κουτσές αγωνιστικές στο πρωτάθλημα, ακόμα χειρότερα κουτσό πρωτάθλημα, δικαστικοί αγώνες, παράγοντες να πηγαίνουν με... βραχιολάκια μέχρι τη ΓΑΔΑ, ογκώδεις φάκελοι σε εισαγγελείς και «παρα-εισαγγελείς» με υποθέσεις σκοτεινές, δυσώδεις, παράνομες. Οταν όλα αυτά δεν είναι αποκύημα φαντασίας ή ρεσιτάλ ηθοποιίας σε ένα κακοπαιγμένο έργο, αλλά σκληρή καθημερινή πραγματικότητα, τότε για ποια «συμμαχία» υπέρ του ποδοσφαίρου μπορεί κανείς να μιλήσει; Να κλείσουμε τα μάτια; Να βουλώσουμε τα αυτιά; Να πούμε ότι δεν μας φτύνουν, αλλά απλώς έπιασε ψιλή βροχούλα; Αυτό θέλουμε; Αντί για κάθαρση, υπεκφυγή; Αντί για απονομή δικαιοσύνης, συχωροχάρτια;

Ακόμα και αν όλα αυτά συμβούν σε εξωαγωνιστική επίπεδο, μέσα στο γήπεδο η αλήθεια είναι απτή, κυνική και δεν επιδέχεται ψιμύθια για να μας φανεί ωραιότερη απ' ό,τι πραγματικά είναι. Αυτό που βλέπουμε, αυτό είμαστε: μικροί, ταπεινοί, καταφρονεμένοι, αλλά και λίγο πονηρούληδες. Δεν μας νοιάζει ότι μας πήραν χαμπάρι, αρκεί να μην το μάθει ο γείτονας...

Πηγή: Goal