Το θυμαμαι πολυ έντονα στην πτήση της επιστροφής απ τη Μόσχα καθισμένος στη θέση 22c του αεροσκάφους της ΑΕGEAN που φερνει την αποστολή του Ολυμπιακου στην Αθήνα.Και θαρρω ότι θα το θυμαμαι για...παντα απο δω και πέρα.Ήταν το 87´ του αγώνα στο Λουζνίκι.Όρθιος προσπαθώ να μιλήσω με ο,τι έχει απομείνει μέσα μου για να τελειώσουμε τη μετάδοση στον REAL FM. Προσπαθω να κουνησω τα πόδια μου. Με τίποτε. Προσπαθω να καταλάβω γιατί δε μπορώ ν αναπνευσω.

Έχουν κλείσει και η μύτη και η φωνή μου.Ανάσα μηδέν. Πανικός και μια περίεργη αίσθηση κλειστοφοβιας για δευτερόλεπτα. Κι όμως. Για να δείτε τι διεστραμμενος είμαι αντι να σκεφτώ πως μπορω να...ξεφυγω απ τη "μέγγενη" της απίστευτης αίσθησης....μου προκύπτει απορία: Μα πως στο διάολο τα καταφέρνουν αυτοί περίεργοι τύποι και τρέχουν πάνω κάτω για παραπάνω απο μιάμιση ώρα με τις μηχανές τους στο φουλ;;; Πως;;;;

Κοιτάζω τρεις θέσεις μπροστά τον Ραφικ Τζεμπούρ να συνομιλεί στα γαλλικα με τον Νίκο Μπάρδη,διευθύνοντα σύμβουλο της ΕΥΔΑΠ και...άρρωστο οπαδο του Ολυμπιακου που ακολουθεί πολλές φορές την ομάδα στο εξωτερικό."Ευκαιρία είναι" σκέπτομαι.Σηκωνομαι αμέσως και τους πλησιαζω. "Τι έγινε ρε φίλε;"ρωτάω τον πιο αγαπημένο "τρομοκράτη"των Ολυμπιακών."έχω τρομερή περιέργεια να μάθω πως τα καταφερνατε με τις αναπνοες σας." Ο Τζεμπούρ με κοιτάζει κουνώντας το κεφάλι πάνω κάτω σε στυλ" τι να του λέω τώρα αυτουνού για το τι τραβηξαμε".Του εξιστορω τη δική μου....περιπέτεια και τον πείθω να μου μιλήσει για τη δική του:

"Φίλε αστα.Αυτο το πράγμα δε μου χει ξανατυχει ποτέ και πιστεύω ότι δε θα μου ξανατυχει .Δε μπορω να σου δώσω να καταλάβεις πως νοιωθαμε εκει μέσα..."Παρακολουθώ τη διήγηση του σχεδόν με κομμένη την ανάσα καθώς θυμαμαι τα δικά μου...κρυοπαγηματα."Ένα θα σου πω.Κάποια στιγμη αισθάνθηκα ότι δε μπορούσα να λυγισω καθόλου τα δάχτυλα των ποδιών μου.Με τίποτε. Η ανάσα μου ήταν δύσκολη και παγωμένη. Με το ζόρι έβγαινε.""

-Αυτο το πράγμα δηλαδή σε κουραζε παρα πολυ έσπευσα να συμπερανω.

Ο Τζεμπούρ με διόρθωσε όμως:"Πρέπει να καταλαβεις κάτι ρε φίλε! Δεν ήταν θέμα τόσο της κούρασης. Ήταν ότι ένοιωθες πως ενώ είχες τη διάθεση να πας προς τη μπάλα,να κυνηγήσεις μια φάση,να πρεσαρεις λίγο μπροστά....ένοιωθες ότι κάποιος σου τραβάει τη δύναμη απο μέσα σου!!Ότι θέλεις αλλα δε μπορείς.Τρομερό πράγμα,δεν το χω ξανανοιωσει."

Το βλέμμα του φεύγει απ το δικό μου και πηγαίνει σ αυτο του διπλανού και συνομιλητή του,του κ.Μπάρδη.Τον κοιτάζει έντονα και του λέει στα Γαλλικά:"Καταλαβαίνετε τώρα γιατί σας έλεγα πόσο μεγάλη είναι αυτη η νίκη;Γιατί καταφεραμε και την πήραμε κάτω απ αυτές τις συνθήκες!! Γι αυτο ήταν μεγάλη και γι αυτο θα τη θυμαμαι για παντα."

Πόσο δίκιο ειχε...Πόσο τον ενοιωσα και πως μου έλυσε την απορία μου γι το πως τα κατάφεραν εκει μέσα στην...αρένα της Μόσχας. Και -σε τελική ανάλυση-πόσο μεγαλύτερο δίκιο είχε ο Βαλβερδε. Που...μυριστηκε τον κίνδυνο κι έσπευσε να πει στους ποδοσφαιριστές του στο ξενοδοχείο:"Εδώ δεν ήρθαμε να μιλάμε για τον καιρο!! Ήρθαμε για να παίξουμε μπάλα. Και μονο τη μπάλα πρέπει να σκεπτόμαστε. Τη μπάλα,την προσπάθεια μας και πως θα νικήσουμε".

Ο Ολυμπιακός πήγε στους -15,έπαιξε και νίκησε. Και γι αυτο πρέπει να ναι υπερήφανος.Γιατί απέδειξε ότι πέρα απο συστηματα και τακτικές αυτο που μετράει είναι το "θέλω. "Είναι η δυναμη του χαρακτήρα και ο τρόπος που θα βρεις να...νικήσεις τον καιρο,να νικήσεις την αδυναμία ,να νικήσεις το μυαλό σου το ίδιο τελικά... Και να φύγεις ζωντανός και θριαμβευτης περνώντας απ τον εφιάλτη...στην ευτυχία της καταψυξης...

Πηγή: pamesports.gr

Τζιμπούρ Europa League Ολυμπιακός