Παναθηναϊκός: Εκείνο που δεν εννοούν να καταλάβουν οι περισσότεροι για τον Παναθηναϊκό, είναι η αντικειμενική πραγματικότητα και οι αντίστοιχες δυνατότητες της ομάδας.

Γι’ αυτό και οι αντιδράσεις τους δεν έχουν καμία λογική και ειρμό, καμιά ποδοσφαιρική αντίληψη και τίποτε που να έχει σχέση με τον Παναθηναϊκό, την ιστορία και το όνομά του.

Αρνιούνται να δεχθούν ότι αυτό που τώρα αποκαλούμε Παναθηναϊκός, είναι απλά μια κατ’ ανάγκη συνθήκη που δεν έχει καμιά σχέση με αυτό που οι ίδιοι έχουν στο μυαλό τους σαν Παναθηναϊκό.

Κι έτσι, την μία τους φταίει το… λάθος ενός παίκτη, την άλλη οι… αλλαγές του προπονητή, την Τρίτη… ο λίγος κόσμος που πήγε στο γήπεδο και φυσικά πάντα και με κάμποσα χρόνια καθυστέρηση η διαιτησία και το παρασκήνιο.

Ειδικά για το τελευταίο πάντως, υπάρχουν κάποιοι που απαγορεύεται να μιλάνε. Προκαλούν όταν αραδιάζουν κατεβατά για το ότι κανείς πλέον δεν σέβεται τον Παναθηναϊκό και πάει λέγοντας.

Γιατί ένας από τους «λόγους» που υποτίθεται τους έβγαλε κάποτε στο κλαρί και στην επανάσταση, ήταν το ότι «η ιδιοκτησία της δεν… προστάτευε την ομάδα από το παρασκήνιο». Ευτυχώς δηλαδή που πέτυχε ο… αγώνας τους και από την… απελευθέρωση και μετά, ο Παναθηναϊκός απολαμβάνει ίση μεταχείριση και… προστασία από διαιτησίες και παρασκήνια και όλα τα συναφή.

Ας το κόψουν λοιπόν αυτό το τροπάρι.

Γιατί και αυτός ο ασύστολος βιασμός του Παναθηναϊκού που παρακολουθούμε και φέτος, δικό τους «κατόρθωμα» είναι, δικό τους δημιούργημα και αποτέλεσμα της δικής τους δράσης όλα αυτά τα χρόνια.

Το έφεραν που το έφεραν εδώ το πράγμα λοιπόν, «κατάφεραν» να διαλυθεί ο Παναθηναϊκός σε όλα τα επίπεδα, ας μην προκαλούν παριστάνοντας και τους «αγανακτισμένους» από πάνω.

Όπως και αυτό με την περιβόητη «ηθική υπεροχή» του Παναθηναϊκού που ανακάλυψαν όλοι τα τελευταίες μέρες, με αφορμή την ένσταση για το παιχνίδι του κυπέλλου με την Λαμία.

Καθώς δεν γίνεται όλοι οι… οπλαρχηγοί της λευτεριάς που τόσα χρόνια είχαν βγει στο κλαρί ζητώντας από τον Παναθηναϊκό να λειτουργήσει όπως «και οι άλλοι» στο προσκήνιο και το παρασκήνιο, δεν γίνεται όσοι έβλεπαν σαν «αδυναμία» και «προδοσία» την αυστηρή προσήλωση του Παναθηναϊκού στην ηθική και την αξιοπρέπειά του, να μου ανακάλυψαν ξαφνικά την… αξία της και να μου ανεβάζουν ύμνους για τον Παναθηναϊκό που δεν θέλει να κερδίζει στα χαρτιά ότι έχασε στο γήπεδο και πάει λέγοντας.

Αρκετά και με την υποκρισία και με τους υποκριτές.

Και για να επιστρέψουμε και στο αγωνιστικό.

Τα τελευταία χρόνια και σε μια προσπάθεια να κρύψουμε απ΄τον κόσμο του Παναθηναϊκού την πραγματική κατάσταση και τα οδυνηρά αποτελέσματα της… επανάστασης για την λευτεριά, μικραίναμε κάθε χρόνο όλο και πιο πολύ τους «στόχους της ομάδας», αφού δεν γινόταν να «μεγαλώσουμε» την ομάδα.

Κι αυτό δεν έγινε μόνο φέτος.

Αλλά εδώ και χρόνια.

Με πρωταγωνιστές τους ίδιους που τώρα κλαίνε και οδύρονται για την κατάσταση στον σύλλογο.

Βαφτίζαμε τον Παναθηναϊκό των ημιτελικών του Τσάμπιονς Λιγκ που τότε κράζαμε, σε… PANATINAIKOS όταν πέρναγε το πρώτο προκριματικό γύρο του Γιουρόπα.

Μιλούσαμε για… glory days όταν καταφέρναμε να μην αποκλειστούμε γα δεύτερη φορά μέσα σε δύο χρόνια από την… Καμπάλα, ενώ όταν ζούσαμε πραγματικές glory days στα Άμστερνταμ, τις Βαρκελώνες, τις Ρώμες και τα Τορίνα, ήμασταν στο κλαρί και… ντρεπόμασταν να βγούμε στους δρόμους σαν Παναθηναϊκοί.

Φάγαμε καμιά δεκαριά και πάνω χρονάκια με τις ανοησίες «ο ΠΑΟ δεν είναι μετοχές», «Η πρώτη θέση γράφει ιστορία η δεύτερη είναι για τα λογιστικά βιβλία» και φτάσαμε να… πανηγυρίζουμε όταν… πλησιάζουμε την πέμπτη θέση και η λέξη «μετοχές» με όλα τα συμπαραμαρτούντα της είναι πλέον η πιο συνηθισμένη στην καθημερινότητά μας.

Αυτό το έργο λοιπόν, παρακολουθούμε και σήμερα.

Και επειδή για μια ακόμα φορά… δεν μας κάθεται η απατεωνιά και η μούφα που φτιάξαμε στο μυαλό μας, την πέφτουμε σ’ αυτούς που τους βαφτίσαμε με το ζόρι «Παναθηναϊκό» και τους ζητήσαμε να ξεπεράσουν τα όριά τους και αυτό που «δεν είναι» κι δεν είπαν και ποτέ ότι είναι άλλωστε.

Καμιά ντροπή λοιπόν δεν ήταν ο αποκλεισμός από την Λαμία.

Ντροπή ήταν ο αποκλεισμός από τον Εργοτέλη την περίοδο του Τζίγκερ, ντροπή ήταν η ξευτίλα του αποκλεισμού από τον Πανσεραϊκό μέσα στο ΟΑΚΑ του… πολυμετοχικού Παναθηναϊκού των 180 εκατομμυρίων και των… άλλων τόσων «πράσινων καρδιών».

Αλλά όχι αυτός ο αποκλεισμός.

Αυτός ο αποκλεισμός ήρθε φυσιολογικά, γιατί μιλάμε για ένα παιχνίδι περίπου ισοδύναμων ομάδων, στο οποίο αν δεν παίξεις και καλά, αν έχεις και γκίνια και σου φάει και ένα πέναλτι ο διαιτητής, δεν γίνεται να προκριθείς.

Και γι’ αυτό η εικόνα που βλέπουμε στα τελευταία παιχνίδια καθώς και τα αποτελέσματα είναι αυτά που είναι.

Γιατί απλά κάθε ομάδα περνάει λογικά μια κάμψη και γιατί πλέον το «πρώτο ξάφνιασμα» που έκανε ο Παναθηναϊκός στο ξεκίνημα της σεζόν, τώρα δεν υπάρχει, τώρα όλες οι ομάδες ξέρουν με ποιον έχουν να κάνουν, αναπροσαρμόζουν τα πλάνα τους και επί πλέον δεν έχουν κανένα δέος και κανένα φόβο όταν παίζουν με τον Παναθηναϊκό.

Κι αυτό δεν είναι ευθύνη, ούτε του Δώνη, ούτε των παικτών.

Είναι η αντικειμενική πραγματικότητα στον Παναθηναϊκό αυτή την στιγμή και δυστυχώς για το πάλαι ποτέ ιστορικό σωματείο, θα είναι η ίδια και για τα επόμενα χρόνια.

Όποιος το καταλαβαίνει και το… αντέχει, ας σταθεί δίπλα σε προπονητή και παίκτες.

Όποιος όχι, τουλάχιστον ας μην μας κάνει και τον… αγανακτισμένο κάθε φορά που στραβώνει το οτιδήποτε.

Και κάτι ακόμα.

Κι όσο κι αν κατεβάσουμε τους στόχους για να… μείνουμε στο παιχνίδι, να έχουμε «αντικείμενο» και για να θολώσουμε τον κόσμο μπας και δε καταλάβει ή… ξεχάσει τα εγκλήματά μας, από την στιγμή που δεν μπορούμε να «ανεβάσουμε την ομάδα», δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτε.

Μόνο κάτι λοβοτομημένα φυτά θα πείθουμε ακόμα και επί της ουσίας καθημερινά θα ξευτιλίζουμε όλο και πιο πολύ το όνομα και την ιστορία του Παναθηναϊκού, μιλώντας «γα μητέρα των μαχών με τον… Παναιτωλικό για την… μάχη της πέμπτης θέσης», ή για «ευνοϊκά αποτελέσματα για τον Παναθηναϊκό» όταν χάνουν βαθμούς ο… Πανώνιος, ο… Ατρόμητος και οι άλλοι… ανταγωνιστές μας.

Γι’ αυτό λοιπόν αφήστε και τα «ηρωϊλίκια» και τις δήθεν ποδοσφαιρικές -τρομάρα σας- κριτικές σε Δώνη και παίκτες.

Θα πάρει πολλά χρόνια ακόμα, για να μπορέσουμε να φτάσουμε στο επίπεδο του να έχει νόημα η ποδοσφαιρική κουβέντα στον Παναθηναϊκό και οι αντίστοιχες αναφορές στην ομάδα.

Λαμία Κύπελλο Ελλάδας Παναθηναϊκός Superleague