Κακά τα ψέματα και πέραν του -κατά τα φαινόμενα- θετικού αποτελέσματος, ο ΠΑΟΚ στην Ιταλία κέρδισε μόνο στην εξέδρα, όπου οι οπαδοί του έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην ψυχολογία του αγώνα, αλλά όχι και στην τελική έκβασή του.

Απέναντι σε μια ομάδα που έπαιζε ...εκτός έδρας στην έδρα της και αγωνιζόταν χωρίς τον φυσικό της ηγέτη (ο Ντι Νατάλε είναι για την Ουντινέζε σχεδόν ό,τι για τον ΠΑΟΚ ο Πάμπλο Γκαρσία, με τη διαφορά ότι αυτός σκοράρει κιόλας), ο ΠΑΟΚ έπαιξε με τη σωστή τακτική για να μη χάσει, αλλά και για να μην κερδίσει. Έπαιξε όπως έπρεπε για να κινδυνέψει όσο λιγότερο γινόταν (και αφού γλίτωσε το σοκ στα πρώτα λεπτά όταν η μπάλα «σφύριζε», η τακτική του βγήκε), αλλά δεν ζήτησε σχεδόν τίποτα από το ματς, καθώς η απειλή του ήταν μόνο το «βρωμοπόδαρο» του Φωτάκη, που πάλεψε να βάλει γκολ ...από τη σέντρα σε δυο-τρεις περιπτώσεις.

Έτερον ουδέν. Ο ΠΑΟΚ έπαιξε άμυνα, με τον Γκαρσία περισσότερο τρίτο σέντερ μπακ παρά οργανωτή, με τον Γεωργιάδη να μαζεύει τις τρικυμίες του -τσαμπουκά και ταλαντούχου, αλλά άπειρου για τέτοια ματς- Σταφυλίδη, τον Σαλπιγγίδη επίσης περισσότερο σε ρόλο μπακ και τον Κλάους ...επιπλέον χαφ, σε ρόλο Φωτάκη, επειδή ο Φωτάκης γύρναγε να γίνει Γκαρσία κι επειδή ο Γκαρσία παραγύρναγε για να γίνει Κοντρέρας.

Διαβάστε το υπόλοιπο άρθρο στο gazzetta.gr

Γνώμες LIFE Europa League Ποδόσφαιρο Superleague ΠΑΟΚ SPORTS