Γράφει ο Μιχάλης Τσώχος.

Μπορεί να είχε σασπένς, μπορεί να είχε αγωνία, μπορεί να είχεδραματική εξέλιξη, αλλά αν καθίσετε «ψυχρά», αποστασιοποιημένα, να εξετάσετετις έγινε 120 λεπτά στο Ολυμπιακό Στάδιο, τα συμπεράσματα δεν θα είναι τόσο ενθαρρυντικά. Εκτός και αν πρέπει στην Ελλάδα του μνημονίου, να αρκούμαστε στην μετριότητα και να μην έχουμε φιλοδοξία, για το κάτι παραπάνω.

Το θέαμα συνολικά, ήταν μάλλον μέτριο προς κακό. Ξέρετε, ακόμη και στον ημιτελικό του Τσάμπιονς Ληγκ στην Βαρκελώνη, όπου η Τσέλσι είχε βάλει ταπούλμαν μπροστά στο τέρμα, υπήρχε μια ομάδα, που κένταγε στον αγωνιστικό χώρο.Στον δικό μας τελικό, η διαφορά κλάσης ήταν φανερή.

Ο Ολυμπιακός ήτανκαλύτερος, μόνο τυφλός δεν το αναγνωρίζει αυτό. Όμως συνεχίζοντας το εφετινότου τροπάρι, είχε εξάρσεις στο πρώτο ημίχρονο, έβαλε ένα γκολ, και στο 2ομέρος «κάθισε». Με τον προπονητή του να συνεχίζει το σερί των αναμετρήσεων μετην Ρούμπιν, την Μέταλιστ και αρκετών αναμετρήσεων του Ελληνικού πρωταθλήματος, που δεν μπόρεσε να αλλάξει τίποτε από τον πάγκο. Απλά, στην Ελλάδα, η διαφορά αυτή κλάσης, είναι αρκετή για την μια ενέργεια, την μία φάση, που θα σουεπιτρέψει τελικά να επικρατήσεις.

Αφού λοιπόν το σκορ ήταν 1-0, πήρε δικαίωμα μια ψυχωμένη ομάδα, όπως ο Ατρόμητος, να κυνηγήσει την μία φάση, το ένα λάθος, που θα έφερνε την ισοφάριση, όπως και έγινε δηλαδή. Όλο αυτό όμως καταδεικνύει την αδυναμία τουπράγματος.

Οι ερυθρόλευκοι, βασιζόμενοι στο γεγονός, ότι παίζουν ουσιαστικάχωρίς αντίπαλο, έχουν μία πτωτική τάση στην απόδοση τους, διότι ουδείς μπορείνα τους κοντράρει. Και όταν δεν έχεις αξιόμαχο αντίπαλο, μπορεί να κερδίζειςτρόπαια, σπάνια όμως καλυτερεύεις και αν δεν γίνεσαι χειρότερος με την πάροδοτου χρόνου, τουλάχιστον μένεις στάσιμος. Κρατήστε αυτό το δεδομένο και θα μεθυμηθείτε του χρόνου, εάν συνεχίσουμε έτσι με τις ομάδες μας.

Από την άλλη, ο Ατρόμητος, εκτός από την ψυχή και την πίστη, αγωνιστικάμάλλον έχει πεπερασμένες δυνατότητες. Ουσιαστικά, μια ολοκληρωμένη ενέργεια,που του απέφερε και γκολ. Και μιλάμε για το δημιουργικό κομμάτι, διότι δυστυχώςγια τους θιασώτες της «αμυντικής υπερπροσπάθειας», ποδόσφαιρο είναι όταν ημπάλλα καταλήγει στο τέρμα. Όλα τα άλλα, είναι για να καλύπτουν την αδυναμία ναφτιάξεις φάσεις. Που είναι και το δύσκολο. Το να «καταστρέψεις», σαφώς πιοεφικτό…Και συνεχίζουμε.

Αν ο «μικρός» και το «αουτσάιντερ» δεν κοντράρει τον μεγάλο και τον «ισχυρό», όταν αυτός εμφανίζει την εικόνα του Ολυμπιακού του δευτέρουημιχρόνου, πότε θα το κάνει; Όταν θα είναι στα καλά του; Δεν λέω να γίνειΜπαρτσελόνα και να ανοιχθεί, αλλά να βγάλει κάτι στο χορτάρι. Δυο-τρεις φάσεις.Και όχι να περιμένει μοιρολατρικά τα πέναλτυ.

Διότι μπορείς να φτάσεις εκεί,αλλά κρατώντας μπάλλα. Έχοντας ένα λογικό μερίδιο κατοχής. Προσπαθώντας. Και όχι δίνοντας την δυνατότητα στον Ολυμπιακό, να σε βάλει στο τέρμα. Διότι αν δενρισκάρεις, τότε λίγες Ελληνικές ομάδες, δεν θα φτάσουν στο λάθος (όπως στηνφάση του Ζουέλα), που θα δεχθούν το μοιραίο πλήγμα των ερυθρόλευκων. Ακριβώς λόγω της διαφοράς ποιότητας στο ρόστερ. Τα παραπάνω λοιπόν δεν δείχνουν ότισυνολικά παρ΄’αχθηκε μέτριο ποδόσφαιρο και από τους δύο;

Επίσης η εικόνα, με ποδοσφαιριστές να «σκάνε» από την προσπάθεια και μετάτο 70, ένας-ένας να μην μπορεί να τρέξει, αποτελεί τίτλο τιμής για το επίπεδοφυσικής κατάστασης και εκγύμνασης; Και μιλάμε για δύο από τις καλύτερες ομάδεςτου πρωταθλήματος μας. Μα αν αυτοί δεν μπορούν να βγάλουν έστω έναν τελικό μεπαράταση, τότε τι να πουν οι Ισπανικές ομάδες, οι Αγγλικές, οι Γερμανικές, πουτρέχουν ακατάπαυστα και ακόμη τα πρωταθλήματα τους δεν έχουν τελειώσει; Καιέχουν δώσει περισσότερα ματς, και σαφώς πιο ανταγωνιστικά, από αυτά της Σούπερ Ληγκ.

Αν το να ζητάμε καλύτερο ποδόσφαιρο, είναι δύσκολο, λόγω της έλλειψηςποιοτικών ποδοσφαιριστών, και μπορώ να το κατανοήσω και να το αποδεχθώ, το ναμην έχουν κουράγια, ιδιαίτερα παιδιά 23-24 ετών, αδυνατώ απόλυτα να το χωρέσωστο μυαλό μου. Μάλλον αντικατοπτρίζει την «δουλειά», που γίνεται στιςπροπονήσεις όλο τον χρόνο.

Και να κλείσω πηγαίνοντας στην επόμενη ημέρα. Ο Ολυμπιακός, εάν δεν αλλάξεικάτι θεαματικά στα δεδομένα του πρωταθλήματος, θα συνεχίζει να κερδίζει. Όμως ηεικόνα του κάποια στιγμή, θα πάψει να ικανοποιεί τους απαιτητικούς και τουςλιγότερο «φανατικούς», που δεν ζουν μόνο για τη νίκη. Και από εκεί και πέρα τι;

Αν ο Ατρόμητος είναι το νοικοκυρεμένο σωματείο, που δουλεύει και με νέα παιδιά,ποια εικόνα θα παρουσιάζουν οι υπόλοιποι, που αναμένουμε να εμφανιστούνχειρότεροι; Ποιος ανταγωνισμός θα υπάρξει; Και σε ό,τι αφορά την Ευρώπη, πως θαμπορέσουν να σταθούν σε ένα σαφώς απαιτητικότερο επίπεδο; Μην γελιέστε, μόνοαπό τύχη, με τέτοια μπάλλα θα μπορέσει κάποια εκπρόσωπος μας να μπει σε όμιλοτου Γιουρόπα (για το Τσάμπιονς Ληγκ δεν το συζητάω καν…σοβαροί να είμαστε).

Μπορεί να γκρινιάζω. Μπορεί κάποιοι από εσάς να θεωρείτε, ότι αδικώ τηνπροσπάθεια των δύο φιναλίστ και ότι θα έπρεπε να μοιράζω μπράβο καισυγχαρητήρια. Δυστυχώς έμαθα να πορεύομαι, προσπαθώντας πάντα να μην αρκούμαιστην μετριότητα, αλλά να κυνηγάω ακόμη και την τελειότητα, σε κάθε επίπεδο. Και έτσι να θεωρώ, ότι πρέπει να πορεύεται όλη η κοινωνία μας. Μπορεί ουδέποτε ναφτάσουμε τους «πρώτους».

Ποτέ ίσως να μην ξεφύγουμε από μία μέτρια κατάσταση,γιατί δεν είμαστε τόσο καλοί, όσο νομίζουμε. Εάν όμως πορευόμαστε κοιτώνταςμπροστά μας, και όχι κάτω, είναι βέβαιο, ότι στο τέλος του δρόμου θα έχουμετουλάχιστον καταφέρει, να ανεβούμε, έστω ένα σκαλί, από το σημείο πουξεκινήσαμε. Σε αντίθετη περίπτωση, θα είμαστε πάντα καρφωμένοι στην μιζέρια τουμικρόκοσμού μας.

ΥΓ Όση ώρα έγραφα, άκουγα και τις δηλώσεις «πρωταγωνιστών», ποδοσφαιριστών,προπονητών, παραγόντων. Όλοι ήταν σούπερ ικανοποιημένοι, κάνοντας λόγο γιαματσάρα, τρομερή προσπάθεια, επίπεδο ποδοσφαίρου κλπ. Και απλά μελαγχόλησα περισσότερο…

ΥΓ 2 Θυμήθηκα και μια ατάκα του Σον Κόνερι, από την ταινία "ο Βράχος-The Rock" στο Νίκολας Κέιτζ, που ταιριάζει απόλυτa (αφιερωμένο σε όλους αυτούς, που βάζουν τα "δυνατά τους-their best"): Your "best"! Losers always whine about their best. Winners go home and fuck the prom queen. (νομίζω ότι η μετάφραση περιττεύει...)

Πηγή: pamesports.gr

Ατρόμητος Κύπελλο Ελλάδας Ολυμπιακός