Το καλοκαίρι του 2014 ήρθε στον Παναθηναϊκό ένα σεμνό παλικάρι ονόματι Λουκ Στιλ, μ' εκείνη την ενοχλητική για μας, παραδοσιακή γι αυτούς, βρετανική κουλτούρα, που τον ωθούσε μετά το τελευταίο σφύριγμα του διαιτητή -ανεξαρτήτως αποτελέσματος- να βγάζει τα γάντια του, να παίρνει την πετσέτα του και να ανταλλάσσει χειραψία με καθέναν από τους αντιπάλους του, πριν φύγει για τα αποδυτήρια.

Ενάμιση χρόνο αργότερα, το συγκεκριμένο παιδί, δεν έβγαλε καν τα γάντια του με το τελευταίο σφύριγμα, αλλά σπρίνταρε προς τον διαιτητή, για να του πει ποιός ξέρει τι και να εισπράξει εκτός αγωνιστικού χρόνου κίτρινη κάρτα! Και σ' αυτή την εικόνα καθρεφτίζεται με τον πιο ωμό τρόπο ο Παναθηναϊκός του σήμερα. Μία ομάδα που έμαθε να αδικείται και δυσκολεύεται πια να δικαιολογήσει διαφορετικά την ήττα της, ακόμη κι αν δεν είναι αποτέλεσμα "διαιτητικού χειρουργείου".

Έμπηξαν στα σωθικά του έναν πολύ επικίνδυνο ιό, που πολλαπλασιάζεται ανενόχλητα και μολύνει κάθε τι -παλιό ή νέο- συναντά στην επέλασή του. Δεν καταπολεμείται με προσευχή και εξαντλητική λογοθεραπεία, χρειάζεται νυστέρι και μάλιστα το ταχύτερο δυνατό!

Η δύναμη της συνήθειας!
Στο Περιστέρι, ο Παναθηναϊκός δεν αδικήθηκε από τους διαιτητές, ούτε υπήρξε θύμα της Θεάς Τύχης. Οι "πράσινοι" αυτοκτόνησαν με όλη τη σημασία της λέξης. Και αφού ο Μήτσιος δεν έστειλε κανέναν τους με οποιαδήποτε αφορμή, για πρόωρο ντους στα αποδυτήρια, υπέβαλλαν μόνοι τους εαυτούς σε αριθμητικό μειονέκτημα για να νιώσουν σε οικείο περιβάλλον...

Ο γνωστός Κλωναρίδης του ύψους ή του βάθους κατέγραψε ιστορικό χαμηλό ως επιθετικός κορυφής, ο Αμπέντ προθυμοποιήθηκε κατευθυνόμενος προς το πλάγιο άουτ να αποσυρθεί στην πρώτη αλλαγή που επιχείρησε ο Στραματσόνι αλλά ο τέταρτος διαιτητής έγραψε στον ηλεκτρονικό πίνακα το 23 και έφυγε ο Καλτσάς και ο Εσιέν οφείλει ένα "ευχαριστώ" στον Λουντ του πρώτου μέρους και στους Περιστεριώτες που έγραψαν στα παλιά τους τα παπούτσια τον Σουμπίνιο και του επέτρεψαν να βγει αλώβητος από το χορτάρι στις καθυστερήσεις της αναμέτρησης.

Με τόσους αρνητικούς πρωταγωνιστές σ' ένα τόσο καθοριστικό παιχνίδι, δεν ήταν εύκολο για τον Παναθηναϊκό να φύγει με την πρόκριση από μία έδρα και κόντρα σε μία ομάδα που έκανε φέτος κανόνα και έμαθε να ζει με το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, περιμένοντας καρτερικά την ευκαιρία της, αποφασισμένη να μην την αφήσει ανεκμετάλλευτη.

Παρών-απών και ο Ιταλός
Ναι, υπήρχαν απόντες (Ζέκα, Ευανζελίστα, Μπουμάλ, Πέτριτς, Κουτρουμπής, Σάντσεθ, Μαμούτε), ναι, υπήρχαν και ταλαιπωρημένοι-ανέτοιμοι (Μπεργκ, Μέστο, Τελάντερ), ναι, υπήρχαν και παρόντες-απόντες (Κλωναρίδης, Αμπέντ, Εσιέν), αλλά στους τελευταίους πρέπει να προσθέσουμε και τον Αντρέα Στραματσόνι.

Με όλα τα παραπάνω άλλοθι, ο Ιταλός δεν διαδραμάτισε κανέναν παρεμβατικό ρόλο στο παιχνίδι, ούτε σε ό,τι αφορά στον σχηματισμό, αλλά ούτε και σε πρόσωπα που υστέρησαν. Άρχισε το παιχνίδι με 4-2-3-1, τους Εσιέν, Λουντ στον άξονα, τον Αμπέντ σε πιο ελεύθερο ρόλο μπροστά τους και τριπλέτα στην επίθεση τους Βιγιαφάνες, Κλωναρίδη, Καλτσά (από αριστερά προς τα δεξιά).

Με τις αλλαγές, βρέθηκε ο Αμπέντ δίπλα στον Εσιέν, ο Λουντ αριστερά και αργότερα ο Βλαχοδήμος, ο Βιγιαφάνες πίσω από τον Μπεργκ, ο Κλωναρίδης δεξιά και μόνο κάπου στα τελειώματα έβαλε τον Λαγό στόπερ για να στείλει τον Τελάντερ δεύτερο φορ.

Το πιο απλό και λογικό, δηλαδή να βάλει τον Καλτσά στην κορυφή, παρέμεινε ασύλληπτο ως ενδεχόμενο. Ε, δεν χρειάζεται και πολύ για να τεθείς εκτός αγώνα και στόχου μετά από όλα αυτά, κόντρα στον Ατρόμητο που και ο Στραματσόνι πρόλαβε να αντιληφθεί (και να δηλώσει μετά το παιχνίδι της Λεωφόρου) ότι δεν έχει καμία σχέση με την βαθμολογική του θέση.

Σε μία εποχή που δοκιμάζονται σε ακραία όρια οι αντοχές όλου του "πράσινου" συστήματος, είναι προφανώς ο κατάλληλος χρόνος για δραστικές αποφάσεις και κυρίως ενέργειες. Κινήσεις που θα ταράξουν τα λιμνάζοντα ύδατα στο Κορωπί και θα ενεργοποιήσουν αντανακλαστικά επιβίωσης.

Και βέβαια χειρουργείο. Νυστέρι βαθιά στην ανοικτή πληγή και απόξεση...

Πηγή: contra.gr

Ατρόμητος Κύπελλο Ελλάδας Ποδόσφαιρο Παναθηναϊκός SPORTS