Για χαβαλέ στην Πάτρα…

Οι παίκτες των περισσότερων ελληνικών ομάδων είναι με την δικαιολογία στο στόμα. Έτοιμο το έχουν το άλλοθι. Άλλος είναι απλήρωτος και γι’ αυτό δεν έχει όρεξη, άλλος αδικείται, άλλος δεν έχει κίνητρα επειδή δεν παίζει Ευρώπη να φανεί, άλλος είναι άπειρος και τον ρίξανε στα βαθιά και πάει λέγοντας.

Οι παίκτες του Ολυμπιακού, όμως, τι πρόβλημα έχουν; Οι πιο καλοπληρωμένοι στην Ελλάδα είναι. Κάθε πρώτη του μηνός πέφτει το παραδάκι. Και γερό, μάλιστα. Πλουσιοπάροχο. Το ρόστερ; Φουλ είναι για να μην κουράζονται οι ίδιοι και οι ίδιοι με συνεχόμενα παιχνίδια. Στα ώπα – ώπα τους έχουν όλοι, λοιπόν. Τίποτα δεν τους λείπει.

Να δει λίγη μπαλίτσα

Και τι ζητάνε από τους ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού; Να παίξουν δυο δράμια μπάλα. Το πρωτάθλημα, άλλωστε, ήταν σίγουρο πριν ξεκινήσει. Χωρίς ανταγωνισμό παίζει ο Ολυμπιακός. Δίχως αντίπαλο. Πώς να το χάσει; Άρα, ο κόσμος του Ολυμπιακού περιμένει να δει λίγη μπαλίτσα. Την βλέπει, όμως;

Στο πρωτάθλημα, λοιπόν, είναι ζήτημα αν ο Ολυμπιακός έχει κάνει ως τώρα τρία – τέσσερα πραγματικά καλά παιχνίδια. Να παίξει μπάλα, ρε παιδί μου. Να φύγει ο κόσμος γεμάτος. Να πει «χόρτασα ποδόσφαιρο».

Δεν πήρε ντέρμπι

Και δεν είναι μόνο αυτό. Ντέρμπι ουσιαστικά δεν έχει πάρει ακόμα ο Ολυμπιακός. Με τον Παναθηναϊκό έφερε «Χ» και παραλίγο να χάσει. Με τον ΠΑΟΚ ισοφαρίστηκε. Και με τον Άρη πήρε ισοπαλία. Μόνο την ΑΕΚ νίκησε, αλλά η φετινή ΑΕΚ είναι τελευταία στην βαθμολογία εδώ και τόσο καιρό.

Στην Ευρώπη

Και στην Ευρώπη ούτε κρύο, ούτε ζέστη. Όταν έρχεσαι τρίτος, δηλαδή, ούτε επιτυχία θεωρείται, ούτε αποτυχία. Κάπου στην μέση είναι η ιστορία. Έκανε, λοιπόν, και κάποια καλά ματς στο τσάμπιονς λιγκ ο Ολυμπιακός, όμως δεν προκρίθηκε και θα συνεχίσει στο γιουρόπα. Βασικά, πάντως, ό,τι μπάλα έχει παίξει ως τώρα, σε δυο – τρία ματς του τσάμπιονς λιγκ ήτανε.

Μήνυμα από Ζαρντίμ

Πάει, λοιπόν, ο Ζαρντίμ και περνάει στην Πάτρα το μήνυμα προς τους παίκτες ότι «εγώ το παιχνίδι με την Παναχαϊκή το αντιμετωπίζω σοβαρά». Και πως το έδειξε αυτός ο Πορτογάλος; Από την ενδεκάδα. Δεν έβαλε ρεζέρβες. Οι περισσότεροι είναι ενδεκαδάτοι. Ο Μασάντο, ο Κοντρέρας, ο Χολέμπας, ο Γκρέκο, ο Φουστέρ, ο Μήτρογλου θεωρούνται βασικοί. Ακόμα, όμως, και οι υπόλοιποι, με εξαίρεση τον Φετφατζίδη, παίζουν αρκετά συχνά.

Ούτε, βέβαια, είναι θέμα προπονητή τέτοια ματς. Είναι ζήτημα διάθεσης παικτών. Και μόνο. Να μην κάνουν αγγαρεία, δηλαδή.

Τέσσερα λάθη, ένα γκολ

Και μπαίνει μέσα ο Ολυμπιακός και με το καλημέρα δείχνει ότι έχει πάει για χαβαλέ στην Πάτρα. Στην πρώτη φάση που έκανε η Παναχαϊκή, πλάκωσαν όλοι τις γκάφες. Ο Κοντρέρας, μετά ο Χολέμπας, ύστερα ο Παπάζογλου και στο τέλος ο Μέγιερι. Ο ένας έκανε μεγαλύτερο λάθος από τον άλλον κι έγινε το 1-0.

Και μετά; Μια από τα ίδια. Έκανε τέσσερις, πέντε φάσεις ο Ολυμπιακός, όμως η Παναχαϊκή έπαιζε με δέκα από το α’ ημίχρονο. Μιλάμε για τελείως αποκαρδιωτική εικόνα.

Πριν τους κουραμπιέδες

Εγώ, λοιπόν, δεν κρίνω τώρα τι έγινε με τη διακοπή εκεί στο 80’ και μετά. Ούτε καν κοιτάω το σκορ.

Όταν, όμως, πάει τόσος κόσμος στο γήπεδο να σε δει, ο προπονητής βάζει βασικούς και είναι το τελευταίο ματς πριν από τους κουραμπιέδες και την γαλοπούλα, τότε οφείλεις να φερθείς σαν παίκτης του Ολυμπιακού. Και να κάνεις έστω κάτι μέσα στο γήπεδο. Να παίξεις τουλάχιστον ένα τέταρτο, είκοσι λεπτά καλή μπάλα. Να νιώσει και ο άλλος που πλήρωσε εισιτήριο ή έκατσε να σε δει από την τηλεόραση, ότι δεν έχασε δυο ώρες από την ζωή του τζάμπα και βερεσέ. Και δεν είναι η πρώτη φορά φέτος.

Παρωδία

Σαν πολύ καλομαθημένοι, λοιπόν, δείχνουν οι παίκτες του Ολυμπιακού. Εμένα, δηλαδή, δεν μου άρεσε αυτό που είδα. Δεν ήταν καλή εικόνα αυτή να φτάνει η Παναχαϊκή να σου κάνει ευκαιρίες στο β’ μέρος για το 2-1, ενώ παίζει με δέκα, λόγω της τραβηγμένης κόκκινης. Άσε την φάση με την ανατροπή από τον Κοντρέρας…

Όσο για το παιχνίδι κι όσα γίνανε γενικότερα, μιλάμε για παρωδία. Σε όλα τα επίπεδα. Από πού να ξεκινήσουμε και πού να τελειώσουμε; Από την κερκίδα με τις καφρίλες; Από την διαιτησία για κλάματα; Από τα μέτρα ασφαλείας που δεν υπήρχαν; Σε ποιόν, όμως, κάνουν πλέον εντύπωση αυτά; Για ελληνικό ποδόσφαιρο μιλάμε, άλλωστε.