Το καφριστάν του ελληνικού ποδοσφαίρου ζει και βασιλεύει

Aναλυτικά το άρθρο του:

Η βλακεία ήταν, είναι και θα παραμείνει ανίκητη. Συνώνυμα της στο ποδόσφαιρο, η καφρίλα, η αλητεία, ο κρετινισμός. Καταφέρνει από το πουθενά και για το τίποτα, να καταστρέφει στιγμές που ο κόσμος περιμένει χρόνια να ζήσει. Το καφριστάν στο ποδόσφαιρο ζει και βασιλεύει, με τις ευλογίες της Πολιτείας, των θεσμικών αρχών, των ΠΑΕ, των οργανωμένων συμμοριών που δρουν μέσα στους συνδέσμους και των “δημοσιογράφων – οπαδών – χουλιγκάνων”.

Ο Πιλάβιος είπε μετά τον τελικό ότι του χρόνου θα στείλει τον τελικό στη Γερμανία. Έπρεπε να το είχε κάνει χτες. Καμιά ΕΠΟ, καμιά Σούπερ Λίγκα και καμία Ελληνική Αστυνομία δεν μπορούν διοργανώσουν ποδοσφαιρικό παιχνίδι (υψίστης σημασίας) στο δικό μας το καφριστάν, διότι έχει παγιωθεί μια κατάσταση εδώ και χρόνια στα ελληνικά γήπεδα που για να ξεριζωθεί απαιτείται (καταρχάς) πολιτική βούληση. Από τη στιγμή που δεν παίρνονται γενναίες αποφάσεις, με οποιοδήποτε κόστος, θα έρθει η στιγμή εκείνη, όπως είπε και ο Λυμπερόπουλος, που θα θρηνήσουμε νεκρό στο γήπεδο.

Ας στείλουν τον τελικό στη Γερμανία, όπου ως γνωστόν μέχρι να κουνήσεις το δαχτυλάκι σου στο γήπεδο σ' έχουν μπαγλαρώσει σε χρόνο μηδέν. Το βλέπουν οι διπλανοί και κωλώνουν να κάνουν τα ίδια. Ας στείλουν και το πρωτάθλημα το ελληνικό στην Ουγκάντα. Είμαι σχεδόν σίγουρος, πως θα διεξάγεται με καλύτερους όρους και κανόνες (ισονομίας). Κι αν ποτέ ξεφύγει η κατάσταση, το πολύ πολύ να πεταχτούν από τις θέσεις τους αγανακτισμένοι οπαδοί και να φωνάξουν: “Αυτά τα πράγματα ούτε στην ...Ελλάδα δεν γίνονται!”

Ευτυχώς για την ΑΕΚ που ζούμε στην Ελλάδα, διότι σε οποιαδήποτε άλλη χώρα με κανόνες και αρχές, το κύπελλο θα είχε αφαιρεθεί με συνοπτικές διαδικασίες. Φαντασθείτε ένα πράγμα μόνο. Να ήταν ματς της ΟΥΕΦΑ. Να κέρδιζε η ΑΕΚ με 3-0. Και να έκαναν από το 80 και κάτι “ντου” στο ταρτάν και πίσω από την εστία 500 και βάλε οπαδοί. Έτοιμοι να μπουκάρουν μέσα. Τι θα έκανε ο διαιτητής; Το ξέρετε πολύ καλά. Σε στήνουν στα πέντε μέτρα, χάνεις το ματς, τα χάνεις όλα.

Στην Ελλάδα της ασυδοσίας και ατιμωρησίας σε όλους τους τομείς, εννοείται πως δεν τρέχει και τίποτα. Εδώ δεν έτρεξε για μια δεκαετία τουλάχιστον με την πιο στυγνή μορφή “παράγκας” στα ελληνικά πρωταθλήματα, μέσω της οποίας καθιερώθηκε η απόλυτη κυριαρχίας του ενός. Τι είπατε, πως είπατε, γιατί το θυμήθηκα; Μα διότι ακόμα δεν μπορώ να ξεχάσω πως πρέπει να κερδίζουν κάθε Κυριακή ο Ολυμπιακός και το Αιγάλεω. Όσο για τους άλλους, μπορούν να πάνε να…

Είναι κρίμα, είναι αμαρτία, είναι το γαμώτο. Για 500-600-700 ηλίθιους να μην μπορούν να το απολαύσουν όσο θα ήθελαν 40 χιλιάδες πραγματικοί φίλαθλοι. Να μην μπορούν να το χαρούν ακόμα πιο πολύ οι παίκτες. Οι δυο αρχηγοί που το σήκωσαν το γαμ... ψηλά, που θα 'θελαν όλη αυτή η βραδιά να εξελισσόταν διαφορετικά. Να σφυρίξει ο Κάκος, να πανηγυρίσουν, να χοροπηδάνε στο τερέν, να αγκαλιάζονται, να τρέχουν στις κερκίδες, να αποθεώνονται, να το γλεντάνε.

Αντ' αυτού, ο κάθε πικραμένος να κάνει “ντου”, να σουλατσάρει στο στίβο, να κυνηγιέται με τους απέναντι του Ατρόμητου, να παίζει ξύλο με τους ΜΑΤατζήδες, να εκτοξεύει φωτοβολίδες και ο,τι άλλο βρίσκει μπροστά του, να τα σπάει, να επιτίθεται σε παίκτες της αντίπαλης ομάδας. Και να μην τον αγγίζει καθόλου, που την ίδια στιγμή αυτός ο πανίβλακας αποδοκιμάζεται σχεδόν απ όλο το γήπεδο με το “είστε μαλάκες”. Δεν με ενδιαφέρει αν πρόκειται για αναρχικούς, για αντιεξουσιαστές ή για άλλα εξτρεμιστικά ή περιθωριακά στοιχεία. Αυτό που ξέρω είναι ότι όλοι σχεδόν έφεραν διακριτικά της ΑΕΚ. Κασκόλ, καπελάκι ή μπλούζα. Αν θέλουν να παίζουν ξύλο με τα ΜΑΤ, ας λύσουν αλλού τις διαφορές τους. Όχι στο γήπεδο, όχι σε τελικό κυπέλλου, όχι σε μια στιγμή που ο ΑΕΚτζής την περίμενε 9 χρόνια. Θυμό, ξέσπασμα, οργή μπορούν να βγάλουν για άλλα πράγματα της καθημερινότητας και της δοκιμασίας που περνάει η πλειοψηφία των συμπολιτών μας.

Ο Λυμπερόπουλος μίλησε στο τέλος για “κατάντια”. Και ευθύνη γι' αυτή την κατάντια έχουμε όλοι μας. Από τον Μπιτσαξή που αφελέστατα πίστευε ότι αν στείλει το πρωτάθλημα στην ΕΠΟ θα καθαρίσει τον κόπρο του Αυγεία, μέχρι τον “δημοσιογράφο-οπαδό” που την γουστάρει αυτή την κατάσταση και όποιος έχει διαφορετική άποψη από τη δική του, ας πάει να ζήσει στην Αγγλία και τη Γερμανία. Για να αφήσει στην ησυχία του τον “δημοσιογράφο-οπαδό” να κινείται μέσα σ' αυτό το σίχαμα και να το αναπαράγει.

Όλοι όσοι συνέθεσαν στο τέλος αυτό το σκηνικό της απόλυτης ξεφτίλας έχουν όνομα και επώνυμο. Διεύθυνση και τηλέφωνο. Τους γνωρίζουν, δεν είναι “γνωστοί-άγνωστοι”, είναι μόνον “γνωστοί”. Όπως γνωρίζουν και αυτούς που χτύπησαν τον Μπάγεβιτς πέρσι τον Αύγουστο. Τους περιθάλπουν όμως. Σιγά μην κάτσει ο Αδαμίδης, που είναι μάλιστα και δικηγόρος να ασχοληθεί σοβαρά και να τους κυνηγήσει. Ακόμα και για διαφυγόντα κέρδη, για τη ζημιά που θα υποστεί η ομάδα από την σίγουρη τιμωρία στα πλέι-οφ. Τον μπελά του θα βρει, πολύ γρήγορα θα έχει την τύχη του Νικολαΐδη. Και δεν θα αργήσει η στιγμή που θα του βγάλουν πανό, σαν το κατάπτυστο που αναρτήθηκε για τον Ντέμη χθες το βράδυ.

Και μετά αναρωτιόμαστε όλοι, γιατί δεν μπορεί η ΑΕΚ να προσελκύσει έναν σοβαρό επενδυτή. Ποιος λογικός άνθρωπος, με οικονομική επιφάνεια, με όραμα, με σχέδια να βάλει τα λεφτά του στην ΑΕΚ; Για ποιο λόγο; Για να κάνει κουμάντο στην επένδυση και την τρέλα του, η αλητεία και το καφριλίκι; Για να είναι δέσμιος μιας κατάστασης παγιωμένης και μιας νοοτροπίας επικίνδυνα αρρωστημένης; Με κάτι τέτοιες ντροπιαστικές εικόνες σαν τις χτεσινές, δικαιολογώ τον Παππά για την πρεμούρα που έχει να δραπετεύσει. Όχι 17 εκατομμύρια που έχει βάλει αλλά και 117 να ρίξει μέσα στα επόμενα τρία χρόνια, θα βρεθούν και πάλι πεντακόσιοι – χίλιοι ηλίθιοι για να αποδείξουν ότι ξεχειλίζει από ποδοσφαιρική “μαγκιά” το καφριστάν του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Στη συνέντευξη Τύπου ο Δώνης αφού προσπάθησε αρχικώς να μειώσει την έκταση και της αξία της νίκης της ΑΕΚ εξαιτίας της αλητείας, έκλεισε με μια εύστοχη επισήμανση. Οτι δηλαδή σκηνοθέτης του τελικού ήταν ο ...φόβος. Ναι, το πιστεύω και το προσυπογράφω αυτό. Με την έννοια πως αν “στράβωνε” το πράγμα και ήταν μπροστά στο σκορ ο Ατρόμητος, πιθανόν να μην τελείωνε ο τελικός (εδώ δεν τελείωσε καλά καλά χτες με 3-0 υπέρ της ΑΕΚ). Πιθανόν να μην γινόταν ούτε η απονομή. Πιθανόν να ήμασταν ακόμη εκεί. Ως πολεμικοί ανταποκριτές. Αυτά λίγο πολύ συζητιόνταν τις προηγούμενες μέρες. Και σε στέκια οπαδών. Και σε δημοσιογραφικά γραφεία. Κανείς δεν μπορούσε να φτιάξει ένα σενάριο ομαλής διαχείρισης του τελικού, αν ήταν μπροστά στο σκορ μέχρι το τέλος ο Ατρόμητος.

Από την άλλη, έτσι όπως φάνηκε στο γήπεδο το Σαββατόβραδο, έτσι όπως κύλησε το ματς, δεν θα μπορούσε με τίποτα να είναι μπροστά ο Ατρόμητος. Με μιάμιση φάση. Χωρίς να έχει ακουμπήσει σε 90 λεπτά την μπάλα ο Σάχα, Κύπελλο δεν δικαιούσαι να πάρεις. Κι ας φωνάζει ο Δώνης για “κάλπικο” γκολ του Λυμπερόπουλου. Για το οποίο γκολ, καλό θα ήταν να είχαμε ριπλέι σε καλύτερη ευθεία. Για να δούμε, μήπως καλύπτει στο βάθος τον “Λύμπε” ο αριστερός μπακ (Νάστος).

Το γεγονός ότι η ΑΕΚ στα 70 από τα 90 λεπτά ήταν κατώτερη των προσδοκιών περνάει σε δεύτερη μοίρα. Χωρίς να φορτσάρει, δίνοντας μέτρα στο δεύτερο ημίχρονο στον αντίπαλο, πέτυχε τρία γκολ. Με Μπλάνκο ανύπαρκτο και Σκόκο έξω από το ημίωρο. Με τον Μπαχά να σπάει επιτέλους το ρόδι. Τον Ντιόπ να κυριαρχεί στο κέντρο. Τον Μανωλά με εξαίρεση μια επιπολαιότητα στο α' ημίχρονο να είναι εξαιρετικός στα κοψίματα. Τον Καράμπελα στο δεύτερο ημίχρονο να εξαφανίζει τον Καμαρά. Τον Μάκο με τα συνήθη τρεξίματα απέναντι σε χαφ που έτρεχαν και πρέσαραν. Τον Καφέ να μπαίνει και να αλλάζει την ροή. Πάσα για το δεύτερο, ζωγράφισε ο ίδιος στο τρίτο. Τον Δέλλα με τη χαρακτηριστική άνεση και ηρεμία στο παιχνίδι του να αγγίζει κι αυτός το γκολ αλλά ο Ιτάνζ έκανε την απόκρουση του αγώνα (μαζί και το δοκάρι). Και τον Λυμπερόπουλο να ανοίγει τον δρόμο, έναν δρόμο άγνωστο στον ίδιο εδώ και 16 χρόνια. Καιρός ήταν να σηκώσει ένα ο Νικόλας, εδώ άλλοι κι άλλοι, άμπαλοι του ελληνικού ποδοσφαίρου, έχουν πάρει τόσα μαζεμένα.

Ένα μεγάλο μπράβο αξίζει στη συντριπτική πλειονότητα του κόσμου. Στους 40.000. Όχι στους κρετίνους που μπήκαν μέσα. Σ' αυτούς που χειροκροτούσαν, τραγουδούσαν, πανηγύριζαν. Σ' αυτούς που χειροκρότησαν στο τέλος, στην απονομή και τους παίκτες του Ατρόμητου. Σ' αυτούς που αλλιώς είχαν ονειρευτεί τη βραδιά, αλλά ως όψεται η καφρίλα. Έστω κι έτσι όμως στο τέλος το “σήκωσαν” και οι ίδιοι. Μετά από τόσα χρόνια, επιτέλους γέλασε το χειλάκι τους. Για να δούμε, τι θα ξημερώσει από αύριο στην ΑΕΚ. Για να κρίνουμε αν τα χαμόγελα θα έχουν και διάρκεια...

ΥΓ: Εννοείται πως η καφρίλα είναι πολύχρωμη στην Ελλάδα. Τη συναντάμε στα πιο πολλά γήπεδα. Ο βλαξ που μπουκάρει στο γήπεδο μπορεί να φοράει κίτρινα, κόκκινα, πράσινα, μαύρα, μπλε. Μόνο το χρώμα αλλάζει. Τα μυαλά είναι ίδια. Αρρωστημένα...

Πηγή: contra.gr