Από τη μία θα πρέπει να αναρωτηθούμε: αφού σε αυτή τη χώρα δεν ισχύουν κεκτημένα χρόνων και αγώνων (όπως για παράδειγμα οι συντάξεις, σύμφωνα με τις οποίες προγραμμάτιζαν οι εργαζόμενοι να ζήσουν αξιοπρεπώς τα γηρατειά τους), γιατί να ισχύουν οι ...προκηρύξεις πρωταθλημάτων;

Από την άλλη, όμως, θα πρέπει να (ξανά)αναρωτηθούμε: γιατί παίζουν οι ομάδες μπάλα;

Και γιατί παίζουν μπάσκετ; Και γιατί κάποιοι άνθρωποι βάζουν το χέρι στην τσέπη και πληρώνουν (ενώ κάποιοι άλλοι δεν πληρώνουν); Και γιατί οι αθλητές (εργαζόμενοι-επαγγελματίες) παλεύουν για να πετύχουν τους (επαγγελματικούς) στόχους τους στο χώρο εργασίας τους (γήπεδα);

Και, στο φινάλε, γιατί ασχολούμαστε και γιατί κάποιοι «σκοτώνονται» για τις ομάδες τους; (ενώ την ίδια στιγμή δεν «σκοτώνονται» για τις συντάξεις των πατεράδων και των παππούδων τους).

Ξέρω, δεν οδηγεί πουθενά όλο αυτό.

Ωστόσο, ήθελα να καταθέσω τους (υπαρξιακούς) προβληματισμούς μου, μαζί με κάποιες σκέψεις ακόμα...

Παίζουν, για παράδειγμα, όλες οι ομάδες σε ένα πρωτάθλημα με βάση κάποιους κανονισμούς. Καλοί, κακοί, σωστοί, λάθος, αυτοί είναι. Αφού συμφωνούν σε αυτούς οι διαγωνιζόμενοι, καλώς διαγωνίζονται. Ε, φέτος στο πρωτάθλημα οι ομάδες ξεκίνησαν γνωρίζοντας πως θα παίξουν κλαίει-ωχ. Πώς, διάβολο, έρχεται η Πολιτεία να συζητά το ενδεχόμενο ματαίωσής τους; Δεν θα ευνοηθούν κάποιοι; Δεν θα αδικηθούν κάποιοι άλλοι;

Διαβάστε το υπόλοιπο κείμενο στο www.gazzetta.gr

Επεισόδια Ατρόμητος Κύπελλο Ελλάδας Κοινωνία LIFE Ελλάδα Ποδόσφαιρο Superleague SPORTS