Παστίλια για την γκρίνια του άλλου

Η γκρίνια έχει κατσικωθεί πάνω στο κεφάλι του Παναθηναϊκού και κυλάει σε κάθε πόρο του δέρματός του, όχι από το καλοκαίρι και τον αποκλεισμό από τη Γκαμπάλα, αλλά σχεδόν από πάντα. Σαν μια ατέλειωτη κακοκαιρία με μικρά διαστήματα ηλιοφάνειας, όταν ήρθε το τελευταίο νταμπλ ή το τελευταίο κύπελλο, όταν έρχεται ένας παίκτης «κοινής αποδοχής» ή μια νίκη σε ένα ντέρμπι. Και μέχρι εκεί, διότι λίγο μετά η γκρίνια επιστρέφει στη θέση της και τρώει σαν σαράκι την ομάδα εκ των έσω.

Μένει ο Αναστασίου; Γκρίνια. Φεύγει κι έρχεται ο Στραματσόνι; Γκρίνια. Παίζουν τα παιδιά από τις Ακαδημίες; Το ίδιο. Δεν παίζουν; Χαμός. Ανανεώνουν οι μεγαλύτερης ηλικίας παίκτες; «Τι θέλουν και κρατάνε τους παλαίμαχους;» Δεν τους βάζει ο προπονητής; «Μα καλά, δεν βάζει τους πιο έμπειρους και ποιοτικούς;» Παίρνει η ομάδα Έλληνες παίκτες; «Μα καλά, μπορούν αυτοί να σηκώσουν το βάρος της φανέλας;» Δεν παίρνει; «Μα κοιμούνται στον Παναθηναϊκό; Ο Ολυμπιακός έχει κάνει παιδομάζωμα!» Παράνοια…

Μέσα σε όλη αυτή την παλαβομάρα και την κρεβατομουρμούρα, πήγε ο Παναθηναϊκός να παίξει στα Γιάννενα, κυνηγώντας τον έναν από τους δυο στόχους που του έμεινε για φέτος, το κύπελλο (ο άλλος είναι η πρώτη θέση στα play-offs). Σε μια έδρα παραδοσιακά δύσκολη και χαρά του under, σε ένα ματς που του στράβωσαν όλα για μια ακόμα φορά, έχασε τον Σάντσεθ με τραυματισμό (και μάλιστα σοβαρό), έφαγε γκολ κόντρα στη ροή του αγώνα, αλλά αντέδρασε. Έδειξε παλμό, έβγαλε ψυχή, δεν άρχισε τις γιόμες, δεν κάθισε να ασχοληθεί με τη διαιτησία του Μάνταλου (και πολύ καλά έκανε), αντιθέτως έπαιξε, έβαλε δυο γκολ και έφυγε με την μισή πρόκριση στην τσέπη. Όπως οφείλει να κάνει ο Παναθηναϊκός κόντρα σε όλα αυτά που τον κυνηγάνε φέτος: την εσωστρέφεια, τις προβληματικές διαιτησίες, τις ατυχίες, τους τραυματισμούς, το ντεφορμάρισμα παικτών κομβικών για το παιχνίδι του, με πρώτο και καλύτερο τον Μπεργκ.

Ο Παναθηναϊκός κέρδισε διότι έπαιξε σαν Παναθηναϊκός. Δεν είναι καμιά ομάδα που βγάζει μάτια με την απόδοσή της, αλλά είναι μια ομάδα που προσπαθεί να γίνει η ομάδα του (νέου) προπονητή της. Που μαθαίνει το ρόστερ του ακόμα και προσπαθεί να βγάλει άκρη, που παλεύει να καταλήξει στο πιο λειτουργικό σύστημα, που βλέπει τον έναν παίκτη να επιστρέφει από τραυματισμό και τον άλλο να φεύγει με φορείο, που κοιτάζει να δει τι διορθωτικές κινήσεις μπορεί να κάνει στη μεταγραφική περίοδο του Ιανουαρίου, με παίκτες που θα έρθουν δανεικοί, με παίκτες που έχουν να παίξουν από τον Μάιο, που κανείς δεν ξέρει πότε θα προσαρμοστούν και πόσο άμεσα θα μπορέσουν να προσφέρουν αυτά που έχει τόσο μεγάλη ανάγκη η ομάδα.

Από τον Πέτριτς πάντως ο Στραματσόνι παίρνει τον τελευταίο καιρό πολλά. και από τον Πράνιτς παίρνει πράγματα, είτε στα χαφ, είτε στο αριστερό άκρο. Μέχρι κι από τον Βέμερ παίρνει παραπάνω τον τελευταίο καιρό, ενώ θα ψάξει να δει πώς θα μπορέσει ο Ταυλαρίδης να καλύψει την απουσία του Σάντσεθ – μιλάμε για παίκτες 35άρηδες και βάλε, με εξαίρεση τον 30άρη Βέμερ. Κι από κει και πέρα, θα προσπαθήσει να ξαναφέρει το χαμόγελο στα χείλη του Μάρκους Μπεργκ, να κρατήσει ζεστό τον Κλωναρίδη με τον Καλτσά δίπλα στον σταθερά καλό Καρέλη, να συνεχίσει να βλέπει τον Αμπέντ να διάγει αγωνιστική άνοδο δίπλα στο πολυ-εργαλείο Ζέκα, θα εύχεται να παραμένει υγιής και ορεξάτος ο Εσιέν. Και θα περιμένει να δει πού θα κάτσει η μπίλια με τις μεταγραφές, πότε θα είναι έτοιμος ο Μέστο, πότε θα προσαρμοστεί πλήρως ο Μπουμάλ, τι θα απογίνει με τον Βλαχοδήμο και την ρήτρα που ίσως δεν του επιτρέψει να αγωνιστεί άμεσα, με τα Βραζιλιανάκια που έρχονται, με τους Ιταλούς που έχει ζητήσει. Ίσως και με έναν στόπερ ακόμα – ο Σίλντελφελντ όλο και τριγυρίζει στα μέρη μας και ο δανεισμός του μέχρι το καλοκαίρι κανέναν δεν θα χάλαγε…

Πηγή: sportit.gr