Πέρσι οι παίκτες του ένιωσαν ότι άθελά τους μετείχαν σε πανηγύρι των τρελών και δεν το χάρηκαν, ενώ και αγωνιστικά έδειξαν ότι δεν ήταν έτοιμοι, ενώ φέτος που ήταν πολύ καλύτερα (κυρίως ψυχολογικά) προετοιμασμένοι για το παιχνίδι του Δαυίδ με τον Γολιάθ, έχασαν ένα λεπτό πριν από τα πέναλτι από γκολ ενός Δαυίδ (Φουστέρ), που έπαιζε όμως για τον αντίπαλο…

Καμία διάθεση για πλάκα. Αν καταφέρουμε κάποια στιγμή να αγνοήσουμε τις αμερικανιές και τις ηλιθιότητες του τύπου… «ο πρώτος είναι πρώτος και ο δεύτερος είναι τίποτα», για να καταφέρουμε κάποια στιγμή να απολαύσουμε πραγματικά αυτό το πολύ ωραίο παιχνίδι που λέγεται ποδόσφαιρο, θα πρέπει να αντιληφθούμε ότι υπάρχει και η πλευρά του ηττημένου.

Επί του προκειμένου πάντως δεν νομίζω ότι ο Ατρόμητος πρέπει a priori να χαρακτηριστεί ο χαμένος του τελικού του κυπέλλου. Και δεν ξέρω πραγματικά κατά πόσο οι παραδοσιακοί αντίπαλοι του Ολυμπιακού θα μπορούσαν να βγάλουν πολύ πιο οργανωμένη αντίσταση στον πρωταθλητή Ελλάδας σε σχέση με την ομάδα του Περιστερίου.

Η μοναδική κατά τη γνώμη μου πληγή για τον Ατρόμητο σε αυτόν τον τελικό είναι το γεγονός ότι μία τόσο νοικοκυρεμένη ομάδα, από την οποία μπορείς να δεις σωστό ποδόσφαιρο και η οποία εκπροσωπεί έναν από τους μεγαλύτερους δήμους αυτής της χώρας δεν καταφέρνει να γεμίσει το δικό της κομμάτι στο Ολυμπιακό Στάδιο. Αυτό όμως είναι πρόβλημα συνολικής αθλητικής κουλτούρας. Δύσκολα στην Ελλάδα υποστηρίζεις μία ομάδα που δεν σου εγγυάται τίτλους. Σε αντίθεση με την Αγγλία το να είσαι Ατρόμητος τη σήμερον ημέρα στην Ελλάδα αποτελεί ηρωισμό. Πέραν τούτου ουδέν.

Ο Ατρόμητος έκανε πολλά βήματα μπροστά σε σχέση με την περσινή του παρουσία στον ίδιο τελικό και απέναντι σε μία ομάδα (την ΑΕΚ) πολύ πιο ανταγωνίσιμη σε σχέση με τον Ολυμπιακό. Πέρσι ο Ατρόμητος δέχτηκε, χωρίς να έχει πιεστεί έως τότε, το γκολ οφσάιντ του Λυμπερόπουλου και δεν αντέδρασε ποτέ. Μάλλον κατέρρευσε.

Εφέτος γλύτωσε το πέναλτι του Χολέμπας, έμεινε πίσω στο σκορ τρία λεπτά μετά από το γκολ του Τζιμπούρ στο 29' και όχι μόνο δεν παρέδωσε τα όπλα, αλλά έπαιξε ποδόσφαιρο κυριαρχίας απέναντι στον Ολυμπιακό σε ολόκληρο το δεύτερο ημίχρονο.

Ο Γιώργος Δώνης παρέταξε μία ομάδα που άλλαζε το πρόσωπο και τον προσανατολισμό της στη διάρκεια του τελικού. Ξεκίνησε επιφυλακτικά, χωρίς όμως να παραδώσει το γήπεδο στον Ολυμπιακό, δέχτηκε πίεση από τον αντίπαλό της στο πρώτο ημίχρονο χωρίς να τοποθετήσει… πούλμαν μπροστά από τον Ιτάνζ, πήρε εκείνη τον έλεγχο στο δεύτερο (λίγες φορές έχει συμβεί αυτό εφέτος κόντρα στον Ολυμπιακό εντός των συνόρων), κατάφερε να φέρει στα μέτρα της τον τελικό, να ισοφαρίσει και στη συνέχεια (κυρίως στην παράταση) να επιστρατεύσει και σκοπιμότητα για να οδηγήσει το ματς στη ρουλέτα των πέναλτι. Ειδικά μετά την αποχώρηση του Τάτου δεν υπήρχαν άλλα περιθώρια για τον Ατρόμητο προκειμένου να πάει κόντρα στη λογική του ματς.

Όλα θα είχαν γίνει όπως έπρεπε για την ομάδα του Δώνη, αν δεν της τα είχε χαλάσει ο άνθρωπος της τελευταίας στιγμής που για τον Ολυμπιακό συνήθως λέγεται Φουστέρ. Όταν ο… Γολιάθ του τελικού, διαθέτει και Δαυίδ, τότε δεν μπορείς να κάνεις περισσότερα πράγματα…

Για τον Ολυμπιακό ο τελικός του κυπέλλου ήταν η απόλυτη επιβεβαίωση για κάτι για το οποίο δεν υπήρχε δα και τόσο μεγάλη αμφιβολία: η επιβεβαίωση της εγχώριας κυριαρχίας του στην εφετινή σεζόν με τη δίκαιη κατάκτηση και των δύο τίτλων.

Η εικόνα του δευτέρου ημιχρόνου, όμως, και η αντίδραση του Ατρόμητου, έχω την εντύπωση ότι κάνει δύο τους νικητές του τελικού. Από τη μία έχουμε το νταμπλ του Ολυμπιακού και από την άλλη πολλά βήματα μπροστά για τον Ατρόμητο. Σταθερά βήματα για την ένταξή του στο γκρουπ των μεγάλων του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Και είναι ωραίο να το βλέπεις αυτό από μία ομάδα που λέγεται Ατρόμητος, την ώρα που παραδοσιακοί αντίπαλοι του Ολυμπιακού βγάζουν πολύ μεγαλύτερες δυσκολίες να τον ακολουθήσουν. Είναι δουλεμένη ομάδα ο Ατρόμητος και πέραν από τη σιγουριά που του παρέχει ένας ισχυρός μεγαλομέτοχος είναι ξεκάθαρο ότι βασίζεται σε συγκεκριμένο σχέδιο και ποδοσφαιρικό πλάνο. Και αυτό βγαίνει πολύ εύκολα στο γήπεδο.

Από τη στιγμή που αυτή η πεποίθηση ενισχύθηκε και δεν κλονίστηκε από τον τελικό κόντρα στον Ολυμπιακό, δεν πιστεύω ότι ο Ατρόμητος είναι αυτό που κλισαρισμένα εντελώς συνηθίζουμε να αποκαλούμε… ο μεγάλος χαμένος.

Πέραν φυσικά της πίκρας που παίκτες και προπονητής του Ατρόμητου αισθάνονται. Και πρέπει να την αισθάνονται. Γιατί έδειξαν ότι επιβάλλεται να βάζουν ψηλά τον πήχη.

Πηγή: sentragoal.gr

Ατρόμητος Κύπελλο Ελλάδας