Ακολουθώντας το παράδειγμα του Γιάννη Ανδριανού που πριν τον περσινό τελικό του Κυπέλλου επιθεώρησε το ΟΑΚΑ βλέποντας ότι «έχουν τοποθετηθεί επιπλέον προστατευτικά κιγκλιδώματα, όπως και στην τάφρο, κάτι που αναγάγει το ΟΑΚΑ σε φρούριο. Την Παρασκευή μάλιστα, ειδικό συνεργείο θα αντικαταστήσει όσες κάμερες δεν λειτουργούν, προκειμένου το Σάββατο να είναι όλα στην εντέλεια» όπως γράφανε τα τότε δημοσιεύματα. Το φρούριο ΟΑΚΑ δεν βοήθησε από το να γίνει ντου των οπαδών από τη μία πλευρά στην άλλη, να μπούνε στον αγωνιστικό χώρο και να πλακωθούνε με τα ΜΑΤ και να χρησιμοποιηθούν βεγγαλικά, κοντάρια και τα σχετικά πολεμοφόδια. Οπως και το ότι τα επεισόδια δεν αποτράπηκαν από τα προστατευτικά κιγκλιδώματα, την τάφρο, τα συρματοπλέγματα και τις κάμερες που εδώ και χρόνια χρησιμοποιούνται και κάθε φορά εμφανίζονται σαν καινούργια. Επίσης υπάρχει παράδοση στο ΟΑΚΑ οι χούλιγκαν να πλακώνονται με τα ΜΑΤ εκτός γηπέδου, σε συγκρούσεις που είναι μισό πολιτικές, μισό οπαδικές. Αυτό που έχω μάθει είναι ότι αν θέλουν οι χούλιγκαν να πλακωθούνε και να τα σπάσουνε θα το κάνουνε, δεν πάει και ο πρωθυπουργός να κάνει επιθεώρηση. Επίσης ότι δεν υπάρχει πιο δύσκολος χώρος να φυλαχτεί από το ΟΑΚΑ, που το μόνο καλό που έχει είναι ότι οι χούλιγκαν δεν μπορούν να πετάξουν αντικείμενα με τα χέρια που να φτάσουν στον αγωνιστικό χώρο.

 

Τώρα για τις επιθεωρήσεις των πολιτικών, τις βρίσκω αστείες. Δεν μιλάω μόνο για τις επιθεωρήσεις στα γήπεδα, αλλά και στους χώρους που έχουν γίνει καταστροφές. Εκείνο το κλασικό «τον χώρο που έγιναν οι ζημιές από τον σεισμό αμέσως επισκέφτηκε ο πρωθυπουργός». Υπάρχει κάτι αμέσως μετά από μια καταστροφή που μπορεί να κάνει ο πρωθυπουργός; Εκτός αν δεχτούμε ότι όσοι βρίσκονται εκεί είναι κωλοβαριτζήδες και επειδή πήγε ο πρωθυπουργός θα φιλοτιμηθούν να κάνουν κάτι.

Το χειρότερο δεν είναι ότι έχουμε μάθει να το ζητάμε από τους πολιτικούς να πηγαίνουν στις καταστροφές. «Η κυβέρνηση έδειξε την αναλγησία της αφού ούτε ένας παράγοντας δεν επισκέφθηκε τον τόπο της βιβλικής καταστροφής». Οι οποίες καταστροφές πάντα είναι βιβλικές ακόμα και όταν μιλάει κάτοικος χωριού που έχει αποκλειστεί μισή μέρα από το χιόνι και όταν λέει ότι έπεσε ένα μέτρο η κάμερα δείχνει χιόνι που ζήτημα να είναι μισή ίντσα.

Το ίδιο με τους υφυπουργούς Αθλητισμού που από τη μία τούς ζητάνε να πηγαίνουν στα αεροδρόμια και να υποδέχονται τους αθλητές. Από την άλλη όταν έχουν πάει οι αθλητές όταν ζητάνε λεφτά τους λένε ότι είναι καλοί μόνο όταν τους υποδέχονται στο αεροδρόμιο, αλλά όταν ζητάνε βοήθεια τους αγνοούν.

Επίσης με τους αθλητές πρέπει μονίμως να είμαστε υπερήφανοι γι’ αυτό που έχουν πετύχει στο εξωτερικό, σήκωσαν τη σημαία στον πιο ψηλό ιστό και τα υπόλοιπα θα τα έχετε μάθει και εσείς απέξω. Τις προάλλες που κάναμε την εκπομπή με τον «Κάρπετ» στον ΣΠΟΡ FM, του ήρθε να διαβάσει ένα μήνυμα που έλεγε ότι μία αθλήτρια κάτι είχε κερδίσει, αλλά εμείς το μόνο που ξέρουμε είναι να μιλάμε για το ποδόσφαιρο και τα σχετικά. Είμαι από τους ανθρώπους που δεν έχω ενοχή να ομολογήσω ότι δεν θα έχω πρόβλημα να τελειώσω τις ραδιοφωνικές μου ημέρες καλύπτοντας μόνο ποδόσφαιρο. Αντε και baseball. Τον «Κάρπετ» όμως τον πιάσανε τα ενοχικά και είπε το όνομα της κοπέλας. Στο διάλειμμα εμφανίζεται ένας από την παραγωγή και λέει ότι πήραν τηλέφωνο να πούμε ποιο ακριβώς είναι το άθλημα. Κωπηλασία κλειστού χώρου. Οπως μου εξηγήσανε κάθονται σε μηχανήματα προσομοίωσης ποδηλασίας και όποιου το μηχάνημα γράψει περισσότερα χιλιόμετρα, έχει κερδίσει. Θεαματική ιστορία και ελπίζω να ξεκινήσουνε την προσπάθεια να το κάνουνε ολυμπιακό αγώνισμα.

 

 

Déjà vu

Αγωνιστικά το πρώτο ημίχρονο είναι το απόλυτο τίποτα. Το μόνο που αξίζει να αναφερθεί είναι οι τραυματισμοί του Ντουρμάζ και του Μάνταλου, με τον δεύτερο να αντέχει μέχρι το δεύτερο ημίχρονο. Ημίχρονο που η ΑΕΚ κάνει αυτό που έπρεπε να κάνει από την αρχή. Να πάρει ρίσκο βγαίνοντας στην επίθεση όταν από τα αριστερά χάνει την ευκαιρία στο πλασέ του Μάνταλου δικαιώνοντας τον Περέιρα για την επιλογή του Ρομπέρτο. Αργότερα ο Ολυμπιακός έχει την ευκαιρία του Ντοσεβί που σουτάρει από το 1 μέτρο χωρίς τερματοφύλακα στο δοκάρι και ο Τραϊανός Δέλλας καταλαβαίνοντας ότι η ομάδα θα μαζευτεί από μόνη της πίσω κάνει την σωστή αλλαγή του Μπαρμπόσα με τον Ρόβα. Η ΑΕΚ με το άγχος του ρολογιού και το όραμα του πανηγυρισμού κλείνεται και στο 89' έρχεται το γκολ. Ξεκινάει από το πάτημα της μπάλας από τον Αφελάι στην πλάγια γραμμή που ένας της ΑΕΚ αντί να πέσει στην μπάλα σηκώνει το χέρι για πλάγιο άουτ, περνάει από το κεφάλι του Φορτούνη και καταλήγει με τον Χάρα να σπρώχνει την μπάλα στα δίχτυα. Με τι; Κανένας δεν θα πει ποτέ πει σίγουρα αλλά κατά πάσα πιθανότητα. And all hell breaks loose.

Για τη διακοπή να πω ότι δεν οφείλεται ούτε στον τρόπο που πετυχαίνει ο Χάρα το γκολ ούτε στον πανηγυρισμό του Περέιρα. Κόσμος στη συγκεκριμένη γωνία υπήρχε σε όλο το δεύτερο ημίχρονο και γινόντουσαν συστάσεις για να βγει. Ο Περέιρα θα έπρεπε να συγκρατηθεί από το να κάνει τη χειρονομία με τα δύο χέρια αλλά όταν υπάρχει κόσμος στο γήπεδο που το μόνο που θέλει είναι νίκη και η ομάδα του τρώει γκολ στο 89' θα επιτεθεί ακόμα και αν το μόνο που είχε συμβεί ήταν ο Χάρα να βγάλει την φανέλα. Επίσης η λογική που εξέφρασε ο Κετσπάγια μετά το ματς ότι ο Καλογερόπουλος θα μπορούσε να κάνει τα στραβά μάτια και να το τελειώσει είναι που μας έχει φέρει σε αυτό το χάλι. Γιατί τα πέντε λεπτά γίνονται δέκα, η μία φωτοβολίδα γίνονται πολλές και αν δεν μπει ένα συγκεκριμένο όριο πάντα θα βρίσκονται.

Μέσα στην προπαγάνδα, τα ήταν- δεν ήταν, τα ναι μεν αλλά, το μόνο που θα μείνει είναι οι δηλώσεις του Δέλλα μετά το ματς. Το déjà vu, όπως είπε που ξανάζησε πριν δύο χρόνια. «Αυτοί που μπήκανε στερήσανε από τα παιδιά την ευκαιρία να τα χειροκροτήσουν». Τιμή όχι μόνο γιατί σκέφτηκε τους παίκτες του αλλά επειδή δεν θέλησε να κολακεύσει τους κάφρους.

Πηγή: Sportday

Κοντονής Κύπελλο Ελλάδας Ποδόσφαιρο ΑΕΚ SPORTS Ολυμπιακός