Η ΑΕΚ κατέκτησε δίκαια τον πρώτο της τίτλο μετά την επάνοδο στη SuperLeague και έκανε το βήμα που δεν κατάφερε να κάνει πέρσι. Για να το πετύχει υπηρέτησε ένα σχέδιο που “ξεδόντιασε” τον Ολυμπιακό και εξέθεσε όλες του τις αδυναμίες.
Έτσι θριάμβευσε η ΑΕΚ

Το πλάνο της ΑΕΚ ήταν τόσο απλό, όσο και “αναγκαστικό”. Σίγουρα η Ένωση θα μπορούσε να επιλέξει άλλο σχέδιο, όμως η ποδοσφαιρική λογική έλεγε πως δεν είχε πολλά να σκεφτεί. Όλα έλεγαν πως πρέπει να αφήσει την μπάλα στον Ολυμπιακό και να παίξει στην κόντρα.

Αφενός για να παρουσιαστεί η ίδια όσο καλύτερη γίνεται και να κρύψει τις αδυναμίες της, αφετέρου γιατί ήξερε πως απέναντί της έχει έναν αντίπαλο που δεν αρέσκεται στο παιχνίδι πρωτοβουλίας.

ΜΠΛΟΚΟ ΣΤΟΝ ΑΞΟΝΑ

Ένα και ένα έκαναν δύο, το θέμα δεν ήταν το πλάνο, αλλά το πόσο καλά θα το υπηρετούσε η ΑΕΚ. Ο Μανωλάς και οι παίκτες του πήραν άριστα. Η τριάδα Μάνταλου, Γιόχανσον, Σιμόες μπλόκαρε το κέντρο του Ολυμπιακού κι από εκεί άρχισαν όλα. Έγραψα επίτηδες ανάποδα τους παίκτες της Ένωσης, απ’την επίθεση προς τα πίσω, ακριβώς για να δείξω το πως ήταν στημένη η αλυσίδα.

Ο Μάνταλος παρενοχλούσε τον Μιλιβόγεβιτς δεν τον άφηνε να παίρνει την πρώτη πάσα, πίσω του ο Γιόχανσον ήταν βεντούζα πάνω στον Καμπιάσο και πιο πίσω απ’όλους ο Σιμόες “δάγκωνε” στον χώρο που είναι επικίνδυνος ο Φορτούνης.

Ακούγεται απλό, αλλά το κλειδί ήταν πως όλα αυτά η ΑΕΚ δεν τα έκανε χαμηλά, στημένη κοντά στην περιοχή. Το “μπλόκο” ήταν στημένο ψηλά, απ’την ώρα που οι στόπερ του Ολυμπιακού είχαν την μπάλα. Ο Γιόχανσον ήταν πάνω στον Κασάμι στη σέντρα και γι’αυτό ο Φορτούνης ερχόταν διαρκώς να πάρει την μπάλα απ’τους στόπερ. Και με τον Φορτούνη τόσο χαμηλά πως να κινδυνεύσεις, έχεις ήδη “ξεδοντιάσει” τον Ολυμπιακό με το καλημέρα.

ΜΠΛΟΚΟ ΣΕ ΜΑΖΟΥΑΚΟΥ-ΕΡΝΑΝΙ

Με τέτοιο μπλόκο στο κέντρο, έμεναν τα άκρα. Δηλαδή, το ένα άκρο, αφού στα δεξιά ο Ολυμπιακός είχε Σαλίνο-Φουστέρ: έναν μπακ που δεν είναι το φόρτε του οι οργανωμένες άμυνες και έναν μεσοεπιθετικό που παίζει ως “σπόντα” στην ανάπτυξη και ως δεύτερος φορ.

Έμενε η αριστερή πλευρά του Ολυμπιακού και εκεί η ΑΕΚ είχε δεύτερο μπλόκο. Ο Γκάλο να παίζει για πλάκα τον Ερνάνι και ο Αραβίδης “καμικάζι” πάνω στον Μαζουακού. Σχεδιασμένα, τακτοποιημένα, σωστά, η Ένωση μπλόκαρε μια ομάδα που ούτως ή άλλως δεν φημίζεται για το επιθετικό της παιχνίδι.

ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΚΑΘΑΡΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ

Και όταν καταφέρνεις σε τελικό να αφήνεις την μπάλα στον αντίπαλο και να μην δέχεσαι ούτε μία καθαρή ευκαιρία στην κανονική ροή του αγώνα τότε έχεις πετύχει 100% στο κομμάτι της αναχαίτισης. Και έτσι δύσκολα θα χάσεις.

ΟΤΑΝ “ΜΠΗΚΑΝ" ΒΑΡΓΚΑΣ-ΤΖΕΜΠΟΥΡ

Με τέτοια εικόνα πίσω απ’την μπάλα αυτό που έλειπε στην ΑΕΚ ήταν η επιθετική απειλή. Δεν έχει νόημα να αμύνεσαι με ασφάλεια αν δεν μπορείς να το μετουσιώνεις σε απειλή. Η αλήθεια είναι πως η ΑΕΚ άργησε να το κάνει. Ήταν φανερό στην αρχή του αγώνα πως ήθελε πρώτα να αμυνθεί σωστά, να πατήσει καλά στο γήπεδο, δεν είχε απ’την αρχή το καθαρό μυαλό και το θάρρος για να απειλήσει, οι παίκτες έδιωχναν άτσαλα, είχαν φόβο πως αν “βγουν” ο Ολυμπιακός μπορεί να τους τιμωρήσει.

Η ΑΕΚ τα βρήκε όλα όταν μπήκαν στην εξίσωση οι δύο παίκτες που δεν έχουμε αναφέρει. Ο Τζεμπούρ μπήκε σιγά-σιγά περισσότερο στο ματς, άρχισε να πιέζει τους στόπερ, να βγαίνει πρώτος στις μπάλες, να δίνει κατοχές στην ΑΕΚ. Και με τον Αραβίδη να υπηρετεί πιστά τον ρόλο και να μαρκάρει μέχρι το άουτ, ένας έμενε για να δημιουργήσει, o Βάργκας.

ΤΡΕΙΣ ΣΤΑ ΔΙΧΤΥΑ

Ο Σιμόες έπαιξε γρήγορα τον Βάργκας στον χώρο και αυτός απλώς πλησίασε και σημάδεψε στην “καρδιά” της άμυνας. Αν δεν το έβαζε ο Τζεμπούρ, θα το έβαζε ο Μάνταλος και αν δεν το έβαζε κανείς τους, θα το έβαζε ο Αραβίδης.

Με μία σέντρα ούτε οι Μέσι-Σουάρες-Νέιμαρ δεν είναι έτοιμοι να μπουν με την μπάλα στα δίχτυα, τόσο καλή ήταν η αντίδραση των αμυντικών του Ολυμπιακού.

ΠΙΟ ΕΥΚΟΛΑ ΜΕ ΧΩΡΟΥΣ

Το γκολ δεν άλλαξε το πλάνο της ΑΕΚ, αλλά την έκανε καλύτερη. Είχε πλέον καλύτερη ψυχολογία, δεν φοβόταν, κατάλαβε πως το ματς πηγαίνει όπως το είχε φανταστεί. Ο Τζεμπούρ ανέβηκε 100%, οι υπόλοιποι συνέχισαν να μην έχουν κανένα πρόβλημα πίσω απ’την μπάλα και πλέον είχαν ένα ακόμα αβαντάζ: τους χώρους που θα άφηνε ο Ολυμπιακός.

Πρώτο καμπανάκι, η κόντρα στο 51’ με τον Μάνταλο να κλέβει απ’τον Μαζουακού, να ανοίγει υπέροχα στον Τζεμπούρ και ο Σαλίνο να προλαβαίνει τελευταία στιγμή τον Βάργκας πριν εκτελέσει. Δύο λεπτά μετά οι χώροι ήταν μεγαλύτεροι. Και παρότι ο Τζεμπούρ δεν έχει πια τη δυνατότητα να τρέξει στην κόντρα όσο γρήγορα απαιτείται, Σαλίνο και Μαζουακού ήταν όσο αργοί έπρεπε ώστε ο Αλγερινός να προλάβει να εκτελέσει για το 2-0.

ΚΑΙ ΑΡΧΙΚΟ ΠΛΑΝΟ ΚΑΙ ΑΛΛΑΓΕΣ

Η ΑΕΚ θριάμβευσε γιατί εκτέλεσε σχεδόν άριστα το αρχικό της πλάνο, ενώ ακόμα και οι αλλαγές του Μανωλά ήταν σε σωστό χρόνο και με ορθή στόχευση. Τον είχε δοκιμάσει τον Μπακάκη μπροστά απ’τον Γκάλο, ήταν σωστή η αλλαγή πλευράς στον Αραβίδη και η είσοδος Τζανετόπουλου και Πέκχαρτ για τα στημένα στο τέλος.

Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΑΡΑΒΙΔΗ

Δείγμα απόδοσης; Δεν βρίσκεις υστερήσαντα και οι γνώμες διίστανται για τον κορυφαίο. Ο Γκάλο “κατάπιε” τον Ερνάνι, Σιμόες-Γιόχανσον “έσβησαν” Κασάμι-Φορτούνη, ο Τζεμπούρ έδωσε στο τέλος το ένα μεγάλο ματς που ζητούσε η ΑΕΚ απ’αυτόν όταν τον απέκτησε.

Ο Αραβίδης έδωσε τα δόντια και την ψυχή του. Δεν σκόραρε όπως είχε κάνει πέρσι στο Φάληρο, δεν πρέπει να έκανε καν σουτ στον τελικό. Αλλά δεν είναι οξύμωρο, είναι ταιριαστό για έναν τέτοιο μαχητή να είναι στους κορυφαίους χωρίς επιθετική απειλή. Η εικόνα του, χωρίς δόντια να σηκώνει το Κύπελλο θα μείνει στην ιστορία και είναι πραγματικά τόσο ωραία. Με αίμα, δόντια και ιδρώτα η ΑΕΚ θριάμβευσε, αφού πρώτα κατάφερε να “ξεδοντιάσει” τον Ολυμπιακό.

Ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΟΥ ΜΑΝΤΑΛΟΥ

Άφησα τελευταίο αυτόν που πήρε το βραβείο του MVP, κατά τη γνώμη μου δίκαια. Δεν ήταν πολύ καλύτερος απ’τους υπόλοιπους, αλλά για μένα αυτός ήταν το πρόσωπο του αγώνα για την ΑΕΚ, πριν καν γίνει η σέντρα.

Όταν ο Μάνταλος τραυματίστηκε σοβαρά πέρσι στο “Σπύρος Λούης” άνοιξε ένας κύκλος. Και αυτός ο κύκλος δεν έκλεισε με την επιστροφή του στα γήπεδα, πολύ απλά γιατί φέτος ο Μάνταλος δεν επέστρεψε όπως θα ήθελε. Δεν είχε ρυθμό, δεν είχε ψυχολογία, δεν του έβγαιναν πράγματα. Προσπαθούσε, ήταν παρών, αλλά η σεζόν τον προσπέρασε.

Στο ίδιο γήπεδο, με τον ίδιο αντίπαλο, στον ίδιο θεσμό, τώρα, με αυτό το γκολ, με αυτόν τον τίτλο, ο κύκλος έκλεισε, με πλατύ χαμόγελο. (Ελπίζω πως) ο Μάνταλος δεν θα κοιτάξει ξανά πίσω.

Ο προβληματικός Ολυμπιακός πρωτοβουλίας

Πάμε και στους χαμένους. Το μεγάλο διάστημα αποχής δεν είναι δικαιολογία για τον Ολυμπιακό, είναι πραγματικότητα. Αυτό δεν σημαίνει πως είναι ωραία η εικόνα του κατάμαυρου απ’τα μπάνια Ντα Κόστα ή σύσσωμης της ομάδας να λέει τα ίδια και τα ίδια μετά τον αγώνα.

ΠΟΙΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΟΦΕΙΛΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΑΠΡΑΞΙΑ;

Ναι, δεν είναι φτηνό άλλοθι το πρόβλημα των αναβολών και της μεγάλης απραξία. Ήταν δύσκολη πραγματικότητα που έπρεπε να διαχειριστεί ο Ολυμπιακός και προφανώς απέτυχε στην προσπάθεια να μείνει ανεπηρέαστος.

Όμως, υπάρχει ένα όριο, γιατί μετά έρχεται το χορτάρι. Και η πολύ απλή ερώτηση: ποιο απ’τα προβλήματα που είχε ο Ολυμπιακός στον τελικό ήταν καινούργιο και άρα μπορεί να αποδοθεί στην απραξία; Απάντηση: κανένα.

ΑΥΤΟΣ ΗΤΑΝ ΦΕΤΟΣ Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ

Δεκάδες φορές το έχουμε συζητήσει απ’την αρχή της σεζόν. Όχι ως μομφή, ως πραγματικότητα. Ο Σίλβα είχε και έχει ακόμα έναν Ολυμπιακό που δουλεύεται ως reactive ομάδα: η μπάλα στον αντίπαλο, καλή αμυντική οργάνωση, προστασία των μέτριων έως κακών έως τραγικών στόπερ, εξτρέμ που πειθαρχούν και μαρκάρουν, Φορτούνης-Ιντέγε, αντεπιθέσεις.

Αυτός ήταν ο Ολυμπιακός φέτος, αυτός είναι ακόμα. Και στην Ελλάδα που είχε το ρόλο του αφεντικού, τον βλέπαμε να δυσκολεύεται απέναντι σε καλά οργανωμένες άμυνες: να μην βρίσκει καθαρές ευκαιρίες στο open play όσο το ματς είναι στο 0-0, να σκοράρει με στημένα ή μακρινά σουτ και μετά, ναι, να αυξάνει το σκορ στις αντεπιθέσεις, όταν έβρισκε χώρους.

ΔΕΝ ΤΟΝ ΓΛΙΤΩΣΕ Ο ΡΟΜΠΕΡΤΟ

Τι καινούργιο έγινε στον τελικό; Ένα μόνο μπορώ να σκεφτώ, πως αυτή τη φορά ο Ρομπέρτο δεν γλίτωσε τον Ολυμπιακό στην πρώτη καθαρή ευκαιρία που βρήκε ο αντίπαλος, όπως έκανε πολλές φορές φέτος στο 0-0, σε ματς που μετά οι ερυθρόλευκοι κέρδισαν εύκολα ή δύσκολα.

Η ΕΙΚΟΝΑ ΣΤΟ 4-0 ΚΑΙ ΣΤΟ 3-1

Τα άλλα δεν τα έχουμε δει ξανά; Υποθέτω θυμάστε ακόμα και το 4-0 του πρώτου γύρου. Χωρίς ευκαιρία ήταν ο Ολυμπιακός μέχρι το 60’, ένα γκολ από κόρνερ είχε βρει και δεν είχε κάνει φάση μέχρι να του δώσει η αλλαγή του Δέλλα την δυνατότητα για πάρτι στην κόντρα.

Στο 3-1 με τον Παναθηναϊκό; Τα ίδια. Χωρίς ευκαιρία, γκολ ο αντίπαλος με την άμυνα εκτεθειμένη και μετά τρία γκολ best-of: σουτ έξω απ’την περιοχή, στημένη φάση, κλέψιμο ψηλά και κόντρα. Εξετάζω τις νίκες, και μάλιστα αυτές που ο Ολυμπιακός έβαλε και επτά γκολ γιατί ακόμα και σ’αυτές ήταν ορατό τι κάνει και τι όχι η ομάδα του Σίλβα.

ΜΟΝΟ ΑΠ’ ΕΞΩ ΚΑΙ ΜΕ ΣΤΗΜΕΝΑ

Δεν έγινε κάτι νέο στον τελικό. Ο Ολυμπιακός μπορεί λόγω απραξίας να ήταν εμφανώς πιο κάτω σε ένταση, αλλά τα προβλήματα ήταν ίδια. Και τώρα δεν είχε καθαρή ευκαιρία στο 0-0, απλώς ο Ρομπέρτο δεν τον γλίτωσε στις καθαρές ευκαιρίες του αντιπάλου. Και το γκολ των ερυθρόλευκων, κλασικά από μακρινό σουτ. Το δοκάρι και αυτό με σουτ απ’έξω και το μοναδικό “αχ” εντός περιοχής, το γυριστό δηλαδή του Ντα Κόστα στο τέλος, κλασικά από στημένη φάση.

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΠΡΟΣΟΝ ΤΩΝ ΜΠΟΤΙΑ-ΝΤΑ ΚΟΣΤΑ

Δεν ήταν η πρώτη φορά που είδαμε πως “Νο Φορτούνης, νο πάρτι” πολύ απλά γιατί ο Ολυμπιακός είναι εύκολα αντιμετωπίσιμος όταν έχει το ρόλο του αφεντικού, αφού ο Σίλβα τον δουλεύει μόνο ως reactive ομάδα. Δεν ήταν η πρώτη φορά που είδαμε πως το μεγαλύτερο προσόν που έχουν Μποτία-Ντα Κόστα είναι πως πέρσι πέρασε απ’το λιμάνι ο κιθαρίστας Σαντάνα.

Ο Ολυμπιακός έχασε με τον τρόπο που κέρδισε φέτος τα μεγάλα ματς. Αμυνόταν χαμηλά, έκρυβε αδυναμίες και χτυπούσε στην κόντρα. Αυτό έκανε καλά, μόνο που τώρα αυτόν τον ρόλο τον είχε η ΑΕΚ. Με αυτό το ξίφος “έζησαν” φέτος οι ερυθρόλευκοι, μ’αυτό “πέθαναν” στον τελικό.

OΙ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΣΙΛΒΑ ΚΑΙ Ο ΚΑΜΠΙΑΣΟ

Με τέτοια εικόνα είναι λογικό να γίνει κουβέντα για τις επιλογές του Σίλβα σε πρόσωπα, που προφανώς δεν του βγήκαν. Δεν θα συμμετάσχω, πολύ απλά γιατί είναι δύσκολο να κρίνεις το ποιοι έπαιξαν και ποιοι όχι όταν για έναν μήνα δεν έχεις δει τους παίκτες και δεν έχεις εικόνα. Την αξία τους την ξέρουμε, την κατάστασή τους όμως όχι.

Με βάση την αξία μπορεί κανείς να πει για το πως είναι δυνατόν να μην ξεκινάει και να μην παίζει καν ο Καμπιάσο, αλλά κι αυτό είναι παλιά συζήτηση δεν είναι; Ή μήπως δεν έσπευσε ο κόκκινος Τύπος να βγάλει παιχταρά τον Ερνάνι με βάση τα όσα έδειξε σε αγώνες άνευ σημασίας στο τέλος του πρωταθλήματος;

Το βασικότερο πρόβλημα του Ολυμπιακού δεν ήταν ούτε η απραξία, ούτε οι επιλογές του Σίλβα, αλλά η ίδια η φύση της φετινής ομάδας. Η ΑΕΚ, η απραξία και η κακή αγωνιστική εικόνα αρκετών παικτών φρόντισαν ώστε το πρόβλημα να μεγεθυνθεί και η Ένωση να θριαμβεύσει κατά κράτος.

Ο ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ ΤΗΣ ΑΕΚ

Ο τελικός αφήνει έναν ωραίο καθρέφτη. Η ΑΕΚ μπορεί να κοιτάξει σ’αυτόν, να δει τι κάνει καλά στο γήπεδο, τα πρόσωπα στα οποίο μπορεί να βασιστεί και αυτά που θα πρέπει να αλλάξει ώστε του χρόνου να μπορεί να κερδίζει πιο εύκολα ως αφεντικό των αγώνων, να βάλει ψηλότερα τον αγωνιστικό πήχη.

Αν η Ένωση κοιτάξει στον καθρέφτη με αυταρέσκεια και την ψευδαίσθηση πως δεν υπάρχει πιο όμορφη απ’αυτήν, κινδυνεύει να πάθει ο,τι και ο Παναθηναϊκός μετά τον τελικό επί του ΠΑΟΚ.

ΚΟΝΤΟΝΗΣ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΚΑΛΟΓΕΡΟΠΟΥΛΟΥ

Ο Ολυμπιακός έχει ένα ακόμα ματς που του δείχνει τι ομάδα ήταν φέτος και πόσο μέτρια είναι κάποια πρόσωπα για ομάδα ομίλων Champions League. Όλη η χρονιά τα έδειχνε, μόνο που όταν μια ομάδα κερδίζει συνέχεια είναι δύσκολο να ακούσει πως, παρά τις νίκες, τα ελαττώματά της είναι όσα και και τα προτερήματα.

Ούτε στην πρώτη ήττα ήθελε να το ακούσει, γιατί το μόνο που ήθελε να συζητήσει τότε ο Ολυμπιακός ήταν ο Καλογερόπουλος. Υποθέτω πως η δεύτερη ήττα και η απώλεια του Κυπέλλου θα βοηθήσουν. Εκτός αν τώρα το μόνο που θέλει να συζητήσει ο Ολυμπιακός θα είναι “απραξία, Κοντονής”.

Πηγή: Contra.gr

Κύπελλο Ελλάδας Ποδόσφαιρο ΑΕΚ SPORTS Ολυμπιακός